Brieven van Anna
Leef jou!
Een lange tijd geen brieven meer geplaatst. Een lange tijd voor bezinning. Een lange tijd om weer tot rust te komen en hard te werken aan mezelf. Stilte aan de buitenkant wil niet zeggen dat er stilte is van binnen!! Die zin wil ik iedereen meegeven; voor jezelf, maar ook voor de lange stiltes die er vaak lijken te vallen tussen zielenliefdes. Er wordt gewerkt...innerlijk gewerkt.
Hoe dankbaar ik ook altijd ben geweest. De dankbaarheid is alleen maar gegroeid. Het is goed om soms eens terug te blikken en te zien welke weg je hebt gelopen. Maar het is vooral heel goed om in elk moment afzonderlijk te leven.
Voor mij startte de grootste les toen Hans me alle hoop wilde ontnemen. Zo zei hij het letterlijk en ik heb me vaker afgevraagd over welke hoop hij het had gehad. Maar goed, dat was zijn interpretatie. Ik had al weinig hoop op iets. Ik wenste me enkel dat ik mezelf mocht zijn bij hem. Dat dat mocht. En juist daar struikelde ik continu over. Maar ook juist daarin heb ik het meest mogen leren.
Het was heel goed dat Hans me zo duidelijk, maar wel met veel respect wegduwde. Ik had dit nodig om terug te worden geworpen op mijzelf en mijn waarneming. Ik waakte ervoor dat ik niet interpreteerde. Ik signaleerde mijn innerlijk gevoel, mijn richtingaanwijzer en de uiterlijk tastbare feiten. De uiterlijk tastbare feiten lieten me langzaam steeds meer zien, dat hij op afstand ging, al ontkende hij dit natuurlijk wel. Ik werd teruggeworpen en kon niets doen naar hem. Ik kon alleen wat doen met mezelf!!!! En zo is het ook, je kan alleen maar iets doen aan jezelf, wil je dat de situatie minder pijnlijk wordt. Hans was er en hij wakkerde nog altijd even veel in me aan. Daar kon ik niets aan veranderen, al heb ik vaak voor het punt gestaan, dat ik uit zijn leven wilde verdwijnen. Ik wilde hem niet meer te last zijn, ik wilde dat hij vrij kon zijn.
Om hem de vrijheid te geven en niet het leven van mijn gezin op de kop te zetten, koos ik er vaak voor om hem maar innerlijk achter me te laten. Wie had ik iets wijs willen maken hiermee? Dit lukte niet, maar dat hoefde ook niet. Het was de bedoeling dat de focus van hem af moest gaan en volledig gericht mocht zijn op mij. Ik manoeuvreerde me een weg om hem heen. Eerst letterlijk een weg om hem heen om hem maar te geven, waar hij zo duidelijk naar had gevraagd. Dit heb ik vaak gedaan en alles liep dan stroef. Het contact tussen hem en mij verliep vaker stroef en stagneerde regelmatig. Het dreef me tot een punt, waar ik geen stap meer in die richting kon zetten en letterlijk een stap naar mezelf maakte, hem achter me latende. Hier koos ik uit frustratie voor mezelf. Het was genoeg geweest. Ik gaf een duidelijke grens aan en liet mijn emotie eindelijk de vrije loop (zelfs in zijn bijzijn). Dit was weer mijn eerste stap naar mezelf en daarvoor een stap weg van hem (althans zo dacht ik toen).
Wat ik heb mogen leren, is dat in elke stap die je naar jezelf zet, je ook een stap dichter bij hem komt. MAAR!!!!......veel belangrijker nog; bij elke stap naar mezelf, werd wat hij deed en dacht minder belangrijk. Ik had hier een frustratiepunt voor nodig, om dat te bewerkstelligen. Blijkbaar heb ik deze duidelijke frustratiepunten nodig voor mezelf om die vastberaden stap naar mezelf te maken. Je hebt telkens opnieuw de keuze; kies ik voor mezelf en dat wat mij gelukkig maakt, of kies ik ervoor om te changeren naar gelang een ander wil, waar ik meestal verdrietig van word en waardoor ik me vaak alleen voel.
Mijn focus kwam steeds meer op mij te liggen en daarmee maakte het me steeds minder uit wat hij van mij vond. Mijn liefde voor hem is nooit minder geworden. Maar de liefde voor mijn ZIJN is enorm gegroeid. Ik leerde in eerste instantie om telkens er iets was waar ik tegen een muur aanliep bij hem, ik dit mocht laten vallen. Dit hoorde niet meer bij mij. Dit was van hem, dus ik mocht het ook bij hem laten. Ik hoefde niet met zijn muren rond te slepen. Ik mocht ze voor mezelf laten vallen en de belemmering bij hem laten liggen. Ik mocht doorgaan en liet hem daarmee telkens weer even achter me.
Met hem achter me laten, bedoel ik niet dat ik hem ontliep, of negeerde. Ik mocht zijn mening en zijn gevoel achter me laten, als dit niets over mij zei. Zei het wel iets over mij, dan had ik daar iets aan te doen. Maar resoneerde het niet met mij, dan mocht ik dat gewoon voorbij lopen. Hiervoor hoefde ik hem als persoon niet te ontlopen, of achter me te laten (de grote denkfout die er vaak wordt gemaakt!!!).
Ik leerde zo steeds meer naar mijn innerlijke stem te luisteren, al denderde zijn woorden nog heel fel door mijn hoofd: “Het moest stoppen.”, “Ik interpreteerde van alles wat hij nooit gedacht, of gevoeld had en wat hij al helemaal niet wilde uitstralen.”, “Ik moest de liefde breder uit laten stralen en niet op hem concentreren.” Het denderde door mijn hoofd en de boodschap was duidelijk over gekomen; hij wilde dit absoluut niet. Hiermee was ook mijn gevoel aangewakkerd, dat ik te veel was, niet gehoord, niet gezien en niet gewild.
Hoe zijn woorden toch een richting waren, is later mooi om te zien. Ik lette erop dat ik niet meer interpreteerde. Mijn waarneming was er en enkel het gevoel en de tastbare feitelijkheden mocht ik nog als gezichtspunt voor me hebben. Hierdoor werd mijn waarneming zuiverder. Ik zag dingen helderder en richtte me steeds meer op het hier en nu.
Ik liet de liefde breed uitstralen, maar vooral naar mezelf. Ik zag wat het uitstralen van mijn liefde (lees: licht) vaak deed met mensen. Ik belichte ongewild stukjes in mensen, die zij niet wilden zien, of erkennen. Ik twijfelde hierdoor vaak sterk aan mezelf. Maar al snel zag ik in de aardse feitelijkheden, dat ik gelijk had gehad, dat ik het goed had gezien en gevoeld. Ik leerde hierdoor anders naar andermans mening en oordeel over mij te kijken. Telkens zag ik bevestigd, dat ik het juist had gezien en mensen niet zagen dat ik daar juist liefde gaf. Ik leerde steeds meer hierop te vertrouwen, ook al ervoeren mensen me vaker als lastig. Ik leerde meer en meer te (h)erkennen, dat mensen niet mij lastig vonden, maar dat ze het lastig vonden dat hun ware ik door mij onbedoeld werd belicht. Ik begreep dat ze mij daarvoor aankeken en respecteerde dit. Maar beter nog respecteerde ik mezelf hierin. Ik werd zo steeds vaker teruggevoerd naar mezelf. Wat wilde ik aannemen als waarheid? Nam ik het verwijt van de ander aan als waarheid, of omarmde ik mijn werkelijke intentie. Door veel vallen en opstaan leerde ik steeds beter bij mijn eigen intentie te blijven. Had ik iets uit liefde gedaan, dan liet ik me niet meer wijs maken, dat ik iemand voor de voeten had gelopen, of verkeerd bejegend. Ik zag, dat ik in het verleden altijd de waarheid van de ander had aangenomen en me had aangetrokken als dat het mijn jas was. Nu zag ik mijn eigen liefde beter en kon ik hier ook steeds beter achter blijven staan. Vreemd hoe liefde toch zo sterk bevochten wordt door mensen....!!!! Goed, ik concentreerde me steeds meer op mij, mijn passie en wat mij gelukkig maakte. Totaal niet vreemd vond ik daar ook Hans telkens terug. Hierdoor leerde ik inzien, dat mijn liefde, die door hem tastbaar werd gemaakt voor mij, mijn passie was. Het was MIJN liefde!!
De boodschap dat het moest stoppen kon ik voor hem niet waarmaken. Ook hier kon ik deze boodschap enkel voor mezelf waarmaken. Het moest inderdaad stoppen, helemaal voor eens en voor altijd. Het moest stoppen dat ik mezelf voorloog over wie ik was. Het moest stoppen dat ik daar naar changeerde. Het moest stoppen en ik moest weer terug naar mezelf. Hierdoor stopte ook iets voor Hans.... Ik werd steeds minder afhankelijk van wat hij deed, zei, vond, voelde, leefde. En daar waar het me wel nog sterk wist te raken, wist ik ook, dat ik weer op zoek mocht gaan naar dat wat MIJ dreef. Telkens voerde de vraag: “Wat wil ik nu?” me terug naar de weg die ik had en kon bewandelen. Ik had vaak andermans wegen bewandeld. Ik had hun paden gelopen, omdat (ik dacht dat) zij dit ergens zo verlangden. Daar had ik al veel in geleerd, maar ik mocht daar toch nog het een en ander in leren. Het hielp. Wat Hans vond werd steeds minder belangrijk. Telkens ik weer terug belandde bij mezelf, zag ik ook dat Hans dichter bij zichzelf kwam. Vreemd, want hij had zo duidelijk gezegd dat het moest stoppen. Waarom zag ik hem dan gelukkiger en vrediger worden als ik deed wat mijn hart roerde (dus niet stopte wat hij had menen te vragen van mij)? Dit laatste is een mooi universeel gegeven!!! Het is een wet, want ik zag het telkens opnieuw, zonder uitzondering. Het wees me de weg naar waarheid, ver weg van elke waarheid die “de mens” graag hoog wil houden. Het dreef me naar de universele waarheid, de waarheid die in je ziel ligt besloten. Dit is de ENIGE waarheid en daar richt ik me nu op.
Ik struikel nog wel vaker over oude stukjes, gelukkig maar. Maar ik weet nu wel, dat de dingen waar ik over struikel ook echt mijn dingen zijn. Ik hoef niet meer over andermans stukjes te struikelen!
Ik mag Hans met trots zeggen dat het is gestopt. Wellicht is niet dat gestopt wat hij toen voor ogen had met deze boodschap. Maar het is gestopt en de liefde stroomt in mij veel meer. Ik zie nu helderder wie ik ben en mag dat laten zien. Het maakt me vrij. En het geheim hieraan gekoppeld is, dat ik zie dat Hans ook lichter door het leven gaat. Hij straalt weer veel meer. Is veel meer geworden wie hij van binnen is. De Hans die ik altijd heb gezien onder al die maskers en onnozel gedrag. De man waar ik altijd zoveel van heb gehouden en nog altijd zielsveel van houd. Ik mag hem steeds vaker zien in zijn aardse ik en dat is een zaligheid. Ik geniet van hem en heb er geen boodschap meer aan wat hij hiervan vindt. Ik geniet en het vult mijn hart met liefde. Nu on-voorwaardelijk, want het hoeft niet meer te voldoen aan de voorwaarden en verwachtingen van anderen. Het mag er ZIJN in mij en als het uitstraalt van mij, mag het dat zo ver doen als het dat kan. Het IS en dat is alles wat er maar over gezegd hoeft te worden.
Lieve mensen die hun zielenliefde hebben ontmoet; volg enkel jouw passie, jouw hart met respect en liefde voor de ander. Dan zit je altijd goed, ongeacht wat een ander je wil zeggen. Laat dat bij de ander en leef JOU.
Veel liefs Anna, 15/1/2016
Een lange tijd geen brieven meer geplaatst. Een lange tijd voor bezinning. Een lange tijd om weer tot rust te komen en hard te werken aan mezelf. Stilte aan de buitenkant wil niet zeggen dat er stilte is van binnen!! Die zin wil ik iedereen meegeven; voor jezelf, maar ook voor de lange stiltes die er vaak lijken te vallen tussen zielenliefdes. Er wordt gewerkt...innerlijk gewerkt.
Hoe dankbaar ik ook altijd ben geweest. De dankbaarheid is alleen maar gegroeid. Het is goed om soms eens terug te blikken en te zien welke weg je hebt gelopen. Maar het is vooral heel goed om in elk moment afzonderlijk te leven.
Voor mij startte de grootste les toen Hans me alle hoop wilde ontnemen. Zo zei hij het letterlijk en ik heb me vaker afgevraagd over welke hoop hij het had gehad. Maar goed, dat was zijn interpretatie. Ik had al weinig hoop op iets. Ik wenste me enkel dat ik mezelf mocht zijn bij hem. Dat dat mocht. En juist daar struikelde ik continu over. Maar ook juist daarin heb ik het meest mogen leren.
Het was heel goed dat Hans me zo duidelijk, maar wel met veel respect wegduwde. Ik had dit nodig om terug te worden geworpen op mijzelf en mijn waarneming. Ik waakte ervoor dat ik niet interpreteerde. Ik signaleerde mijn innerlijk gevoel, mijn richtingaanwijzer en de uiterlijk tastbare feiten. De uiterlijk tastbare feiten lieten me langzaam steeds meer zien, dat hij op afstand ging, al ontkende hij dit natuurlijk wel. Ik werd teruggeworpen en kon niets doen naar hem. Ik kon alleen wat doen met mezelf!!!! En zo is het ook, je kan alleen maar iets doen aan jezelf, wil je dat de situatie minder pijnlijk wordt. Hans was er en hij wakkerde nog altijd even veel in me aan. Daar kon ik niets aan veranderen, al heb ik vaak voor het punt gestaan, dat ik uit zijn leven wilde verdwijnen. Ik wilde hem niet meer te last zijn, ik wilde dat hij vrij kon zijn.
Om hem de vrijheid te geven en niet het leven van mijn gezin op de kop te zetten, koos ik er vaak voor om hem maar innerlijk achter me te laten. Wie had ik iets wijs willen maken hiermee? Dit lukte niet, maar dat hoefde ook niet. Het was de bedoeling dat de focus van hem af moest gaan en volledig gericht mocht zijn op mij. Ik manoeuvreerde me een weg om hem heen. Eerst letterlijk een weg om hem heen om hem maar te geven, waar hij zo duidelijk naar had gevraagd. Dit heb ik vaak gedaan en alles liep dan stroef. Het contact tussen hem en mij verliep vaker stroef en stagneerde regelmatig. Het dreef me tot een punt, waar ik geen stap meer in die richting kon zetten en letterlijk een stap naar mezelf maakte, hem achter me latende. Hier koos ik uit frustratie voor mezelf. Het was genoeg geweest. Ik gaf een duidelijke grens aan en liet mijn emotie eindelijk de vrije loop (zelfs in zijn bijzijn). Dit was weer mijn eerste stap naar mezelf en daarvoor een stap weg van hem (althans zo dacht ik toen).
Wat ik heb mogen leren, is dat in elke stap die je naar jezelf zet, je ook een stap dichter bij hem komt. MAAR!!!!......veel belangrijker nog; bij elke stap naar mezelf, werd wat hij deed en dacht minder belangrijk. Ik had hier een frustratiepunt voor nodig, om dat te bewerkstelligen. Blijkbaar heb ik deze duidelijke frustratiepunten nodig voor mezelf om die vastberaden stap naar mezelf te maken. Je hebt telkens opnieuw de keuze; kies ik voor mezelf en dat wat mij gelukkig maakt, of kies ik ervoor om te changeren naar gelang een ander wil, waar ik meestal verdrietig van word en waardoor ik me vaak alleen voel.
Mijn focus kwam steeds meer op mij te liggen en daarmee maakte het me steeds minder uit wat hij van mij vond. Mijn liefde voor hem is nooit minder geworden. Maar de liefde voor mijn ZIJN is enorm gegroeid. Ik leerde in eerste instantie om telkens er iets was waar ik tegen een muur aanliep bij hem, ik dit mocht laten vallen. Dit hoorde niet meer bij mij. Dit was van hem, dus ik mocht het ook bij hem laten. Ik hoefde niet met zijn muren rond te slepen. Ik mocht ze voor mezelf laten vallen en de belemmering bij hem laten liggen. Ik mocht doorgaan en liet hem daarmee telkens weer even achter me.
Met hem achter me laten, bedoel ik niet dat ik hem ontliep, of negeerde. Ik mocht zijn mening en zijn gevoel achter me laten, als dit niets over mij zei. Zei het wel iets over mij, dan had ik daar iets aan te doen. Maar resoneerde het niet met mij, dan mocht ik dat gewoon voorbij lopen. Hiervoor hoefde ik hem als persoon niet te ontlopen, of achter me te laten (de grote denkfout die er vaak wordt gemaakt!!!).
Ik leerde zo steeds meer naar mijn innerlijke stem te luisteren, al denderde zijn woorden nog heel fel door mijn hoofd: “Het moest stoppen.”, “Ik interpreteerde van alles wat hij nooit gedacht, of gevoeld had en wat hij al helemaal niet wilde uitstralen.”, “Ik moest de liefde breder uit laten stralen en niet op hem concentreren.” Het denderde door mijn hoofd en de boodschap was duidelijk over gekomen; hij wilde dit absoluut niet. Hiermee was ook mijn gevoel aangewakkerd, dat ik te veel was, niet gehoord, niet gezien en niet gewild.
Hoe zijn woorden toch een richting waren, is later mooi om te zien. Ik lette erop dat ik niet meer interpreteerde. Mijn waarneming was er en enkel het gevoel en de tastbare feitelijkheden mocht ik nog als gezichtspunt voor me hebben. Hierdoor werd mijn waarneming zuiverder. Ik zag dingen helderder en richtte me steeds meer op het hier en nu.
Ik liet de liefde breed uitstralen, maar vooral naar mezelf. Ik zag wat het uitstralen van mijn liefde (lees: licht) vaak deed met mensen. Ik belichte ongewild stukjes in mensen, die zij niet wilden zien, of erkennen. Ik twijfelde hierdoor vaak sterk aan mezelf. Maar al snel zag ik in de aardse feitelijkheden, dat ik gelijk had gehad, dat ik het goed had gezien en gevoeld. Ik leerde hierdoor anders naar andermans mening en oordeel over mij te kijken. Telkens zag ik bevestigd, dat ik het juist had gezien en mensen niet zagen dat ik daar juist liefde gaf. Ik leerde steeds meer hierop te vertrouwen, ook al ervoeren mensen me vaker als lastig. Ik leerde meer en meer te (h)erkennen, dat mensen niet mij lastig vonden, maar dat ze het lastig vonden dat hun ware ik door mij onbedoeld werd belicht. Ik begreep dat ze mij daarvoor aankeken en respecteerde dit. Maar beter nog respecteerde ik mezelf hierin. Ik werd zo steeds vaker teruggevoerd naar mezelf. Wat wilde ik aannemen als waarheid? Nam ik het verwijt van de ander aan als waarheid, of omarmde ik mijn werkelijke intentie. Door veel vallen en opstaan leerde ik steeds beter bij mijn eigen intentie te blijven. Had ik iets uit liefde gedaan, dan liet ik me niet meer wijs maken, dat ik iemand voor de voeten had gelopen, of verkeerd bejegend. Ik zag, dat ik in het verleden altijd de waarheid van de ander had aangenomen en me had aangetrokken als dat het mijn jas was. Nu zag ik mijn eigen liefde beter en kon ik hier ook steeds beter achter blijven staan. Vreemd hoe liefde toch zo sterk bevochten wordt door mensen....!!!! Goed, ik concentreerde me steeds meer op mij, mijn passie en wat mij gelukkig maakte. Totaal niet vreemd vond ik daar ook Hans telkens terug. Hierdoor leerde ik inzien, dat mijn liefde, die door hem tastbaar werd gemaakt voor mij, mijn passie was. Het was MIJN liefde!!
De boodschap dat het moest stoppen kon ik voor hem niet waarmaken. Ook hier kon ik deze boodschap enkel voor mezelf waarmaken. Het moest inderdaad stoppen, helemaal voor eens en voor altijd. Het moest stoppen dat ik mezelf voorloog over wie ik was. Het moest stoppen dat ik daar naar changeerde. Het moest stoppen en ik moest weer terug naar mezelf. Hierdoor stopte ook iets voor Hans.... Ik werd steeds minder afhankelijk van wat hij deed, zei, vond, voelde, leefde. En daar waar het me wel nog sterk wist te raken, wist ik ook, dat ik weer op zoek mocht gaan naar dat wat MIJ dreef. Telkens voerde de vraag: “Wat wil ik nu?” me terug naar de weg die ik had en kon bewandelen. Ik had vaak andermans wegen bewandeld. Ik had hun paden gelopen, omdat (ik dacht dat) zij dit ergens zo verlangden. Daar had ik al veel in geleerd, maar ik mocht daar toch nog het een en ander in leren. Het hielp. Wat Hans vond werd steeds minder belangrijk. Telkens ik weer terug belandde bij mezelf, zag ik ook dat Hans dichter bij zichzelf kwam. Vreemd, want hij had zo duidelijk gezegd dat het moest stoppen. Waarom zag ik hem dan gelukkiger en vrediger worden als ik deed wat mijn hart roerde (dus niet stopte wat hij had menen te vragen van mij)? Dit laatste is een mooi universeel gegeven!!! Het is een wet, want ik zag het telkens opnieuw, zonder uitzondering. Het wees me de weg naar waarheid, ver weg van elke waarheid die “de mens” graag hoog wil houden. Het dreef me naar de universele waarheid, de waarheid die in je ziel ligt besloten. Dit is de ENIGE waarheid en daar richt ik me nu op.
Ik struikel nog wel vaker over oude stukjes, gelukkig maar. Maar ik weet nu wel, dat de dingen waar ik over struikel ook echt mijn dingen zijn. Ik hoef niet meer over andermans stukjes te struikelen!
Ik mag Hans met trots zeggen dat het is gestopt. Wellicht is niet dat gestopt wat hij toen voor ogen had met deze boodschap. Maar het is gestopt en de liefde stroomt in mij veel meer. Ik zie nu helderder wie ik ben en mag dat laten zien. Het maakt me vrij. En het geheim hieraan gekoppeld is, dat ik zie dat Hans ook lichter door het leven gaat. Hij straalt weer veel meer. Is veel meer geworden wie hij van binnen is. De Hans die ik altijd heb gezien onder al die maskers en onnozel gedrag. De man waar ik altijd zoveel van heb gehouden en nog altijd zielsveel van houd. Ik mag hem steeds vaker zien in zijn aardse ik en dat is een zaligheid. Ik geniet van hem en heb er geen boodschap meer aan wat hij hiervan vindt. Ik geniet en het vult mijn hart met liefde. Nu on-voorwaardelijk, want het hoeft niet meer te voldoen aan de voorwaarden en verwachtingen van anderen. Het mag er ZIJN in mij en als het uitstraalt van mij, mag het dat zo ver doen als het dat kan. Het IS en dat is alles wat er maar over gezegd hoeft te worden.
Lieve mensen die hun zielenliefde hebben ontmoet; volg enkel jouw passie, jouw hart met respect en liefde voor de ander. Dan zit je altijd goed, ongeacht wat een ander je wil zeggen. Laat dat bij de ander en leef JOU.
Veel liefs Anna, 15/1/2016
Tijd voor...
Ik heb lange tijd niet meer geschreven. Er was zoveel in ontwikkeling in mezelf. Ik had er geen woorden voor, nog geen berusting. En nog, hoe vang ik in woorden wat er allemaal met me gebeurd is? Ik wil het al weken delen, maar als ik dan denk hoe ik het kan omschrijven, dan valt het stil, dan is het doof in mij.
Dit gaat zo sterk voorbij het denken, het is een diep gebeuren wat ver weg ligt van mijn gedachtegang. Hier zie ik hoe weinig we te vertellen hebben over hoe we ons voelen. Vaak heb ik gehoord gekregen dat ik bepaalde dingen los moest laten, niet zo piekeren. En alweer zijn er opeens mensen die dit tegen me zeggen. Hoe kan ik hen vertellen, dat ik de dingen niet in mijn hoofd beleef, maar diep in mijn zijn? Mijn diepe gevoelens loslaten????!!
Een maand terug gaf ik een deel van mijn emoties terug aan Hans. Ik had me verdrietig gevoeld om bepaalde stukken binnen onze communicatie. Hij zag het als zorgen die ik had. Gevoel was ook maar een gevoel. Zo is het. Maar wat als we deze zin gebruiken om ons gevoel kleiner te maken, dan ze werkelijk is?
Wij geven met onze gedachten zoveel betekenis aan ons gevoel. Vanuit ervaringen die we ons wel, of niet bewust zijn, kleuren we ons gevoel bij. We geven een invulling, een aanvulling, een oordeel, zodat het beter geplaatst kan worden binnen de realiteit die voor ons het veiligst voelt. Maar hebben we het hier dan nog over gevoel?
Dit heeft weinig met ons gevoel te maken. Het gaat om gevoelens die zijn bewerkt door dingen die in het verleden liggen, door opvattingen, door regels, door onze gedachten. In mijn ogen zijn dit emoties en die mogen er net zoveel zijn als onze gevoelens.
In onze emotie ligt het antwoord. Binnen een emotie ligt een deel wat niet goed functioneert. Het kan een oude overtuiging zijn, gevoed door ervaring, opvoeding e.d. Hier ligt het weten waar we aan mogen werken. Maar in een emotie ligt ook ons gevoel. Ons gevoel is onze richtingaanwijzer. Ons gevoel vertelt ons veel over waar onze passie ligt, welke keuzes bij ons passen, wat ons gelukkig maakt, waar we naar toe willen.
Terug naar nu, naar dat wat ik zo moeilijk in woorden kan gieten. Ik voel een vrijheid, een openheid, een liefde, een rust. Ik ontdekte in de 2 weken dat ik Hans even niet zag, dat ik nog losser was van hem. Ik had hem mijn emoties teruggegeven vlak voor die 2 weken en daarmee had ik veel achter me gelaten. Niet enkel de emoties die ik had gevoeld, maar blijkbaar ook een patroon wat me blijkbaar al mijn leven had achtervolgd. Blijkbaar heb ik het die dag voor zijn voeten gelegd en het daar achtergelaten. Ik stapte een nieuwe beleving in, die voorbij hem ging. Ik liet hem in dit stuk achter me en durfde die eerste stap voorbij hem te zetten.
Mijn blikveld veranderde in één moment. Telkens had ik hém gezien, ook al had ik afgelopen jaren geleerd om zoveel meer naar mezelf te kijken. Naar wat ik voelde en wat ik wilde. Toch was hij continu in mijn blikveld gebleven en bepaalde dat heel veel aan invulling wat ik onbewust toch nog gaf aan mijn gevoelens. Ik kon onmogelijk hem NIET zien, want ik stond telkens nog met mijn gezicht richting hem. Nu stapte ik door en liet daarmee iets ouds achter. Maar ook hem liet ik daar staan waar hij op dat moment stond. Het gebeurde vanzelf, ik hoefde er niets voor te doen. Ik was tot dit punt gegroeid.
Nu was mijn blikveld vrij en open en ik kon alles invullen zoals ik het graag zag. En dat doet zo veel. Het gaat om mij. Hij heeft zijn eigen leven. Was het anders, dan liet hij me wel toe!!
Nu ligt mijn focus bij wat ik wil. Het was net alsof ik voor dit punt mijn focus ook wel op mezelf richtte, maar dat dit niet op een vanzelfsprekende manier gebeurde. Ik moest mezelf bewust afvragen wat ik wilde. Soms merkte ik dat ik mijn lichaam moest tegenhouden om niet richting hem te lopen (letterlijk). Nu merk ik dat mijn lichaam gewoon blijft waar het is, al loopt hij een andere kant op. Het was voor dit punt een keuze om goed te zijn voor mezelf... maar hij stond wel altijd in mijn blikveld en ieder moment ik niet bewust was van mijn gevoel, emotie en gedachte, ging mijn focus automatisch naar hem.
Waar kom ik uit als mijn focus bij hem ligt, zijn aardse persoon? Daar vind ik mezelf nooit. Daar vind ik een deel van mezelf, een aanpassing van mezelf, zo zoals het voor hem het best uitkomt. Omdat ik daar toch veel naar keek, was ik een aanpassing, niet mezelf. Daar heb ik erg lang mee geworsteld, echtheid versus een rol. Dit ben ik voorbij gelopen nu...omdat ik dit nu kon, puur door mijn emotie bij hem achter te laten, de emotie er puur te laten zijn, ook al vindt hij dat lastig. Mij gaf het eindelijk ruimte en dit maakte me los van hem, los van het oude.
Nooit had ik in mijn hoofd dit kunnen creëren. Het was enkel een gedachte geweest, een vluchtig iets. Het was niet mijn zuivere gevoel geweest, want er zaten te veel emoties die de boventoon voerden. Hij had hier onbewust altijd op gereageerd en mijn emotie naar de oppervlakte gestuwd, zodat er stap voor stap ruimte kwam voor mijn ware gevoel. Onze verbinding ligt op zielsniveau, die beantwoordt niet aan mijn aardse verlangens, aan mijn aardse angsten, aan mijn aardse overtuigingen. Die kijkt daar dwars doorheen en haalt de onderste steen altijd naar boven. Hoe sterk je in je hoofd ook probeert daar langs te manoeuvreren, hij is je tweelingziel, geen aardse vriendschap.
Hoe graag ik hem als mens ook als aardse vriend in mijn leven had gehad. Dit inzicht is bij mij diep doorgedrongen. Hij is mijn tweelingziel en zal daarom enkel mijn zielsverlangen horen en beantwoorden. Hij zal me nooit geven wat ik vanuit mijn oude emoties zo graag wil, dus ook geen vriendschap nu. Dat inzicht maakte het mogelijk om aards voorbij Hans te lopen. Hem te laten voor wie hij is...mijn tweelingziel en het op dat niveau zijn werk te laten doen. Hij zal altijd blijven prikkelen, dat is nog geen enkel moment niet zo geweest. Laat dat zijn werk maar doen. Nu is mijn blikveld vrij, open. Nu is er plaats voor MIJ in zijn volledigheid, ruimte. Er is meer overgave. Het vertrouwen is zodanig gegroeid, dat ik nu weet dat wat er ook gebeurt, dit het perfecte is wat ik nodig heb. Minder emotie, meer gevoel (lees: liefde en vertrouwen).
Ik laat hem niet achter me. In mijn hart en op zielsniveau is hij altijd daar. Op aards niveau loop ik nu door, mijn blik verruimend, voorbij hem, me openend naar dat wat het leven me zonder zijn aanwezigheid te bieden heeft. Zijn aanwezigheid heeft veel geopend in mij. Zijn aanwezigheid heeft veel los gemaakt, wat ik achter me mocht laten. In hem vond ik de afspiegeling van mezelf, mijn mooie, maar ook mijn minder mooie kanten. Veel heb ik daardoor mogen leren en loslaten in mijn gevoel (niet in mijn hoofd!!) Tijd voor nieuwe invulling. Tijd voor overgave aan wie IK BEN.
Veel liefs Anna, 1/5/2015
Ik heb lange tijd niet meer geschreven. Er was zoveel in ontwikkeling in mezelf. Ik had er geen woorden voor, nog geen berusting. En nog, hoe vang ik in woorden wat er allemaal met me gebeurd is? Ik wil het al weken delen, maar als ik dan denk hoe ik het kan omschrijven, dan valt het stil, dan is het doof in mij.
Dit gaat zo sterk voorbij het denken, het is een diep gebeuren wat ver weg ligt van mijn gedachtegang. Hier zie ik hoe weinig we te vertellen hebben over hoe we ons voelen. Vaak heb ik gehoord gekregen dat ik bepaalde dingen los moest laten, niet zo piekeren. En alweer zijn er opeens mensen die dit tegen me zeggen. Hoe kan ik hen vertellen, dat ik de dingen niet in mijn hoofd beleef, maar diep in mijn zijn? Mijn diepe gevoelens loslaten????!!
Een maand terug gaf ik een deel van mijn emoties terug aan Hans. Ik had me verdrietig gevoeld om bepaalde stukken binnen onze communicatie. Hij zag het als zorgen die ik had. Gevoel was ook maar een gevoel. Zo is het. Maar wat als we deze zin gebruiken om ons gevoel kleiner te maken, dan ze werkelijk is?
Wij geven met onze gedachten zoveel betekenis aan ons gevoel. Vanuit ervaringen die we ons wel, of niet bewust zijn, kleuren we ons gevoel bij. We geven een invulling, een aanvulling, een oordeel, zodat het beter geplaatst kan worden binnen de realiteit die voor ons het veiligst voelt. Maar hebben we het hier dan nog over gevoel?
Dit heeft weinig met ons gevoel te maken. Het gaat om gevoelens die zijn bewerkt door dingen die in het verleden liggen, door opvattingen, door regels, door onze gedachten. In mijn ogen zijn dit emoties en die mogen er net zoveel zijn als onze gevoelens.
In onze emotie ligt het antwoord. Binnen een emotie ligt een deel wat niet goed functioneert. Het kan een oude overtuiging zijn, gevoed door ervaring, opvoeding e.d. Hier ligt het weten waar we aan mogen werken. Maar in een emotie ligt ook ons gevoel. Ons gevoel is onze richtingaanwijzer. Ons gevoel vertelt ons veel over waar onze passie ligt, welke keuzes bij ons passen, wat ons gelukkig maakt, waar we naar toe willen.
Terug naar nu, naar dat wat ik zo moeilijk in woorden kan gieten. Ik voel een vrijheid, een openheid, een liefde, een rust. Ik ontdekte in de 2 weken dat ik Hans even niet zag, dat ik nog losser was van hem. Ik had hem mijn emoties teruggegeven vlak voor die 2 weken en daarmee had ik veel achter me gelaten. Niet enkel de emoties die ik had gevoeld, maar blijkbaar ook een patroon wat me blijkbaar al mijn leven had achtervolgd. Blijkbaar heb ik het die dag voor zijn voeten gelegd en het daar achtergelaten. Ik stapte een nieuwe beleving in, die voorbij hem ging. Ik liet hem in dit stuk achter me en durfde die eerste stap voorbij hem te zetten.
Mijn blikveld veranderde in één moment. Telkens had ik hém gezien, ook al had ik afgelopen jaren geleerd om zoveel meer naar mezelf te kijken. Naar wat ik voelde en wat ik wilde. Toch was hij continu in mijn blikveld gebleven en bepaalde dat heel veel aan invulling wat ik onbewust toch nog gaf aan mijn gevoelens. Ik kon onmogelijk hem NIET zien, want ik stond telkens nog met mijn gezicht richting hem. Nu stapte ik door en liet daarmee iets ouds achter. Maar ook hem liet ik daar staan waar hij op dat moment stond. Het gebeurde vanzelf, ik hoefde er niets voor te doen. Ik was tot dit punt gegroeid.
Nu was mijn blikveld vrij en open en ik kon alles invullen zoals ik het graag zag. En dat doet zo veel. Het gaat om mij. Hij heeft zijn eigen leven. Was het anders, dan liet hij me wel toe!!
Nu ligt mijn focus bij wat ik wil. Het was net alsof ik voor dit punt mijn focus ook wel op mezelf richtte, maar dat dit niet op een vanzelfsprekende manier gebeurde. Ik moest mezelf bewust afvragen wat ik wilde. Soms merkte ik dat ik mijn lichaam moest tegenhouden om niet richting hem te lopen (letterlijk). Nu merk ik dat mijn lichaam gewoon blijft waar het is, al loopt hij een andere kant op. Het was voor dit punt een keuze om goed te zijn voor mezelf... maar hij stond wel altijd in mijn blikveld en ieder moment ik niet bewust was van mijn gevoel, emotie en gedachte, ging mijn focus automatisch naar hem.
Waar kom ik uit als mijn focus bij hem ligt, zijn aardse persoon? Daar vind ik mezelf nooit. Daar vind ik een deel van mezelf, een aanpassing van mezelf, zo zoals het voor hem het best uitkomt. Omdat ik daar toch veel naar keek, was ik een aanpassing, niet mezelf. Daar heb ik erg lang mee geworsteld, echtheid versus een rol. Dit ben ik voorbij gelopen nu...omdat ik dit nu kon, puur door mijn emotie bij hem achter te laten, de emotie er puur te laten zijn, ook al vindt hij dat lastig. Mij gaf het eindelijk ruimte en dit maakte me los van hem, los van het oude.
Nooit had ik in mijn hoofd dit kunnen creëren. Het was enkel een gedachte geweest, een vluchtig iets. Het was niet mijn zuivere gevoel geweest, want er zaten te veel emoties die de boventoon voerden. Hij had hier onbewust altijd op gereageerd en mijn emotie naar de oppervlakte gestuwd, zodat er stap voor stap ruimte kwam voor mijn ware gevoel. Onze verbinding ligt op zielsniveau, die beantwoordt niet aan mijn aardse verlangens, aan mijn aardse angsten, aan mijn aardse overtuigingen. Die kijkt daar dwars doorheen en haalt de onderste steen altijd naar boven. Hoe sterk je in je hoofd ook probeert daar langs te manoeuvreren, hij is je tweelingziel, geen aardse vriendschap.
Hoe graag ik hem als mens ook als aardse vriend in mijn leven had gehad. Dit inzicht is bij mij diep doorgedrongen. Hij is mijn tweelingziel en zal daarom enkel mijn zielsverlangen horen en beantwoorden. Hij zal me nooit geven wat ik vanuit mijn oude emoties zo graag wil, dus ook geen vriendschap nu. Dat inzicht maakte het mogelijk om aards voorbij Hans te lopen. Hem te laten voor wie hij is...mijn tweelingziel en het op dat niveau zijn werk te laten doen. Hij zal altijd blijven prikkelen, dat is nog geen enkel moment niet zo geweest. Laat dat zijn werk maar doen. Nu is mijn blikveld vrij, open. Nu is er plaats voor MIJ in zijn volledigheid, ruimte. Er is meer overgave. Het vertrouwen is zodanig gegroeid, dat ik nu weet dat wat er ook gebeurt, dit het perfecte is wat ik nodig heb. Minder emotie, meer gevoel (lees: liefde en vertrouwen).
Ik laat hem niet achter me. In mijn hart en op zielsniveau is hij altijd daar. Op aards niveau loop ik nu door, mijn blik verruimend, voorbij hem, me openend naar dat wat het leven me zonder zijn aanwezigheid te bieden heeft. Zijn aanwezigheid heeft veel geopend in mij. Zijn aanwezigheid heeft veel los gemaakt, wat ik achter me mocht laten. In hem vond ik de afspiegeling van mezelf, mijn mooie, maar ook mijn minder mooie kanten. Veel heb ik daardoor mogen leren en loslaten in mijn gevoel (niet in mijn hoofd!!) Tijd voor nieuwe invulling. Tijd voor overgave aan wie IK BEN.
Veel liefs Anna, 1/5/2015
Je ziet mij niet
Je ziet mij niet, lieve Hans. Je ziet mij niet werkelijk, je ziet niet wie ik ben. Dit heb ik al vaak in mijn dagboek geschreven. Nu weet ik het zeker. Je zult me vast wel zien (je ziet me fysiek voorbijlopen), maar je ziet me niet zoals ik werkelijk ben. Je wilde me iets onderwijzen, dat heb je al eens vaker gedaan. Je onderwees me dingen die ik zelf ooit had geuit in een mail aan je. Nu meende je een wijsheid aan me over te dragen, die ik ooit als uitleg van mijn gevoelens aan je geuit had.
Mijn brief aan je, waar ik je uitleg wat de liefde die ik voel precies is, voelde voor mij matigend naar jou. Alsof ik minder over jou dacht, alsof jij die liefde niet zou kennen en ik wel, alsof je misschien niet zo ver zou zijn als ik. Alleen deze laatste zin al geeft me al zo'n weerzin. Ik krijg dat niet in mijn gevoel om dat zo te voelen, laat staan denken. Maar voor mij voelde mijn uitleg wel zo. Maar wilde ik je duidelijk kunnen maken wat ik voel, was ik toch genoodzaakt om je een dergelijke brief te geven.
Deze liefde, lieve Hans, je wilde het rationaliseren. Verklaringen vinden. Dat is je hele goede recht, dit moet je zelfs doen. Wat heb ik zelf niet al onderzocht om te weten wat dit nu toch allemaal was, wat me overkwam. Ik heb veel, heel veel onderzocht en nog doe ik dat. Nog blijft mijn brein heel breed open om elke optie toe te kunnen laten, zelfs vaak als ik voelde, dat dit echt ver van de waarheid afstond. Ik moest het in overweging nemen, voor jou en voor mij.
Maar hoe kun je oordelen over deze liefde, als je ze niet in je op kan nemen? Als je ze niet ervaart? Hoe kun je mijn woorden volgen als je de woorden die vanuit een diep gevoel voortkomen, via het hoofd worden onderzocht en verklaard.
Lieve Hans, het enige wat ik kan doen, het enige wat ik voel nu, is jou die ruimte geven. Onderzoek, rationaliseer, bedenk, pas, meet, schuif, duw weg, laat toe, en onderzoek het tot op het bot in je hoofd. Dat is jouw eigenheid, dat hoort bij jou. Daar zul je het antwoord vinden, daar ben ik zeker van. Ze zult veel antwoorden vinden, die later toch niet blijken te matchen met andere antwoorden. Dit zal je aanzetten tot nog meer rationaliseren, nog meer denken.
In de tussentijd zullen de subtiele zaadjes die gezaaid zijn ontkiemen. Ze zullen langzaam groeien. Andere mensen zullen je op ideeën brengen, zelf zul je ideeën krijgen die voort komen uit die zaadjes. Zij doen hun werk, onzichtbaar daar waar ze zijn. Ze hebben al veel werk gedaan, dat zag ik deze week opeens. Het verraste mij, jouw openstellen. Jouw inzicht dat je het niet kan zeggen dat je niets met mijn boek te maken wilt hebben. Het leven heeft je laten zien, dat dit niet kan, dat hierdoor miscommunicatie komt. Ik had het je allemaal kunnen zeggen, maar je hoort me niet. Enkel wanneer het vanuit jou zelf komt, zul je het aanvaarden.
Vaak voel ik me verdrietig dat je me niet echt ziet, me niet echt hoort, dat je mijn boek zo anders leest dan dat ik het voel. Je voelt zo ver weg dan. Nu voel ik een kracht, een oervertrouwen, dat dit precies dat is wat er moet zijn. Je mag me niet zien, je moet het uit jezelf halen, volledig op eigen kracht. Pas als je jezelf ziet, dan pas ben je in staat te zien wie ik ben en wie ik al die tijd ben geweest. Dat is een heel sterk gevoel, wat mij nu zoveel kracht geeft. De kracht om nog die enkele strohalm die ik nog vasthield ook los te durven laten. Jij moet helemaal los van mij, anders loop je niet zelf. Dan belemmer ik onbewust jouw bewegingsruimte.
Ik voelde dit in het einde van 2014, als energie die voor 2015 er zou zijn. Ik voelde dat er een afstand zou komen, jou los moeten laten. Mijn angst liet me niet helder zien, dat dit positief was, al voelde ik dat wel heel duidelijk. Het is juist wat jou dichter bij jezelf brengt.
Ga die weg en zolang je me niet ziet, weet ik dat je er nog niet bent. Dan weet ik dat ik je al die tijd los moet blijven laten, niet meer grijpen, enkel maar laten gaan. Niet in die zin, dat je uit mijn leven verdwijnt, dat is een misvatting, een kronkel vanuit mijn angst. Het is jou vrij laten bewegen, zodat je zelf door jouw onderzoeken en soms wegduwen, zult gaan ontdekken wat je nu niet kan zien. Het heeft te maken met durven toelaten. Je mag gaan toelaten dat je de antwoorden niet naar behoefte zult vinden. Zodra je dat voelt, ben je op de weg om jezelf werkelijk te kunnen zien. Dan pas zul je zien, wat ik je allemaal heb proberen te vertellen, wat ik voel. Eerder is de tijd daar niet klaar voor. Dan pas krijg je het antwoord, waar je nu naar op zoek bent.
Voor mij ook weer tijd voor verandering. De gewoonte om je vast te houden, nog die laatste strohalm, mag ik nu door mijn verstand even te laten gelden, loslaten. Weg met die beklemmende gewoonte, die is ontstaan uit een hele diepe angst, de scheiding van jou. Na 3 jaar weet ik dat die scheiding een illusie is. Het leven laat me dit zien. Je bent nooit weg geweest, enkel moeilijker te bereiken en energetisch afgesloten. Allemaal dingen die nodig zijn, om verder te gaan op onze weg, ook al zien we dat vaak niet.
Onderzoek zal uitwijzen, dat je op een verkeerde plaats zocht, via een medium wat dit niet kan waarnemen. Enkel door te zoeken, zul je dat zelf vinden. Ga maar door, lieve Hans. Mijn vertrouwen is rotsvast. Nu kijk ik met een glimlach op mijn gezicht en geniet van dat je op zoek bent. Ook dat je me nu niet ziet, kan ik ontvangen met een welgemeend liefdesgevoel, een glimlach, een groot geduld. Ik ben dankbaar hiervoor.
Veel liefs, Anna 26/2/2015
Je ziet mij niet, lieve Hans. Je ziet mij niet werkelijk, je ziet niet wie ik ben. Dit heb ik al vaak in mijn dagboek geschreven. Nu weet ik het zeker. Je zult me vast wel zien (je ziet me fysiek voorbijlopen), maar je ziet me niet zoals ik werkelijk ben. Je wilde me iets onderwijzen, dat heb je al eens vaker gedaan. Je onderwees me dingen die ik zelf ooit had geuit in een mail aan je. Nu meende je een wijsheid aan me over te dragen, die ik ooit als uitleg van mijn gevoelens aan je geuit had.
Mijn brief aan je, waar ik je uitleg wat de liefde die ik voel precies is, voelde voor mij matigend naar jou. Alsof ik minder over jou dacht, alsof jij die liefde niet zou kennen en ik wel, alsof je misschien niet zo ver zou zijn als ik. Alleen deze laatste zin al geeft me al zo'n weerzin. Ik krijg dat niet in mijn gevoel om dat zo te voelen, laat staan denken. Maar voor mij voelde mijn uitleg wel zo. Maar wilde ik je duidelijk kunnen maken wat ik voel, was ik toch genoodzaakt om je een dergelijke brief te geven.
Deze liefde, lieve Hans, je wilde het rationaliseren. Verklaringen vinden. Dat is je hele goede recht, dit moet je zelfs doen. Wat heb ik zelf niet al onderzocht om te weten wat dit nu toch allemaal was, wat me overkwam. Ik heb veel, heel veel onderzocht en nog doe ik dat. Nog blijft mijn brein heel breed open om elke optie toe te kunnen laten, zelfs vaak als ik voelde, dat dit echt ver van de waarheid afstond. Ik moest het in overweging nemen, voor jou en voor mij.
Maar hoe kun je oordelen over deze liefde, als je ze niet in je op kan nemen? Als je ze niet ervaart? Hoe kun je mijn woorden volgen als je de woorden die vanuit een diep gevoel voortkomen, via het hoofd worden onderzocht en verklaard.
Lieve Hans, het enige wat ik kan doen, het enige wat ik voel nu, is jou die ruimte geven. Onderzoek, rationaliseer, bedenk, pas, meet, schuif, duw weg, laat toe, en onderzoek het tot op het bot in je hoofd. Dat is jouw eigenheid, dat hoort bij jou. Daar zul je het antwoord vinden, daar ben ik zeker van. Ze zult veel antwoorden vinden, die later toch niet blijken te matchen met andere antwoorden. Dit zal je aanzetten tot nog meer rationaliseren, nog meer denken.
In de tussentijd zullen de subtiele zaadjes die gezaaid zijn ontkiemen. Ze zullen langzaam groeien. Andere mensen zullen je op ideeën brengen, zelf zul je ideeën krijgen die voort komen uit die zaadjes. Zij doen hun werk, onzichtbaar daar waar ze zijn. Ze hebben al veel werk gedaan, dat zag ik deze week opeens. Het verraste mij, jouw openstellen. Jouw inzicht dat je het niet kan zeggen dat je niets met mijn boek te maken wilt hebben. Het leven heeft je laten zien, dat dit niet kan, dat hierdoor miscommunicatie komt. Ik had het je allemaal kunnen zeggen, maar je hoort me niet. Enkel wanneer het vanuit jou zelf komt, zul je het aanvaarden.
Vaak voel ik me verdrietig dat je me niet echt ziet, me niet echt hoort, dat je mijn boek zo anders leest dan dat ik het voel. Je voelt zo ver weg dan. Nu voel ik een kracht, een oervertrouwen, dat dit precies dat is wat er moet zijn. Je mag me niet zien, je moet het uit jezelf halen, volledig op eigen kracht. Pas als je jezelf ziet, dan pas ben je in staat te zien wie ik ben en wie ik al die tijd ben geweest. Dat is een heel sterk gevoel, wat mij nu zoveel kracht geeft. De kracht om nog die enkele strohalm die ik nog vasthield ook los te durven laten. Jij moet helemaal los van mij, anders loop je niet zelf. Dan belemmer ik onbewust jouw bewegingsruimte.
Ik voelde dit in het einde van 2014, als energie die voor 2015 er zou zijn. Ik voelde dat er een afstand zou komen, jou los moeten laten. Mijn angst liet me niet helder zien, dat dit positief was, al voelde ik dat wel heel duidelijk. Het is juist wat jou dichter bij jezelf brengt.
Ga die weg en zolang je me niet ziet, weet ik dat je er nog niet bent. Dan weet ik dat ik je al die tijd los moet blijven laten, niet meer grijpen, enkel maar laten gaan. Niet in die zin, dat je uit mijn leven verdwijnt, dat is een misvatting, een kronkel vanuit mijn angst. Het is jou vrij laten bewegen, zodat je zelf door jouw onderzoeken en soms wegduwen, zult gaan ontdekken wat je nu niet kan zien. Het heeft te maken met durven toelaten. Je mag gaan toelaten dat je de antwoorden niet naar behoefte zult vinden. Zodra je dat voelt, ben je op de weg om jezelf werkelijk te kunnen zien. Dan pas zul je zien, wat ik je allemaal heb proberen te vertellen, wat ik voel. Eerder is de tijd daar niet klaar voor. Dan pas krijg je het antwoord, waar je nu naar op zoek bent.
Voor mij ook weer tijd voor verandering. De gewoonte om je vast te houden, nog die laatste strohalm, mag ik nu door mijn verstand even te laten gelden, loslaten. Weg met die beklemmende gewoonte, die is ontstaan uit een hele diepe angst, de scheiding van jou. Na 3 jaar weet ik dat die scheiding een illusie is. Het leven laat me dit zien. Je bent nooit weg geweest, enkel moeilijker te bereiken en energetisch afgesloten. Allemaal dingen die nodig zijn, om verder te gaan op onze weg, ook al zien we dat vaak niet.
Onderzoek zal uitwijzen, dat je op een verkeerde plaats zocht, via een medium wat dit niet kan waarnemen. Enkel door te zoeken, zul je dat zelf vinden. Ga maar door, lieve Hans. Mijn vertrouwen is rotsvast. Nu kijk ik met een glimlach op mijn gezicht en geniet van dat je op zoek bent. Ook dat je me nu niet ziet, kan ik ontvangen met een welgemeend liefdesgevoel, een glimlach, een groot geduld. Ik ben dankbaar hiervoor.
Veel liefs, Anna 26/2/2015
Hoe ik deze liefde ervaar
Onderstaande heb ik aan Hans geschreven om hem te verduidelijken hoe ik mijn liefde voor hem ervaar. Na aanleiding van een mail die ik stuurde, kwam ik tot de ontdekking, dat Hans mijn woorden heel erg anders verstond. Hij hoorde pure aardse/rationele woorden. Die zijn van zoveel andere betekenis dan de woorden die ik vanuit mijn hart en ziel aan hem uit. Daarom schreef ik deze brief om hem met redelijk aardse termen uit te leggen wat ik voel. Omdat ik hier zelf een grote essentie ontdekte die bij ons voor miscommunicatie en misverstanden zorgt, wil ik deze brief ook delen in mijn brieven op de site:
Liefde bestaat uit geven en nemen. Je geeft liefde en je ontvangt liefde en die op en neer beweging houdt liefde stromende. Vaak heb je relaties waar de een meer geeft en de ander meer ontvangt (neemt), dan ontstaat er een disbalans in die energie.
Zo ervaar ik liefde niet, verre van dat. Liefde bestaat niet uit geven en nemen. Liefde is een eenheidsgevoel, het is een eenheid die tegelijk gevend als ontvangend is. Het wisselt zich nooit af, het is ALTIJD beiden even sterk en ALTIJD tegelijk aanwezig. Zoals je scheikundig een bepaalde stof kunt ontleden, zoals bijvoorbeeld water, kan dat met liefde niet. Zodra je water splits in zuurstof en waterstof heb je 2 verschillende stoffen, maar heb je absoluut geen water meer, wel als je het weer samenvoegt. Zoals water niet kan bestaan als je de bestanddelen ontleedt, kan liefde niet bestaan als je de energie ontleedt. Het is een soort batterij die enkel maar is als de plus en de min pool door stroom aan elkaar verbonden zijn en blijven.
Dat is hoe ik mijn liefde voor jou ervaar. Het IS en er is niets wat daarbij aangevuld, of ingevuld hoeft te worden om het completer te laten zijn. Het is ultiem compleet. Echter als door welke reden dan ook de stroom wordt geblokkeerd valt de eenheid uit elkaar. Dan krijg je een splitsing in geven en ontvangen. De een geeft, maar de ander blokkeert dit waardoor het gegevene niet wordt ontvangen.
Kortom deze vorm van liefde kan niet ontleed worden, dat probeer ik duidelijk te maken. Toch merk ik (zonder oordeel hierover!!!!) dat het meestal wel gedeeld wordt. Het wordt toch uit elkaar getrokken en daardoor heel erg ingevuld zoals de liefde die ik in het begin uitleg, maar dat is een totaal andere vorm van liefde. De oorsprong, de basis, het fundament is totaal anders, precies het tegenovergestelde. Begrijp je mijn drang hierin om het compleet te houden, om het één te mogen laten ZIJN. Daar komt het uiten van mij vandaan. Het uit willen leggen van wat ik voel. Het uitleggen dat mijn liefde voor jou nooit jouw liefde voor je vriendin in de weg kan staan, dat die nooit als concurrent of als bedreigend kan zijn. Het is een totaal andere vorm. Een vorm die niet vraagt, niet verlangt, niet wil, enkel maar is en wil zijn (om te kunnen bestaan).
Wat ik heb ervaren is als jij de mail van mij leest vanuit het begrip liefde zoals ik het bovenaan heb uitgelegd. Dat is de liefde die voor iedereen bekend is, ook ik ken die vorm van liefde. Zo las ik mijn mail opeens en zag ik dat het juist heel erg logisch is, dat jij dan het gevoel krijgt dat ik iets van je vraag wat je niet voelt en niet kan geven. DAT kan je ook onmogelijk voelen, of geven, want die liefde voel ik totaal niet voor jou. En daar zit dan bij mij telkens de verontwaardiging, dat je dat toch telkens zo stelde (nu begrijp ik het, maar voor gisteren begreep ik dit totaal niet). Mijn hoofd hield iedere keer je zoiets zei niet op met vragen, tot het moment dat ik weer in mijn gevoel kon terugkomen en daar kon voelen dat dit niets met de waarheid te maken had. Daarom dat ik enkel maar aan mijn gevoel kon vasthouden, omdat enkel daar die liefde ligt die ik voor jou voel. In mijn gevoel kon ik ook altijd begrijpen, dat je iets niet begreep door jouw referentiekader (je overtuigingen en jouw ervaringen). Maar het aan jou uitleggen lukte niet. Want dan werd het telkens vanuit die andere vorm van liefde vertaald en werd mijn hele verhaal totaal anders begrepen dan dat ik het ervaar. Het was telkens weer het tegenovergestelde van wat ik ervaar, ook al kon ik in mijn gevoel begrip voelen, het strookte totaal niet met mij en de liefde die ik voel. Van daaruit zijn zoveel pogingen geweest om het je te verduidelijken, maar zonder erg veel succes.
MAAR als jij open stond (want zo heb ik het altijd ervaren en benoemd, je stond denk ik in dat moment gewoon open om de liefde die er is tegelijk te ontvangen en te geven, dan blokte je het niet af). Dan begreep je me opeens. Dan straalde je, dan leek je opeens zoveel levensenergie te krijgen, dan zag en voelde ik enkel maar liefde van je uitstralen. Dat kon ik je ook maar niet uitleggen, maar dat verschil was zo immens groot, daar kon ik niet langs kijken. Nu begrijp ik dat je de liefde gewoon even liet zijn en daarmee die éénheid liet bestaan, zoals ze is. Daarom voelde ik me ook telkens één met jou in die momenten. Jij HEBT die mate van liefde in je, dat weet ik echt helemaal zeker. Je probeert ze enkel te leggen naast die andere vorm van liefde, want dat is te begrijpen. Dat is tastbaar, dat is bekend.
Het enige Hans, wat ik al drie jaar vraag, is het recht, dat ik dit zo voel. Het recht dat ik dit mag voelen. Dit vraagt heel erg veel van jouw vertrouwen en het durven loslaten van de andere uitleg van liefde t.o.v. wat ik voel.
Dat is wat ik vraag al drie jaar. Ik vraag niet je liefde. Ik vraag je vertrouwen, je openstellen voor iets wat je vreemd is, de toestemming dat ik dit mag zijn. Want zonder dat is mijn vorm van liefde uit elkaar gereten en voel ik me verscheurd, wat een heel intens gevoel is en wat niet kan bestaan, want dat is juist wat deze liefde doet leven. Ik kan niet meer terug naar een gevende, en/of nemende liefde. Ik ken nu de eenheid en kan dat andere niet meer voelen. Ook niet als ik dat zou willen.
Liefs Anna, 20/2/2015
Onderstaande heb ik aan Hans geschreven om hem te verduidelijken hoe ik mijn liefde voor hem ervaar. Na aanleiding van een mail die ik stuurde, kwam ik tot de ontdekking, dat Hans mijn woorden heel erg anders verstond. Hij hoorde pure aardse/rationele woorden. Die zijn van zoveel andere betekenis dan de woorden die ik vanuit mijn hart en ziel aan hem uit. Daarom schreef ik deze brief om hem met redelijk aardse termen uit te leggen wat ik voel. Omdat ik hier zelf een grote essentie ontdekte die bij ons voor miscommunicatie en misverstanden zorgt, wil ik deze brief ook delen in mijn brieven op de site:
Liefde bestaat uit geven en nemen. Je geeft liefde en je ontvangt liefde en die op en neer beweging houdt liefde stromende. Vaak heb je relaties waar de een meer geeft en de ander meer ontvangt (neemt), dan ontstaat er een disbalans in die energie.
Zo ervaar ik liefde niet, verre van dat. Liefde bestaat niet uit geven en nemen. Liefde is een eenheidsgevoel, het is een eenheid die tegelijk gevend als ontvangend is. Het wisselt zich nooit af, het is ALTIJD beiden even sterk en ALTIJD tegelijk aanwezig. Zoals je scheikundig een bepaalde stof kunt ontleden, zoals bijvoorbeeld water, kan dat met liefde niet. Zodra je water splits in zuurstof en waterstof heb je 2 verschillende stoffen, maar heb je absoluut geen water meer, wel als je het weer samenvoegt. Zoals water niet kan bestaan als je de bestanddelen ontleedt, kan liefde niet bestaan als je de energie ontleedt. Het is een soort batterij die enkel maar is als de plus en de min pool door stroom aan elkaar verbonden zijn en blijven.
Dat is hoe ik mijn liefde voor jou ervaar. Het IS en er is niets wat daarbij aangevuld, of ingevuld hoeft te worden om het completer te laten zijn. Het is ultiem compleet. Echter als door welke reden dan ook de stroom wordt geblokkeerd valt de eenheid uit elkaar. Dan krijg je een splitsing in geven en ontvangen. De een geeft, maar de ander blokkeert dit waardoor het gegevene niet wordt ontvangen.
Kortom deze vorm van liefde kan niet ontleed worden, dat probeer ik duidelijk te maken. Toch merk ik (zonder oordeel hierover!!!!) dat het meestal wel gedeeld wordt. Het wordt toch uit elkaar getrokken en daardoor heel erg ingevuld zoals de liefde die ik in het begin uitleg, maar dat is een totaal andere vorm van liefde. De oorsprong, de basis, het fundament is totaal anders, precies het tegenovergestelde. Begrijp je mijn drang hierin om het compleet te houden, om het één te mogen laten ZIJN. Daar komt het uiten van mij vandaan. Het uit willen leggen van wat ik voel. Het uitleggen dat mijn liefde voor jou nooit jouw liefde voor je vriendin in de weg kan staan, dat die nooit als concurrent of als bedreigend kan zijn. Het is een totaal andere vorm. Een vorm die niet vraagt, niet verlangt, niet wil, enkel maar is en wil zijn (om te kunnen bestaan).
Wat ik heb ervaren is als jij de mail van mij leest vanuit het begrip liefde zoals ik het bovenaan heb uitgelegd. Dat is de liefde die voor iedereen bekend is, ook ik ken die vorm van liefde. Zo las ik mijn mail opeens en zag ik dat het juist heel erg logisch is, dat jij dan het gevoel krijgt dat ik iets van je vraag wat je niet voelt en niet kan geven. DAT kan je ook onmogelijk voelen, of geven, want die liefde voel ik totaal niet voor jou. En daar zit dan bij mij telkens de verontwaardiging, dat je dat toch telkens zo stelde (nu begrijp ik het, maar voor gisteren begreep ik dit totaal niet). Mijn hoofd hield iedere keer je zoiets zei niet op met vragen, tot het moment dat ik weer in mijn gevoel kon terugkomen en daar kon voelen dat dit niets met de waarheid te maken had. Daarom dat ik enkel maar aan mijn gevoel kon vasthouden, omdat enkel daar die liefde ligt die ik voor jou voel. In mijn gevoel kon ik ook altijd begrijpen, dat je iets niet begreep door jouw referentiekader (je overtuigingen en jouw ervaringen). Maar het aan jou uitleggen lukte niet. Want dan werd het telkens vanuit die andere vorm van liefde vertaald en werd mijn hele verhaal totaal anders begrepen dan dat ik het ervaar. Het was telkens weer het tegenovergestelde van wat ik ervaar, ook al kon ik in mijn gevoel begrip voelen, het strookte totaal niet met mij en de liefde die ik voel. Van daaruit zijn zoveel pogingen geweest om het je te verduidelijken, maar zonder erg veel succes.
MAAR als jij open stond (want zo heb ik het altijd ervaren en benoemd, je stond denk ik in dat moment gewoon open om de liefde die er is tegelijk te ontvangen en te geven, dan blokte je het niet af). Dan begreep je me opeens. Dan straalde je, dan leek je opeens zoveel levensenergie te krijgen, dan zag en voelde ik enkel maar liefde van je uitstralen. Dat kon ik je ook maar niet uitleggen, maar dat verschil was zo immens groot, daar kon ik niet langs kijken. Nu begrijp ik dat je de liefde gewoon even liet zijn en daarmee die éénheid liet bestaan, zoals ze is. Daarom voelde ik me ook telkens één met jou in die momenten. Jij HEBT die mate van liefde in je, dat weet ik echt helemaal zeker. Je probeert ze enkel te leggen naast die andere vorm van liefde, want dat is te begrijpen. Dat is tastbaar, dat is bekend.
Het enige Hans, wat ik al drie jaar vraag, is het recht, dat ik dit zo voel. Het recht dat ik dit mag voelen. Dit vraagt heel erg veel van jouw vertrouwen en het durven loslaten van de andere uitleg van liefde t.o.v. wat ik voel.
Dat is wat ik vraag al drie jaar. Ik vraag niet je liefde. Ik vraag je vertrouwen, je openstellen voor iets wat je vreemd is, de toestemming dat ik dit mag zijn. Want zonder dat is mijn vorm van liefde uit elkaar gereten en voel ik me verscheurd, wat een heel intens gevoel is en wat niet kan bestaan, want dat is juist wat deze liefde doet leven. Ik kan niet meer terug naar een gevende, en/of nemende liefde. Ik ken nu de eenheid en kan dat andere niet meer voelen. Ook niet als ik dat zou willen.
Liefs Anna, 20/2/2015
Wat niet meer bij mij hoort
Er is echt iets heel erg wezenlijks anders in mij. Het overkomt me eigenlijk. Het is dan wel een logisch vervolg op de dingen die ik heb mogen leren, maar toch verbaast het me enorm. Het verrast me en zeker zeer aangenaam.
Ik werd gisteren geconfronteerd met twee oude pijnpunten. Eentje daarvan is een pijnpunt wat heel erg diep op mij inwerkte altijd. Het sloeg gaten waar ik in het begin heel erg moeilijk uit kon kruipen. Naarmate ik hiermee keer op keer werd geconfronteerd, mocht ik constateren dat het heel erg gestaag een klein beetje verbeterde. En het laatste jaar raakte het me wel nog, maar niet meer zo diep. Gisteren was bijna ongeloofwaardig, maar het was echt zo.
Ik zag Hans op een manier die me heel erg veel pijn heeft gedaan. Het was altijd in contact met iemand die mij zeer sterk triggerde. Iemand waarmee ik ooit een vriendschap heb gehad, die niet bleek te zijn gesteund op gelijkheid. Zij kwam altijd zo wijs over, dat ik mijn eigen gevoel wegstak en haar boven mij plaatste. Zij is een prachtige spiegel geweest voor mij, maar het heeft me echt enorm veel pijn gedaan. Toen ik zag, dat ze iets opriep bij Hans, wat mij weer raakte, ging ik door een hel, telkens weer opnieuw. Ik heb vaak in mezelf onderzocht wat het nu was wat me precies raakte. Was ik jaloers? In het begin was ik vaker bang, dat ik niet eerlijk tegen mezelf was en mijn jaloezie voor mezelf verborgen hield. Maar gaandeweg ik een klein stukje van mijn emotie kon loskoppelen, was ik ook beter in staat om te voelen wat er nu precies speelde. Hier speelde geen jaloezie, het had iets te maken met echtheid. Daar kan ik boeken over volschrijven, over echtheid, zo sterk raakt mij dat.
En gisteren zag ik het oude beeld, zelfs uitvergroot, aan me voorbij lopen. Letterlijk en figuurlijk liep het aan mij voorbij. Ik zag het en ik voelde daar op emotioneel vlak niets bij. Het liet me koud, al voelde ik wel iets op dat moment. Ik voelde heel erg duidelijk dat dit niet bij mijn hoort. En daarmee is eigenlijk alles wel gezegd. Het hoort niet bij mij, niet meer. Het heeft me lang geraakt en daardoor raakte het een stuk aan in mezelf. Mijn eigen echtheid. In hoeverre durfde ik mezelf te zijn en me zo te laten zien zoals ik ECHT ben. Ik heb daar echt wel mijn weg in bewandeld...blijkbaar niet zonder succes. De verbazing is er sterk in mij, want ik had gedacht nog wel 10 jaar pijn te moeten voelen hiervan. Maar het vreemde is, dat de verbazing er in mijn hoofd is. In mijn gevoel is het zo vredig, het is net alsof al dat andere schoongeveegd is. Ik weet het me nog wel te herinneren, maar ook die herinnering doet niets meer in mijn emotie.
Met dit gebeuren kwam er opeens een helder inzicht. Het is net alsof ik ergens een bepaalde weg in ben geslagen, die me nu pas laat zien waar ik naartoe ben gegaan. Opeens was er een klik in mijn gevoel. Een klik waar ik toch wel langer tegenaan heb gehikt, al veel meer dan een half jaar. Ik heb vaak willen opgeven, maar merkte ook dat ik geen idee had. Ik wist niet hoe ik Hans achter me kon laten, als dat diepe gevoel er nog zo erg zit. Nu weet ik het wel en eigenlijk is het heel simpel. Maar in je emotie is dat een horde die te hoog is, als je daar niet aan toe bent, dat weet ik helemaal zeker. Ik kon het niet en daarom was de tijd toen nog niet rijp. Begin dit jaar voelde ik wel heel duidelijk dat er een afstand zou komen tussen Hans en mij. Het deed me toen wat, toen ik dit voelde, want wat ging dit betekenen. Maar onderhuids was er een rust, die me vertelde dat het goed was, juist beter, een stap vooruit. Door mijn eigen angst kon ik dat toen moeilijk aanvaarden. Maar de tijd reikt het je toch aan en als het er is, ben je zover dat het goed is. Niets zal je krijgen wat je niet aankan.
Het besef wat er kwam, voelt heel erg rustig. De delen die Hans in zich heeft, waarvan ik altijd zo sterk voelde dat dit niet is wie hij werkelijk is. De delen die ik altijd heb verwoord als nep en onecht. De delen die mij telkens een heel diep gevoel gaven, dat hij zich verwijderde van mij. Wat ik een hele lange tijd terug al inzag, is dat hij zich niet zozeer verwijdert van mij, maar van zijn eigen essentie. Hij kiest (al dan niet bewust) er dan voor om zijn prachtige ziel te bedekken met een masker, met onnozel gedrag, met een nephouding. Hiermee was hij niet trouw aan zijn ware zijn. Voor mij voelde het telkens dat hij zich verwijderde van mij. Logisch want we vinden elkaar enkel in de essentie van wie we werkelijk zijn.
Die delen, die hem (tijdelijk) verwijderen van zijn ware zijn, zijn de delen die ook niet bij mij horen. Blijkbaar heb ik door al dat triggergedoe mijn rommel aardig opgeruimd, waardoor het ook werkelijk niet meer bij mij hoort. Dat mag ik allemaal laten voor wat het is, BIJ HEM en nergens anders. Dat is dat gevoel van hem achter me willen/moeten laten (want dat kwam ook telkens als hij veel nepgedrag liet zien). Nu pas ben ik in staat hiertoe, omdat ik emotioneel daar zelf niet meer mee verbonden ben. Al het andere, dat waar ik hem in ervaar (al is het maar een seconde), dat blijft bij mij. Dat hoort bij mij, dat is dat sterke thuisgevoel. Dat dit er nu nog maar weinig is, blijkt nu ook niet zo van belang te zijn. Het is er en ja, soms maar een seconde. Maar dat het er is, daar twijfel ik niet meer aan. Nu hoef ik niet meer op zoek in zijn nepstukken om daar zijn ware essentie te vinden. Vreemd dat ik daar telkens in op zoek ging. Hoe kan ik op zoek gaan in een masker en menen het ware gezicht te vinden? Toch is dat wat ik vaak gedaan heb, puur door de emotie, die er in mij was, mijn oude pijn. Het deed me vastgrijpen, maar het was niet gegrond, want ik greep me vast in delen die niets te maken hebben met onze ware IK. Toch was het nodig om zo door mijn eigen delen te gaan, die ik niet had gezien als hij me daar niet zo sterk in had geraakt. Nu ligt dat achter me en ligt mijn focus enkel op dat wat echt is. Daarmee laat ik ook Hans z'n delen achter me, die hij zelf mag aangaan. Zijn er delen die hij in mij mag aanwakkeren, dan zal ik daar vanzelf niet omheen kunnen. Maar dit zware deel is van me af en zo is dat ook met het gedrag wat hij nog bij zich draagt, maar voor mij niet meer dienend is. Mijn focus is op dat wat waar is, dat wat thuis voelt. Dat gevoel heb ik nu in mezelf gevonden en die momenten dat ik dit met hem mag ervaren, die maken het enkel maar tot een groter feest. Bij al dat andere kiest hij er zelf voor om ver weg te zijn van mij. Wie ben ik dan om daar anders in te willen. Nu durf ik ook dit gevoel (van afstand) te volgen en ik zal vanzelf ervaren wat mij dit brengt, als de tijd daarvoor rijp is, daarin durf ik zekerder te vertrouwen.
Liefs Anna, 11/2/2015
Er is echt iets heel erg wezenlijks anders in mij. Het overkomt me eigenlijk. Het is dan wel een logisch vervolg op de dingen die ik heb mogen leren, maar toch verbaast het me enorm. Het verrast me en zeker zeer aangenaam.
Ik werd gisteren geconfronteerd met twee oude pijnpunten. Eentje daarvan is een pijnpunt wat heel erg diep op mij inwerkte altijd. Het sloeg gaten waar ik in het begin heel erg moeilijk uit kon kruipen. Naarmate ik hiermee keer op keer werd geconfronteerd, mocht ik constateren dat het heel erg gestaag een klein beetje verbeterde. En het laatste jaar raakte het me wel nog, maar niet meer zo diep. Gisteren was bijna ongeloofwaardig, maar het was echt zo.
Ik zag Hans op een manier die me heel erg veel pijn heeft gedaan. Het was altijd in contact met iemand die mij zeer sterk triggerde. Iemand waarmee ik ooit een vriendschap heb gehad, die niet bleek te zijn gesteund op gelijkheid. Zij kwam altijd zo wijs over, dat ik mijn eigen gevoel wegstak en haar boven mij plaatste. Zij is een prachtige spiegel geweest voor mij, maar het heeft me echt enorm veel pijn gedaan. Toen ik zag, dat ze iets opriep bij Hans, wat mij weer raakte, ging ik door een hel, telkens weer opnieuw. Ik heb vaak in mezelf onderzocht wat het nu was wat me precies raakte. Was ik jaloers? In het begin was ik vaker bang, dat ik niet eerlijk tegen mezelf was en mijn jaloezie voor mezelf verborgen hield. Maar gaandeweg ik een klein stukje van mijn emotie kon loskoppelen, was ik ook beter in staat om te voelen wat er nu precies speelde. Hier speelde geen jaloezie, het had iets te maken met echtheid. Daar kan ik boeken over volschrijven, over echtheid, zo sterk raakt mij dat.
En gisteren zag ik het oude beeld, zelfs uitvergroot, aan me voorbij lopen. Letterlijk en figuurlijk liep het aan mij voorbij. Ik zag het en ik voelde daar op emotioneel vlak niets bij. Het liet me koud, al voelde ik wel iets op dat moment. Ik voelde heel erg duidelijk dat dit niet bij mijn hoort. En daarmee is eigenlijk alles wel gezegd. Het hoort niet bij mij, niet meer. Het heeft me lang geraakt en daardoor raakte het een stuk aan in mezelf. Mijn eigen echtheid. In hoeverre durfde ik mezelf te zijn en me zo te laten zien zoals ik ECHT ben. Ik heb daar echt wel mijn weg in bewandeld...blijkbaar niet zonder succes. De verbazing is er sterk in mij, want ik had gedacht nog wel 10 jaar pijn te moeten voelen hiervan. Maar het vreemde is, dat de verbazing er in mijn hoofd is. In mijn gevoel is het zo vredig, het is net alsof al dat andere schoongeveegd is. Ik weet het me nog wel te herinneren, maar ook die herinnering doet niets meer in mijn emotie.
Met dit gebeuren kwam er opeens een helder inzicht. Het is net alsof ik ergens een bepaalde weg in ben geslagen, die me nu pas laat zien waar ik naartoe ben gegaan. Opeens was er een klik in mijn gevoel. Een klik waar ik toch wel langer tegenaan heb gehikt, al veel meer dan een half jaar. Ik heb vaak willen opgeven, maar merkte ook dat ik geen idee had. Ik wist niet hoe ik Hans achter me kon laten, als dat diepe gevoel er nog zo erg zit. Nu weet ik het wel en eigenlijk is het heel simpel. Maar in je emotie is dat een horde die te hoog is, als je daar niet aan toe bent, dat weet ik helemaal zeker. Ik kon het niet en daarom was de tijd toen nog niet rijp. Begin dit jaar voelde ik wel heel duidelijk dat er een afstand zou komen tussen Hans en mij. Het deed me toen wat, toen ik dit voelde, want wat ging dit betekenen. Maar onderhuids was er een rust, die me vertelde dat het goed was, juist beter, een stap vooruit. Door mijn eigen angst kon ik dat toen moeilijk aanvaarden. Maar de tijd reikt het je toch aan en als het er is, ben je zover dat het goed is. Niets zal je krijgen wat je niet aankan.
Het besef wat er kwam, voelt heel erg rustig. De delen die Hans in zich heeft, waarvan ik altijd zo sterk voelde dat dit niet is wie hij werkelijk is. De delen die ik altijd heb verwoord als nep en onecht. De delen die mij telkens een heel diep gevoel gaven, dat hij zich verwijderde van mij. Wat ik een hele lange tijd terug al inzag, is dat hij zich niet zozeer verwijdert van mij, maar van zijn eigen essentie. Hij kiest (al dan niet bewust) er dan voor om zijn prachtige ziel te bedekken met een masker, met onnozel gedrag, met een nephouding. Hiermee was hij niet trouw aan zijn ware zijn. Voor mij voelde het telkens dat hij zich verwijderde van mij. Logisch want we vinden elkaar enkel in de essentie van wie we werkelijk zijn.
Die delen, die hem (tijdelijk) verwijderen van zijn ware zijn, zijn de delen die ook niet bij mij horen. Blijkbaar heb ik door al dat triggergedoe mijn rommel aardig opgeruimd, waardoor het ook werkelijk niet meer bij mij hoort. Dat mag ik allemaal laten voor wat het is, BIJ HEM en nergens anders. Dat is dat gevoel van hem achter me willen/moeten laten (want dat kwam ook telkens als hij veel nepgedrag liet zien). Nu pas ben ik in staat hiertoe, omdat ik emotioneel daar zelf niet meer mee verbonden ben. Al het andere, dat waar ik hem in ervaar (al is het maar een seconde), dat blijft bij mij. Dat hoort bij mij, dat is dat sterke thuisgevoel. Dat dit er nu nog maar weinig is, blijkt nu ook niet zo van belang te zijn. Het is er en ja, soms maar een seconde. Maar dat het er is, daar twijfel ik niet meer aan. Nu hoef ik niet meer op zoek in zijn nepstukken om daar zijn ware essentie te vinden. Vreemd dat ik daar telkens in op zoek ging. Hoe kan ik op zoek gaan in een masker en menen het ware gezicht te vinden? Toch is dat wat ik vaak gedaan heb, puur door de emotie, die er in mij was, mijn oude pijn. Het deed me vastgrijpen, maar het was niet gegrond, want ik greep me vast in delen die niets te maken hebben met onze ware IK. Toch was het nodig om zo door mijn eigen delen te gaan, die ik niet had gezien als hij me daar niet zo sterk in had geraakt. Nu ligt dat achter me en ligt mijn focus enkel op dat wat echt is. Daarmee laat ik ook Hans z'n delen achter me, die hij zelf mag aangaan. Zijn er delen die hij in mij mag aanwakkeren, dan zal ik daar vanzelf niet omheen kunnen. Maar dit zware deel is van me af en zo is dat ook met het gedrag wat hij nog bij zich draagt, maar voor mij niet meer dienend is. Mijn focus is op dat wat waar is, dat wat thuis voelt. Dat gevoel heb ik nu in mezelf gevonden en die momenten dat ik dit met hem mag ervaren, die maken het enkel maar tot een groter feest. Bij al dat andere kiest hij er zelf voor om ver weg te zijn van mij. Wie ben ik dan om daar anders in te willen. Nu durf ik ook dit gevoel (van afstand) te volgen en ik zal vanzelf ervaren wat mij dit brengt, als de tijd daarvoor rijp is, daarin durf ik zekerder te vertrouwen.
Liefs Anna, 11/2/2015
Antwoord in mezelf
Ik ben Hans al lange tijd energetisch kwijt. Helemaal kwijt ben ik hem niet. Er zijn momenten dat ik hem voel, maar er zijn veel meer momenten, dat ik hem niet meer voel. Ik heb me al zo vaak afgevraagd hoe dat toch kan en waarom dit zo is. Ik heb al vaker gemerkt dat het gewoon afgesloten werd. Daar had ik totaal niets in te vertellen. Maar ook net zo weinig had ik te vertellen als het me weer allemaal overdonderde.
Maandag had ik dat nog. Ik voelde hem 's ochtends zo heerlijk en opeens vanuit het niets was het weg. Totale stilte. Ik kan ook nergens bij als ik dat zou willen. In zijn gedrag zie ik ook weer een verandering. Is dat nu toeval?
Het geeft me enerzijds een onrust, maar anderzijds is er een berusting. En die berusting begint steeds sterker te worden. Ik hoef hem niet meer te zoeken. Het is goed, zoals het is. Ik heb geen invloed en zou dat zelfs ook niet willen hebben. Elke invloed van mij, zou iets in hem doen bewegen wat niet van hem is. Ik wil hem enkel in mijn buurt als hij dit zelf zo voelt en wenst. Nu is dat niet zo. Al ruim 3 jaar is dat niet zo.
De onrust die ik voel, komt voort vanuit mijn eigen onzekerheid. Hoe heb ik gereageerd op dingen die van buitenaf me hebben getriggerd als het ging over waarheid versus fantasie. Hans heeft me daar ook heel sterk in getriggerd en het blijft mijn grootste struikelblok. Vorige week zat ik daar ook weer volledig in. En ik weet wel hoe de werkelijkheid is, toch kan ik niet blijvend in mijn vertrouwen blijven.
Nu merk ik dat over die lange tijd het me toch wel veel gebracht heeft. En daar doet dat afgesloten gevoel ook veel bij. Ik heb dat al heel erg vaak ervaren, dat ik niets te willen heb. Het lijkt een schakelaar te zijn, die dan weer aan staat en dan weer uit. Er lijken ook weinig tussenversnellingen te zijn, het is aan, of het is uit. Lekker zwart-wit. Maar is het uit, dan ervaar ik duidelijk dat ik het niet aan kan zetten. Andersom ook. Is het aan, dan krijg ik het maar niet uitgeschakeld, al moet ik wel zeggen, dat ik dat toch wel meer aan het leren ben. Het gaat dan niet uit, maar ik kan andere knopjes harder zetten, waardoor zij het meer overstemmen. Dat lukte me in het verleden absoluut niet.
De ontkenning van hem. Het totaal niet weten waar ik het over heb, zoals hij zegt. Dat heeft me toch vaak aan het wankelen gebracht. Maar ook heeft het juist vaak een kracht in mezelf aangeboord. Toch is er altijd die vraag in mij geweest, of ik dit dan nu fantaseerde. Ik heb vaak gehoopt dat iemand de plank voor mijn hoofd weg zou halen als ik dit allemaal zo verkeerd voelde en zag. En dan nu, in de stilte, in de berusting die ik heb in die stilte, ervaar ik dat ik afstand kan nemen. Ik kan hem laten. Ik kan volledig berusten. En hier valt me vandaag opeens iets op, wat mij een antwoord geeft op mijn altijd durende vraag.
Nee, ik fantaseer dit niet, nee ik creëer dit niet en vooral nee, ik stalk niet. Hij is geen obsessie, het is niets verkeerds. Hoe kan ik berusten in het feit dat hij het niet wil. Hoe krijg ik het voor elkaar om mijn verlangen naar hem te bedwingen, te sussen als ik obsessief was? Hoe kan ik hem zo in zijn waarde laten, ervoor kiezen hem volledig vrij zijn weg te laten lopen, als ik dingen wilde die er niet zijn. Hoe kan het dan weer oncontroleerbaar aan staan, en dan weer uit, als ik dit alles fantaseer.
Het antwoord wilde ik altijd hebben en deze week vind ik het in mezelf. Nu zal vertrouwen daar wel mee aan de haal gaan. Maar dat is niet erg (zegt ze dapper). Het is er, ik twijfel gewoon, dat zit nog in me. Dus accepteer ik het maar beter, dat ik ook hier weer aan ga twijfelen. Zoals ik zie; komt tijd, komt raad. En hoe lang die tijd duurt, dat zie ik wel op het moment dat ik de raad heb ontvangen. Het gaat immers om de weg en die weg zou ik niet willen missen, ook al heb ik daar hele felle builen en schrammen gevoeld. Het mooie is, dat juist die builen en schrammen me completer hebben gemaakt.
Liefs Anna, 5/2/2015
Ik ben Hans al lange tijd energetisch kwijt. Helemaal kwijt ben ik hem niet. Er zijn momenten dat ik hem voel, maar er zijn veel meer momenten, dat ik hem niet meer voel. Ik heb me al zo vaak afgevraagd hoe dat toch kan en waarom dit zo is. Ik heb al vaker gemerkt dat het gewoon afgesloten werd. Daar had ik totaal niets in te vertellen. Maar ook net zo weinig had ik te vertellen als het me weer allemaal overdonderde.
Maandag had ik dat nog. Ik voelde hem 's ochtends zo heerlijk en opeens vanuit het niets was het weg. Totale stilte. Ik kan ook nergens bij als ik dat zou willen. In zijn gedrag zie ik ook weer een verandering. Is dat nu toeval?
Het geeft me enerzijds een onrust, maar anderzijds is er een berusting. En die berusting begint steeds sterker te worden. Ik hoef hem niet meer te zoeken. Het is goed, zoals het is. Ik heb geen invloed en zou dat zelfs ook niet willen hebben. Elke invloed van mij, zou iets in hem doen bewegen wat niet van hem is. Ik wil hem enkel in mijn buurt als hij dit zelf zo voelt en wenst. Nu is dat niet zo. Al ruim 3 jaar is dat niet zo.
De onrust die ik voel, komt voort vanuit mijn eigen onzekerheid. Hoe heb ik gereageerd op dingen die van buitenaf me hebben getriggerd als het ging over waarheid versus fantasie. Hans heeft me daar ook heel sterk in getriggerd en het blijft mijn grootste struikelblok. Vorige week zat ik daar ook weer volledig in. En ik weet wel hoe de werkelijkheid is, toch kan ik niet blijvend in mijn vertrouwen blijven.
Nu merk ik dat over die lange tijd het me toch wel veel gebracht heeft. En daar doet dat afgesloten gevoel ook veel bij. Ik heb dat al heel erg vaak ervaren, dat ik niets te willen heb. Het lijkt een schakelaar te zijn, die dan weer aan staat en dan weer uit. Er lijken ook weinig tussenversnellingen te zijn, het is aan, of het is uit. Lekker zwart-wit. Maar is het uit, dan ervaar ik duidelijk dat ik het niet aan kan zetten. Andersom ook. Is het aan, dan krijg ik het maar niet uitgeschakeld, al moet ik wel zeggen, dat ik dat toch wel meer aan het leren ben. Het gaat dan niet uit, maar ik kan andere knopjes harder zetten, waardoor zij het meer overstemmen. Dat lukte me in het verleden absoluut niet.
De ontkenning van hem. Het totaal niet weten waar ik het over heb, zoals hij zegt. Dat heeft me toch vaak aan het wankelen gebracht. Maar ook heeft het juist vaak een kracht in mezelf aangeboord. Toch is er altijd die vraag in mij geweest, of ik dit dan nu fantaseerde. Ik heb vaak gehoopt dat iemand de plank voor mijn hoofd weg zou halen als ik dit allemaal zo verkeerd voelde en zag. En dan nu, in de stilte, in de berusting die ik heb in die stilte, ervaar ik dat ik afstand kan nemen. Ik kan hem laten. Ik kan volledig berusten. En hier valt me vandaag opeens iets op, wat mij een antwoord geeft op mijn altijd durende vraag.
Nee, ik fantaseer dit niet, nee ik creëer dit niet en vooral nee, ik stalk niet. Hij is geen obsessie, het is niets verkeerds. Hoe kan ik berusten in het feit dat hij het niet wil. Hoe krijg ik het voor elkaar om mijn verlangen naar hem te bedwingen, te sussen als ik obsessief was? Hoe kan ik hem zo in zijn waarde laten, ervoor kiezen hem volledig vrij zijn weg te laten lopen, als ik dingen wilde die er niet zijn. Hoe kan het dan weer oncontroleerbaar aan staan, en dan weer uit, als ik dit alles fantaseer.
Het antwoord wilde ik altijd hebben en deze week vind ik het in mezelf. Nu zal vertrouwen daar wel mee aan de haal gaan. Maar dat is niet erg (zegt ze dapper). Het is er, ik twijfel gewoon, dat zit nog in me. Dus accepteer ik het maar beter, dat ik ook hier weer aan ga twijfelen. Zoals ik zie; komt tijd, komt raad. En hoe lang die tijd duurt, dat zie ik wel op het moment dat ik de raad heb ontvangen. Het gaat immers om de weg en die weg zou ik niet willen missen, ook al heb ik daar hele felle builen en schrammen gevoeld. Het mooie is, dat juist die builen en schrammen me completer hebben gemaakt.
Liefs Anna, 5/2/2015
Vergelijking en interpretatie
Ik weet niet goed waar te beginnen. Laat ik beginnen, dat ik aan ben gekomen in mezelf. Enkel in mezelf om van daaruit de buitenwereld in zijn waarde te laten, te begrijpen en zonder in te grijpen te laten beleven wat voor hen belangrijk is.
Ik hoor de buitenwereld al tegensputteren; zonder in te grijpen, maar Anna je laat toch niet met je sollen? Je moet je grenzen aangeven, je moet assertief zijn.... Ik begrijp dat anderen dit zo zien. Daar maken ze een grote interpretatiefout. Daar zit het geluk wat ik ervaar, wat zij niet begrijpen en wat ik hen ook niet uit kan leggen. Het geluk van in mezelf te zijn aangeland.
“Ik ben in mezelf aangekomen”, een zin die erg zweverig is en die ik ook nooit zou gebruiken, als ik niet werkelijk begreep, voelde en ervaar wat het inhoudt. Voor de mensen die dit geluk kennen, is deze zin verre van zweverig. En iedereen zal dit geluk begrijpen als hij werkelijk het leven toe laat zoals het is.
Laat ik proberen het concreter te zeggen. We hebben allemaal een mening over dingen, ook over andere mensen. Sommige mensen uiten deze mening ongevraagd, anderen houden het voor zich en weer anderen spreken erover achter de rug van de betreffende persoon. Juist de mensen die zich uiten over datgene wat ze vinden, zijn de mensen waar wij het meeste last van hebben, mits de boodschap niet zuiver is gegeven, of ontvangen. Het raakt vaak een weerstand aan in onszelf. Dit is het punt waar we met ons zelf geconfronteerd worden in vergelijking met de omgeving. Juist, met de vergelijking, een emotie en een gedachte!!!!!! De ander vergelijkt ons, maar ook wij vergelijken ons met de ander. We meten en als we daar gevoelig voor zijn, passen we (ons) aan. Doen we dit laatste niet, dan heten we eigenwijs, star, asociaal, of egoïstisch.....alweer een vergelijking.
Ons leven is gevuld met vergelijkingen en ik krijg ze de laatste tijd aan de lopende band voorgeschoteld......maar ik laat ze volledig voor wat ze zijn, als het niet voelt als dat het van mij is. Hans verwoordde vorig jaar dat ik interpreteerde en ik ben van mening dat alles rond communicatie vorm krijgt door interpretatie. Maar het woord interpretatie heeft me sindsdien wel getrigggerd. Het maakte wat in mij wakker en ik werd niet voor niets in een periode geworpen die gevuld was met het voelen, dat mensen vaak niet ECHT zijn. Het was moeilijk om vaak in het toneelstuk van het leven rond te lopen, wetende dat het allemaal maar uiterlijk vertoon was en mensen dit prefereerden boven wat werkelijkheid is. Telkens trok het me uit mijn lood, om mijn weg weer terug te vinden naar de echtheid in mezelf en de rust die daaruit voortkomt. Het leerde mij om te ervaren wat werkelijk IS en wat niet. Het leerde me te ervaren wat interpretatie doet en hoe het mensen vormt tot iets wat ze niet zijn. Interpretatie versus echtheid.
Echtheid in mezelf en de rust die daaruit voortkomt. Geloof me; ENKEL DAAR LIGT JE GELUK!!!!!!!!!! Écht in mezelf.
Vandaag was ook een dag, die gevuld was met interpretatie en vergelijking van anderen. En ik dacht; laat ze maar denken, laat ze maar doen, ze begrijpen me niet en zien niet hoe zeer ze nu tegen zichzelf spreken. Hen uitleggen hoe ik werkelijk in de dingen sta, wordt toch niet begrepen. Sterker nog, ze zien in mijn tegenspraak enkel de bevestiging dat zij het toch beter zien, want ik ga de discussie met ze aan, ik verdedig mezelf. Mezelf verdedigen doe ik enkel als ik me onzeker voel door wat de ander zegt. En juist uit dat onzekere gevoel haalt de ander de bevestiging dat hij gelijk heeft. Ik heb me zo vaak laten verleiden tot verdediging, puur omdat ik echt enorm onzeker was, of weer opnieuw onzeker werd. En ik weet helemaal zeker, dat ik hier niet vrij van ben!!!!!! Want ja, soms gaat mijn hoofd nog mee in de mening van een ander. Maar telkens opnieuw word ik door het leven te volgen teruggeworpen in dat wat van mij is. Terug in mezelf.
Daar zit het verschil met vroeger en nu. Ik begon te vertellen dat ik in mezelf ben aangekomen om van daaruit de buitenwereld in zijn waarde te laten, te begrijpen en zonder in te grijpen, te laten beleven wat voor hen belangrijk is. Daar zit het stuk van niet ingrijpen. Niet omdat ik niet assertief ben, niet omdat ik met mezelf laat sollen en niet omdat ik mijn grenzen niet aangeef.
Mijn grenzen zijn duidelijk....omdat ik in mezelf ben aangekomen. Omdat ik volledig weet wie ik ben, wat ik ben en weet wie de ander is, gevoed door mijn innerlijk weten en mijn intuïtie. Ik heb al heel erg veel van mijn emoties diep toegelaten, tot paniek toe. Ik heb ze volledig doorleeft om te weten hoe ik voel in die emotie. Ik heb mezelf gevoeld, mezelf met mijn emoties en pijn, om daar doorheen te mogen ervaren wie ik werkelijk ben. Enkel daarom zijn de grenzen kraakhelder en hoef ik ze niet uit te zetten, hoef ik ze niet te laten zien aan de ander. Voor mij zijn ze helder, voor mij beschermen ze me, behoeden ze me voor het overschrijden van mijn gezonde grenzen. Voor mij zijn ze de natuurlijke afscheiding tussen mijn wezen en dat van de ander in een wereld die ons toch altijd verbindt.
Omdat ik zie vanuit mezelf en daarmee de grens duidelijk ervaar tussen de ander en mij, kan ik de ander in zijn waarde laten. De ander ligt buiten mijn begrenzing, dus kan ik hem volledig in zijn waarde zien en laten zoals hij is, want hij vormt geen bedreiging voor mijn innerlijk gevoel. En dat kan omdat ik in mezelf weet en voel.
Ik begrijp de ander, omdat ik het ken. Mijn levenservaring heeft me geleerd, heeft me doen beleven hoe een mens reageert, hoe hij vergelijkt en zich vergelijking aantrekt. Hoe ver dit hem verwijdert van wie hij is en hoe goed het is om het spiegelbeeld te laten kaatsen, om daarin jezelf te kunnen zien. Ik ken dit, ik leefde dit en van daaruit, maar ook vanuit mijn intuïtie en weten, begrijp ik het tot het kleinste detail. Ik weet hoe mensen verder zullen reageren en weet hoe dit hen in het “verkeerde” moment nog verder van henzelf afbrengt. Ik weet uit ervaring, dat enkel zij zichzelf kunnen helpen. Enkel door het leven toe te laten en te accepteren hoe het er is, waardoor je jezelf gaat ervaren, zo lang tot je aankomt in dat wat jij in wezen bent.
En dat alles zorgt ervoor, dat ik Hans los heb gekoppeld. Telkens er nu een afstand komt, weet ik, is er een rust, dat enkel dit de manier is, die voor hem de juiste is, die voor mij de juiste is. Geen vragen meer. Geen interpretatie. Enkel voelen, enkel laten gebeuren wat voor mij noodzakelijk is en hem daar volledig in loslaten. Mijn gevoel voor hem geeft mij geen enkel recht om iets te willen, iets te hopen. Enkel zijn gevoel voor mij, in het moment zoals het er is, geeft het recht om tot uitdrukking te komen, in die mate zoals het dan is. En al het ander is net datgene wat me niet meer afleidt van me zelf, van mijn essentie. De emotie is voor het grootste deel weg. Wat overblijft is een diep geluk om alles wat er is. Een geluk om hem, zoals hij nu in het leven de richting geeft, die voor hem (be)grijpbaar is.
Ik wil jullie zeggen, dat hoezeer jullie ook tegen weerstand aanlopen. Hoezeer de weerstand ook komt door eigen emotie in de eerste plaats, door vergelijking in de tweede plaats, door de omgeving, of door je zielenlief. De weerstand is enkel daar, omdat dit jouw grens is. De grens die je (nog) niet voelt, die je (nog) niet ziet. De grens die steeds duidelijker wordt, naarmate je alles toelaat wat er op je afkomt. “Wij” zijn keien in het toelaten. Er wordt vaak gezegd, dat wij juist wat meer van de ander kant mogen hebben. De andere kant van de tweelingzielliefde, wanneer ze nog niet in balans is. De kant van het verstand, de kant van overmatige afscherming. Mijn visie is, dat dit waar is. Maar niet door je af te weren, niet door speciaal je grenzen te stellen, maar enkel door te ervaren wat het je allemaal doet en brengt. Enkel zo ga je door de emotie heen, die je heeft weerhouden om jezelf kraakhelder te zien. Enkel zo ontstaat het duidelijk onderscheid tussen jezelf en de ander. Enkel zo kom je daar waar je in liefde en rust baadt, daar waar je zielsgelukkig bent...in jezelf. Daar waar het niet uitmaakt of je zielenlief je toelaat. Je weet, je begrijpt en laat hem gaan. Verwacht geen bergen van hem. Verwacht bergen voor jezelf, waar je doorheen wordt geleid. Bergen die aan de voorkant grillig lijken, maar die glad zijn gestreken en glimmen als goud als je terugkijkt wanneer je ze bent gepasseerd.
Veel liefs Anna, 20/1/2015
Ik weet niet goed waar te beginnen. Laat ik beginnen, dat ik aan ben gekomen in mezelf. Enkel in mezelf om van daaruit de buitenwereld in zijn waarde te laten, te begrijpen en zonder in te grijpen te laten beleven wat voor hen belangrijk is.
Ik hoor de buitenwereld al tegensputteren; zonder in te grijpen, maar Anna je laat toch niet met je sollen? Je moet je grenzen aangeven, je moet assertief zijn.... Ik begrijp dat anderen dit zo zien. Daar maken ze een grote interpretatiefout. Daar zit het geluk wat ik ervaar, wat zij niet begrijpen en wat ik hen ook niet uit kan leggen. Het geluk van in mezelf te zijn aangeland.
“Ik ben in mezelf aangekomen”, een zin die erg zweverig is en die ik ook nooit zou gebruiken, als ik niet werkelijk begreep, voelde en ervaar wat het inhoudt. Voor de mensen die dit geluk kennen, is deze zin verre van zweverig. En iedereen zal dit geluk begrijpen als hij werkelijk het leven toe laat zoals het is.
Laat ik proberen het concreter te zeggen. We hebben allemaal een mening over dingen, ook over andere mensen. Sommige mensen uiten deze mening ongevraagd, anderen houden het voor zich en weer anderen spreken erover achter de rug van de betreffende persoon. Juist de mensen die zich uiten over datgene wat ze vinden, zijn de mensen waar wij het meeste last van hebben, mits de boodschap niet zuiver is gegeven, of ontvangen. Het raakt vaak een weerstand aan in onszelf. Dit is het punt waar we met ons zelf geconfronteerd worden in vergelijking met de omgeving. Juist, met de vergelijking, een emotie en een gedachte!!!!!! De ander vergelijkt ons, maar ook wij vergelijken ons met de ander. We meten en als we daar gevoelig voor zijn, passen we (ons) aan. Doen we dit laatste niet, dan heten we eigenwijs, star, asociaal, of egoïstisch.....alweer een vergelijking.
Ons leven is gevuld met vergelijkingen en ik krijg ze de laatste tijd aan de lopende band voorgeschoteld......maar ik laat ze volledig voor wat ze zijn, als het niet voelt als dat het van mij is. Hans verwoordde vorig jaar dat ik interpreteerde en ik ben van mening dat alles rond communicatie vorm krijgt door interpretatie. Maar het woord interpretatie heeft me sindsdien wel getrigggerd. Het maakte wat in mij wakker en ik werd niet voor niets in een periode geworpen die gevuld was met het voelen, dat mensen vaak niet ECHT zijn. Het was moeilijk om vaak in het toneelstuk van het leven rond te lopen, wetende dat het allemaal maar uiterlijk vertoon was en mensen dit prefereerden boven wat werkelijkheid is. Telkens trok het me uit mijn lood, om mijn weg weer terug te vinden naar de echtheid in mezelf en de rust die daaruit voortkomt. Het leerde mij om te ervaren wat werkelijk IS en wat niet. Het leerde me te ervaren wat interpretatie doet en hoe het mensen vormt tot iets wat ze niet zijn. Interpretatie versus echtheid.
Echtheid in mezelf en de rust die daaruit voortkomt. Geloof me; ENKEL DAAR LIGT JE GELUK!!!!!!!!!! Écht in mezelf.
Vandaag was ook een dag, die gevuld was met interpretatie en vergelijking van anderen. En ik dacht; laat ze maar denken, laat ze maar doen, ze begrijpen me niet en zien niet hoe zeer ze nu tegen zichzelf spreken. Hen uitleggen hoe ik werkelijk in de dingen sta, wordt toch niet begrepen. Sterker nog, ze zien in mijn tegenspraak enkel de bevestiging dat zij het toch beter zien, want ik ga de discussie met ze aan, ik verdedig mezelf. Mezelf verdedigen doe ik enkel als ik me onzeker voel door wat de ander zegt. En juist uit dat onzekere gevoel haalt de ander de bevestiging dat hij gelijk heeft. Ik heb me zo vaak laten verleiden tot verdediging, puur omdat ik echt enorm onzeker was, of weer opnieuw onzeker werd. En ik weet helemaal zeker, dat ik hier niet vrij van ben!!!!!! Want ja, soms gaat mijn hoofd nog mee in de mening van een ander. Maar telkens opnieuw word ik door het leven te volgen teruggeworpen in dat wat van mij is. Terug in mezelf.
Daar zit het verschil met vroeger en nu. Ik begon te vertellen dat ik in mezelf ben aangekomen om van daaruit de buitenwereld in zijn waarde te laten, te begrijpen en zonder in te grijpen, te laten beleven wat voor hen belangrijk is. Daar zit het stuk van niet ingrijpen. Niet omdat ik niet assertief ben, niet omdat ik met mezelf laat sollen en niet omdat ik mijn grenzen niet aangeef.
Mijn grenzen zijn duidelijk....omdat ik in mezelf ben aangekomen. Omdat ik volledig weet wie ik ben, wat ik ben en weet wie de ander is, gevoed door mijn innerlijk weten en mijn intuïtie. Ik heb al heel erg veel van mijn emoties diep toegelaten, tot paniek toe. Ik heb ze volledig doorleeft om te weten hoe ik voel in die emotie. Ik heb mezelf gevoeld, mezelf met mijn emoties en pijn, om daar doorheen te mogen ervaren wie ik werkelijk ben. Enkel daarom zijn de grenzen kraakhelder en hoef ik ze niet uit te zetten, hoef ik ze niet te laten zien aan de ander. Voor mij zijn ze helder, voor mij beschermen ze me, behoeden ze me voor het overschrijden van mijn gezonde grenzen. Voor mij zijn ze de natuurlijke afscheiding tussen mijn wezen en dat van de ander in een wereld die ons toch altijd verbindt.
Omdat ik zie vanuit mezelf en daarmee de grens duidelijk ervaar tussen de ander en mij, kan ik de ander in zijn waarde laten. De ander ligt buiten mijn begrenzing, dus kan ik hem volledig in zijn waarde zien en laten zoals hij is, want hij vormt geen bedreiging voor mijn innerlijk gevoel. En dat kan omdat ik in mezelf weet en voel.
Ik begrijp de ander, omdat ik het ken. Mijn levenservaring heeft me geleerd, heeft me doen beleven hoe een mens reageert, hoe hij vergelijkt en zich vergelijking aantrekt. Hoe ver dit hem verwijdert van wie hij is en hoe goed het is om het spiegelbeeld te laten kaatsen, om daarin jezelf te kunnen zien. Ik ken dit, ik leefde dit en van daaruit, maar ook vanuit mijn intuïtie en weten, begrijp ik het tot het kleinste detail. Ik weet hoe mensen verder zullen reageren en weet hoe dit hen in het “verkeerde” moment nog verder van henzelf afbrengt. Ik weet uit ervaring, dat enkel zij zichzelf kunnen helpen. Enkel door het leven toe te laten en te accepteren hoe het er is, waardoor je jezelf gaat ervaren, zo lang tot je aankomt in dat wat jij in wezen bent.
En dat alles zorgt ervoor, dat ik Hans los heb gekoppeld. Telkens er nu een afstand komt, weet ik, is er een rust, dat enkel dit de manier is, die voor hem de juiste is, die voor mij de juiste is. Geen vragen meer. Geen interpretatie. Enkel voelen, enkel laten gebeuren wat voor mij noodzakelijk is en hem daar volledig in loslaten. Mijn gevoel voor hem geeft mij geen enkel recht om iets te willen, iets te hopen. Enkel zijn gevoel voor mij, in het moment zoals het er is, geeft het recht om tot uitdrukking te komen, in die mate zoals het dan is. En al het ander is net datgene wat me niet meer afleidt van me zelf, van mijn essentie. De emotie is voor het grootste deel weg. Wat overblijft is een diep geluk om alles wat er is. Een geluk om hem, zoals hij nu in het leven de richting geeft, die voor hem (be)grijpbaar is.
Ik wil jullie zeggen, dat hoezeer jullie ook tegen weerstand aanlopen. Hoezeer de weerstand ook komt door eigen emotie in de eerste plaats, door vergelijking in de tweede plaats, door de omgeving, of door je zielenlief. De weerstand is enkel daar, omdat dit jouw grens is. De grens die je (nog) niet voelt, die je (nog) niet ziet. De grens die steeds duidelijker wordt, naarmate je alles toelaat wat er op je afkomt. “Wij” zijn keien in het toelaten. Er wordt vaak gezegd, dat wij juist wat meer van de ander kant mogen hebben. De andere kant van de tweelingzielliefde, wanneer ze nog niet in balans is. De kant van het verstand, de kant van overmatige afscherming. Mijn visie is, dat dit waar is. Maar niet door je af te weren, niet door speciaal je grenzen te stellen, maar enkel door te ervaren wat het je allemaal doet en brengt. Enkel zo ga je door de emotie heen, die je heeft weerhouden om jezelf kraakhelder te zien. Enkel zo ontstaat het duidelijk onderscheid tussen jezelf en de ander. Enkel zo kom je daar waar je in liefde en rust baadt, daar waar je zielsgelukkig bent...in jezelf. Daar waar het niet uitmaakt of je zielenlief je toelaat. Je weet, je begrijpt en laat hem gaan. Verwacht geen bergen van hem. Verwacht bergen voor jezelf, waar je doorheen wordt geleid. Bergen die aan de voorkant grillig lijken, maar die glad zijn gestreken en glimmen als goud als je terugkijkt wanneer je ze bent gepasseerd.
Veel liefs Anna, 20/1/2015
Contrasten
Innerlijk merk ik weer de laatste dagen dat er contrasten zijn. Ik herken ze uit eerdere momenten. Zo heb ik weer tegelijk in één gevoel dat ik ermee wil stoppen, hem de rug toe wil keren, maar ook zo ongelooflijk dicht bij hem wil zijn. Ik voel tegelijk weerzin en een liefde die door alles heengaat. Ook voel ik tegelijk afstand en nabijheid. Het lijkt wel alsof ik met de ene voet in de aardse wereld sta en met mijn andere voet in de beleving op zielsniveau. Zo ervaar ik dan ook weer heel fel hem en tegelijk mijn innerlijke rust.
In mijn dagelijkse leven merk ik ook op, dat dingen die ik zeg zonder enige bedoeling, als een aanval, of als zwaar worden opgepakt. Ik zie mensen zichzelf in bochten wringen om zich ergens uit te praten, want blijkbaar heb ik iets aangeraakt. Dat was niet mijn bedoeling, ik bedoelde er niets mee, het was enkel een simpele mededeling. Maar de reactie van anderen doet blijken dat ik een felle opmerking maakte. Soms heb ik het gevoel dat ik dit bij Hans ook doe.
Soms lijkt het wel alsof ik met niets iets oproep bij hem. Precies zoals hij dat in het begin bij mij deed. Hij deed niets en al zeker niets verkeerds, maar hij had een tsunami aan emoties in mij opgeroepen. Dat kon ik hem ook niet uitleggen toentertijd, nu ook niet denk ik. Maar nu, nu ik veel meer in de rust zit, ook als ik onrust van hem oppik, lijkt het alsof hij nu in dat stuk zit. Ik kan het natuurlijk weer nergens op baseren, het is een gevoel wat ik heb. Maar ook in hoe ik hem aanvoel, zijn er contrasten. Zo voel ik een op afstand willen houden, maar ook een aan willen trekken en dat het liefst op hetzelfde moment. Niet zoals het zich voorheen afwisselde.
Ook heb ik de laatste tijd vaker het gevoel dat hij geen steek wil laten vallen naar mij en dat hij op zijn tenen moet lopen voor mij. Als hij dit had tot een jaar geleden had ik het helemaal begrepen. Ik bestookte hem met mailtjes, waar hij heel graag rust in wilde brengen. Dan roep je een reactie op dat iemand voor je op zijn tenen gaat lopen. Nu bestook ik hem nooit meer met een persoonlijk mailtje. Als ik hem mail is het puur zakelijk en nu krijg ik het gevoel dat hij voor mij op zijn tenen loopt, dat hij geen steek durft te laten vallen. Vooral het niet durven, want ik ervaar telkens dat daar angst achter zit. Waar is hij bang voor, nu ik hem met rust laat. Maar ook dat. Het lijkt soms dat hij dat niet als rust ervaart.
Er is geen touw aan vast te knopen, dus laat ik het maar iedere dag opnieuw los. Iedere dag kom ik weer terug in mijn rust en weet ik dat ik dat ik dit moet laten rusten. Maar ook iedere dag is er weer een contrast wat ik niet kan verenigen. Mentaal is daar al helemaal geen beginnen aan. Het dwingt me om enkel te voelen. Het moet gewoon zijn werk doen, wat dat dan ook mag zijn...
Liefs Anna 18/12/2014
Innerlijk merk ik weer de laatste dagen dat er contrasten zijn. Ik herken ze uit eerdere momenten. Zo heb ik weer tegelijk in één gevoel dat ik ermee wil stoppen, hem de rug toe wil keren, maar ook zo ongelooflijk dicht bij hem wil zijn. Ik voel tegelijk weerzin en een liefde die door alles heengaat. Ook voel ik tegelijk afstand en nabijheid. Het lijkt wel alsof ik met de ene voet in de aardse wereld sta en met mijn andere voet in de beleving op zielsniveau. Zo ervaar ik dan ook weer heel fel hem en tegelijk mijn innerlijke rust.
In mijn dagelijkse leven merk ik ook op, dat dingen die ik zeg zonder enige bedoeling, als een aanval, of als zwaar worden opgepakt. Ik zie mensen zichzelf in bochten wringen om zich ergens uit te praten, want blijkbaar heb ik iets aangeraakt. Dat was niet mijn bedoeling, ik bedoelde er niets mee, het was enkel een simpele mededeling. Maar de reactie van anderen doet blijken dat ik een felle opmerking maakte. Soms heb ik het gevoel dat ik dit bij Hans ook doe.
Soms lijkt het wel alsof ik met niets iets oproep bij hem. Precies zoals hij dat in het begin bij mij deed. Hij deed niets en al zeker niets verkeerds, maar hij had een tsunami aan emoties in mij opgeroepen. Dat kon ik hem ook niet uitleggen toentertijd, nu ook niet denk ik. Maar nu, nu ik veel meer in de rust zit, ook als ik onrust van hem oppik, lijkt het alsof hij nu in dat stuk zit. Ik kan het natuurlijk weer nergens op baseren, het is een gevoel wat ik heb. Maar ook in hoe ik hem aanvoel, zijn er contrasten. Zo voel ik een op afstand willen houden, maar ook een aan willen trekken en dat het liefst op hetzelfde moment. Niet zoals het zich voorheen afwisselde.
Ook heb ik de laatste tijd vaker het gevoel dat hij geen steek wil laten vallen naar mij en dat hij op zijn tenen moet lopen voor mij. Als hij dit had tot een jaar geleden had ik het helemaal begrepen. Ik bestookte hem met mailtjes, waar hij heel graag rust in wilde brengen. Dan roep je een reactie op dat iemand voor je op zijn tenen gaat lopen. Nu bestook ik hem nooit meer met een persoonlijk mailtje. Als ik hem mail is het puur zakelijk en nu krijg ik het gevoel dat hij voor mij op zijn tenen loopt, dat hij geen steek durft te laten vallen. Vooral het niet durven, want ik ervaar telkens dat daar angst achter zit. Waar is hij bang voor, nu ik hem met rust laat. Maar ook dat. Het lijkt soms dat hij dat niet als rust ervaart.
Er is geen touw aan vast te knopen, dus laat ik het maar iedere dag opnieuw los. Iedere dag kom ik weer terug in mijn rust en weet ik dat ik dat ik dit moet laten rusten. Maar ook iedere dag is er weer een contrast wat ik niet kan verenigen. Mentaal is daar al helemaal geen beginnen aan. Het dwingt me om enkel te voelen. Het moet gewoon zijn werk doen, wat dat dan ook mag zijn...
Liefs Anna 18/12/2014
De rust van het weten van de
ziel
Ik begin steeds vaker en steeds meer in een rust te komen. De rust van het weten van de ziel. Ik merk het naar Hans toe, maar ook heel duidelijk in mijn alledaagse leven. Hoe veel ik me zorgen heb gemaakt over hoe en wat. Het waren altijd maar hele kleine details, hele kleine dingen. Maar in mij veroorzaakten ze een wervelstorm. Ik was geraakt als dat mijn wereld instortte. Zo voelde het bijna iedere dag. De dagen dat het niet zo voelde, waren dagen dat ik zweefde. Dan had Hans een klein gebaar richting mij gemaakt, wat mij zielsgelukkig maakte. Nooit was er eigenlijk rust.
Dat heb ik het laatste jaar steeds vaker mogen ervaren, dagen van rust. Maar nu zijn dat geen dagen meer, maar heb ik weken van rust.
De wervelstormen hebben grote schoonmaak gemaakt in mij. Ze rukten elke boom los, die slecht geworteld was, die dor was, of die niet meer bloeide. En zoals na elke wervelstorm komt er een moment van opnieuw opbouwen. Wat had de wervelstorm veroorzaakt en hoe kon ik ervoor zorgen, dat dit een volgende keer niet zoveel deed.
Blijkbaar heb ik veel opnieuw opgebouwd en heb ik het dit keer beter geaard, want ik heb nu een vele betere basis van vertrouwen. Het gaat nu zoveel beter als het gaat om zaken die me vroeger onzeker hadden gemaakt. Er zijn genoeg dingen die me onzeker kunnen maken. Maar ik ervaar nu zo'n rust in mijn gevoel, dat ik me niet meer laat meeslepen in een mogelijke wervelstorm. Soms stormt het inderdaad wel rond om mij. Maar als ik dicht bij mezelf blijf, heel subtiel voel, dan weet ik dat het goed is, dat het echt wel goed komt.
Ook in het positieve merk ik dit. Dagen waar ik normaal zweefde, kan ik mezelf nu veel rustiger houden, door te voelen waar mijn ziel naartoe wil. Het was telkens mijn aards verlangen wat heel sterk werd aangewakkerd door het verlangen van mijn ziel. Het verlangen van mijn ziel om één te zijn. Aards wakkert dit ook een verlangen aan, waardoor ik heel dicht bij Hans wilde zijn. Dan werd ik verscheurd als onze wegen zich weer scheidden, dan was er het gemis met een heel intens verdriet. Dat was mijn aardse verlangen.
Dat aards verlangen ken ik ook nu nog. Maar als ik het voel, ga ik naar binnen. Binnen in me is er dan zo'n rust, die me sussend vertelt dat het goed is. Dat ik gewoon daar mag zijn, in dat moment. Dat ik mag genieten en dat een ander moment voor later is. Alles is goed, hij is heel dicht bij me, maar op een ander niveau dan het aardse. Ik merk dat ik daar nu nog heel voorzichtig in ben. Ik voel de laatste weekjes weer vaker het verlangen om één te zijn, maar ook het verlangen om aards dicht bij hem te zijn. Telkens ga ik weer naar die rust binnen in mij. Ik voel daar ook de energetische verbinding die er is. Daar durf ik nu nog niet naartoe te gaan. Ik voel dat ze er is, maar laat ze telkens daar rusten. Dat kan ik nu nog niet. Ik kan energetisch niet bij hem zijn en tegelijk in mijn rust blijven. Daarvoor heb ik nog een te sterk aards verlangen. Dat is juist waar ik nog mijn dingen uit leer. Nu is dat welke keuzes ik maak. Geef ik me over aan dit gevoel wat zo intens is en wat mijn ziel meevoert, of kies ik voor rust in het weten dat alles goed is. Dat alles zo is zoals het nu behoort te zijn.
Nu kies ik voor het laatste en juist in het verlangen is dat nu nog mijn grootste opgave. Als er onrust momenten zijn, omdat er een emotie wordt aangeraakt, kan ik veel beter navigeren. Als het verlangen er is, moet ik mezelf meer in toom houden. Maar het geeft me allemaal zoveel goeds. Ik voel me met momenten zo ongelooflijk gelukkig met Hans, met hoe het is. Het geeft me kracht om mezelf te laten zien. Weer terug naar wat mijn ziel mij vertelt. Ik heb minder moeite met wat anderen denken, ook wat Hans denkt. Ook hij maakt keuzes, waar hij zichzelf dan weer verder van me af plaatst en dan weer heel dichtbij. Ik hoef me niet meer aan te passen en dat laat hij me ook heel duidelijk zien. Telkens als hij wat afstand neemt, word ik voor de keuze gesteld. Pas ik me aan, of blijf ik mezelf. Hem nalopen doe ik niet. Maar ik mag gewoon er zijn zoals ik ben. En dat houdt in dat ik liefde uitstraal naar hem enkel omdat ik die liefde voel. Ik hoef dat niet te verbergen, ik hoef er ook niet mee te koop te lopen. Ik mag gewoon er zijn zoals ik ben, met mijn liefde voor hem. En juist dat roept hem telkens terug naar zichzelf. Ik zie hem steeds vaker in een contactmoment omslaan van afstand naar openheid, enkel omdat ik blijf zoals ik ben.
Zijn aardse deel vroeg van mij om te stoppen. Maar hoe kan het waar zijn, dat hij dit op zielsniveau van me vroeg als hij zo op een onbewuste manier op mij reageert. Ik voel me zelf zo zielsgelukkig als ik mezelf ben en ik zie hem ook stralen vanuit zijn ziel, wanneer hij weer terug de opening heeft gevonden. De opening naar hem zelf. Zo anders als ik hem een tijd terug vaak ervoer, niets was meer Hans aan hem, alles was uiterlijke schijn, zo sterk is hij weer zichzelf. Daar ben ik heel dankbaar voor. Hem zien, hem ervaren zoals hij is, is voor mij het zielsgeluk wat ik nu heel veel dagen mag ervaren. Het zielsgeluk met de rust van het weten van de ziel.
Veel liefs, Anna 7/12/2014
Ik begin steeds vaker en steeds meer in een rust te komen. De rust van het weten van de ziel. Ik merk het naar Hans toe, maar ook heel duidelijk in mijn alledaagse leven. Hoe veel ik me zorgen heb gemaakt over hoe en wat. Het waren altijd maar hele kleine details, hele kleine dingen. Maar in mij veroorzaakten ze een wervelstorm. Ik was geraakt als dat mijn wereld instortte. Zo voelde het bijna iedere dag. De dagen dat het niet zo voelde, waren dagen dat ik zweefde. Dan had Hans een klein gebaar richting mij gemaakt, wat mij zielsgelukkig maakte. Nooit was er eigenlijk rust.
Dat heb ik het laatste jaar steeds vaker mogen ervaren, dagen van rust. Maar nu zijn dat geen dagen meer, maar heb ik weken van rust.
De wervelstormen hebben grote schoonmaak gemaakt in mij. Ze rukten elke boom los, die slecht geworteld was, die dor was, of die niet meer bloeide. En zoals na elke wervelstorm komt er een moment van opnieuw opbouwen. Wat had de wervelstorm veroorzaakt en hoe kon ik ervoor zorgen, dat dit een volgende keer niet zoveel deed.
Blijkbaar heb ik veel opnieuw opgebouwd en heb ik het dit keer beter geaard, want ik heb nu een vele betere basis van vertrouwen. Het gaat nu zoveel beter als het gaat om zaken die me vroeger onzeker hadden gemaakt. Er zijn genoeg dingen die me onzeker kunnen maken. Maar ik ervaar nu zo'n rust in mijn gevoel, dat ik me niet meer laat meeslepen in een mogelijke wervelstorm. Soms stormt het inderdaad wel rond om mij. Maar als ik dicht bij mezelf blijf, heel subtiel voel, dan weet ik dat het goed is, dat het echt wel goed komt.
Ook in het positieve merk ik dit. Dagen waar ik normaal zweefde, kan ik mezelf nu veel rustiger houden, door te voelen waar mijn ziel naartoe wil. Het was telkens mijn aards verlangen wat heel sterk werd aangewakkerd door het verlangen van mijn ziel. Het verlangen van mijn ziel om één te zijn. Aards wakkert dit ook een verlangen aan, waardoor ik heel dicht bij Hans wilde zijn. Dan werd ik verscheurd als onze wegen zich weer scheidden, dan was er het gemis met een heel intens verdriet. Dat was mijn aardse verlangen.
Dat aards verlangen ken ik ook nu nog. Maar als ik het voel, ga ik naar binnen. Binnen in me is er dan zo'n rust, die me sussend vertelt dat het goed is. Dat ik gewoon daar mag zijn, in dat moment. Dat ik mag genieten en dat een ander moment voor later is. Alles is goed, hij is heel dicht bij me, maar op een ander niveau dan het aardse. Ik merk dat ik daar nu nog heel voorzichtig in ben. Ik voel de laatste weekjes weer vaker het verlangen om één te zijn, maar ook het verlangen om aards dicht bij hem te zijn. Telkens ga ik weer naar die rust binnen in mij. Ik voel daar ook de energetische verbinding die er is. Daar durf ik nu nog niet naartoe te gaan. Ik voel dat ze er is, maar laat ze telkens daar rusten. Dat kan ik nu nog niet. Ik kan energetisch niet bij hem zijn en tegelijk in mijn rust blijven. Daarvoor heb ik nog een te sterk aards verlangen. Dat is juist waar ik nog mijn dingen uit leer. Nu is dat welke keuzes ik maak. Geef ik me over aan dit gevoel wat zo intens is en wat mijn ziel meevoert, of kies ik voor rust in het weten dat alles goed is. Dat alles zo is zoals het nu behoort te zijn.
Nu kies ik voor het laatste en juist in het verlangen is dat nu nog mijn grootste opgave. Als er onrust momenten zijn, omdat er een emotie wordt aangeraakt, kan ik veel beter navigeren. Als het verlangen er is, moet ik mezelf meer in toom houden. Maar het geeft me allemaal zoveel goeds. Ik voel me met momenten zo ongelooflijk gelukkig met Hans, met hoe het is. Het geeft me kracht om mezelf te laten zien. Weer terug naar wat mijn ziel mij vertelt. Ik heb minder moeite met wat anderen denken, ook wat Hans denkt. Ook hij maakt keuzes, waar hij zichzelf dan weer verder van me af plaatst en dan weer heel dichtbij. Ik hoef me niet meer aan te passen en dat laat hij me ook heel duidelijk zien. Telkens als hij wat afstand neemt, word ik voor de keuze gesteld. Pas ik me aan, of blijf ik mezelf. Hem nalopen doe ik niet. Maar ik mag gewoon er zijn zoals ik ben. En dat houdt in dat ik liefde uitstraal naar hem enkel omdat ik die liefde voel. Ik hoef dat niet te verbergen, ik hoef er ook niet mee te koop te lopen. Ik mag gewoon er zijn zoals ik ben, met mijn liefde voor hem. En juist dat roept hem telkens terug naar zichzelf. Ik zie hem steeds vaker in een contactmoment omslaan van afstand naar openheid, enkel omdat ik blijf zoals ik ben.
Zijn aardse deel vroeg van mij om te stoppen. Maar hoe kan het waar zijn, dat hij dit op zielsniveau van me vroeg als hij zo op een onbewuste manier op mij reageert. Ik voel me zelf zo zielsgelukkig als ik mezelf ben en ik zie hem ook stralen vanuit zijn ziel, wanneer hij weer terug de opening heeft gevonden. De opening naar hem zelf. Zo anders als ik hem een tijd terug vaak ervoer, niets was meer Hans aan hem, alles was uiterlijke schijn, zo sterk is hij weer zichzelf. Daar ben ik heel dankbaar voor. Hem zien, hem ervaren zoals hij is, is voor mij het zielsgeluk wat ik nu heel veel dagen mag ervaren. Het zielsgeluk met de rust van het weten van de ziel.
Veel liefs, Anna 7/12/2014
Energetische filter
Ik merk al een aantal weekjes dat ik zelf anders omga met de energetische verbinding die er is tussen Hans en mij. Het is lange tijd een openstaande deur geweest. Alles kwam maar binnen en ik werd er echt mee overladen. Het is lange tijd zo erg geweest, dat ik het onderscheid tussen hem en mij niet meer wist te maken. De grenzen waren vervaagd.
Een half jaar geleden leek het alsof de deur werd gesloten. Ik kon er geen wil op uitoefenen. Hans was energetisch niet meer te bereiken. Een enkele keer voelde ik hem, maar voor het grootste deel was het stil geworden in mij. Hier werd wel een behoorlijk beroep gedaan op mijn vertrouwen. Hoe kon dat zomaar opeens weg zijn, had ik alles gefantaseerd? Zo af en toe kwam er weer eens iets binnen en dan wist ik weer, dat ik hier niets in te willen, of te fantaseren had.
De tijd dat het stil is geweest, duurde lang. Hans leek wel weg te zijn. Ik zag hem toch dagelijks, maar ook daar was HIJ weg. Het leek wel dat ik volledig werd teruggeworpen op het aardse, met onze zielsverbinding in mijn hart en in mijn herinnering. Ook droomde ik niet meer over hem. Maar toch....er was iets, waardoor ik wist dat we als zielen verbonden waren. Wat dat iets was, was niet te definiëren, een vaag gevoel, maar wel heel zeker.
Nu voel ik hem sinds een aantal weken weer. En blijkbaar is de periode van stilte geen stille periode geweest. Blijkbaar werd ik daar geholpen door Hans, om hem nog dieper los te laten. Soms twijfelde ik of ik me had afgesloten voor hem. Maar als ik probeerde me te openen voor hem, bleef het van zijn kant potdicht. Ik heb ook voorafgaand aan deze lange periode gevoeld, dat hij mij buiten zijn systeem wilde zetten. Het voelde als dat hij er een punt achter wilde zetten. En volgens mij heeft hij dat ook echt geprobeerd en voor een deel gedaan.
Er was geen toegang, ik kon niets creëren, niets beïnvloeden. Ik had geen keuze. Dit was wat ik had te accepteren. En dat moet dan ook. Je leert zo wennen aan de afstand die er in die periode is. En voor mij was dat goed, al miste ik hem op zielsniveau enorm. Ook op aards niveau miste ik het fijne wat we altijd deelden. Maar nu kwam er ruimte om aan de slag te gaan met angsten die er nog in me zaten. Zo ook de angst of de energetische verbinding ooit nog wel weer terug zou komen. Die angst was minimaal, maar ze was toch aanwezig.
Hoe het allemaal precies in zijn werk gaat, kan ik niet beoordelen nu. Maar ik heb in elk geval geleerd te accepteren dat ik ook zonder hem aan mijn energetische zijde door het leven kon lopen. Het gevolg is, dat ik nu geheel automatisch filter wat er bij mij binnen komt. Ik voel hem inderdaad weer. Daar waar dat een hele tijd terug een keuze was, om dat buiten mijn systeem te houden, door er een spiegel tussen te plaatsen, is het nu iets wat automatisch gefilterd wordt. De spiegel heb ik enkele weken gebruikt om het daarna weer los te laten. Maar het had me wel geholpen om me losser te maken. Nu voel ik in momenten een indruk langskomen. Ik weet en voel, dat het iets van Hans is, maar zoals een sorteerstation de informatie sorteert voordat het aankomt, gebeurt dat bij mij precies hetzelfde. Ik kan het niet anders omschrijven als dat er een brief via een lopende band naar mij komt. Net als het bij mij aankomt, mijn energieveld raakt, buigt het af. Ik doe daar niets voor, ik constateer enkel dat het gebeurt. Het raakt wel mijn energieveld, waardoor ik weet. Maar het komt niet meer binnen. Enkel als ik net wakker word, of als het een gevoel in mij aanraakt, komt het nog binnen. Ik denk dat de scheidingslijn als je ontwaakt dunner is, waardoor het dan wel doorkomt. Als het mijn gevoel aanraakt, moet het binnenkomen, want dan heb ik daar iets mee te doen. Is het enkel van Hans, dan glijdt het van me af en zoekt het zijn weg (hoop ik ) terug naar hem.
Het gevolg is, dat ik hem heel erg goed kan laten. Ondanks dat ik wel meekrijg hoe het met hem gaat, kan ik dat helemaal bij hem laten. Enkel daar waar het mij raakt in mijn stukken, kan ik het niet loslaten. Dan voer ik innerlijke gesprekken met hem, die voor mij enorm helpen. Ik scheid daarin het zijne van het mijne en dat wat ik dan aards heb te veranderen, kan ik dan ook beter aanpakken. Anders blijft het achter me aanslepen.
Ooit dacht ik dat ik het niet zou overleven, als de energetische verbinding weg zou vallen. Hoe heftig het vaak ook was, hoe vaak ik snakte naar rust, toch was er altijd die zekerheid dat hij er was. En die zekerheid kwijtraken was toch nog een angst. Door de verbinding kwijt te raken en aards ook te ervaren, dat hij niet te bereiken was, werd ik gedwongen. Maar goed ook, want volledig vrijwillig die verbinding loslaten, was wel wat veel gevraagd. Ik leef nog en zie, dat hij in de laatste 2 weken weer veel beter te bereiken is aards en energetisch. Het éénzijn heb ik niet meer gevoeld, maar ik denk dat dat nu ook maar beter is. Dat is te veel. Ik weet dat het er is. Zou ik het nu voelen, dan zou dat weer die onbedwingbare drive in me aanwakkeren om hem weer dicht bij me te willen houden. Dan grijp ik me weer vast en dat is niet de bedoeling. Dat is niet goed voor hem en voor mij.
Ooit zal ik die uitdaging ook wel weer krijgen. Maar alles op zijn tijd. Gelukkig gebeurt dat ook en daar kan ik nu in rusten.
Veel liefs Anna, 25/11/2014
Ik merk al een aantal weekjes dat ik zelf anders omga met de energetische verbinding die er is tussen Hans en mij. Het is lange tijd een openstaande deur geweest. Alles kwam maar binnen en ik werd er echt mee overladen. Het is lange tijd zo erg geweest, dat ik het onderscheid tussen hem en mij niet meer wist te maken. De grenzen waren vervaagd.
Een half jaar geleden leek het alsof de deur werd gesloten. Ik kon er geen wil op uitoefenen. Hans was energetisch niet meer te bereiken. Een enkele keer voelde ik hem, maar voor het grootste deel was het stil geworden in mij. Hier werd wel een behoorlijk beroep gedaan op mijn vertrouwen. Hoe kon dat zomaar opeens weg zijn, had ik alles gefantaseerd? Zo af en toe kwam er weer eens iets binnen en dan wist ik weer, dat ik hier niets in te willen, of te fantaseren had.
De tijd dat het stil is geweest, duurde lang. Hans leek wel weg te zijn. Ik zag hem toch dagelijks, maar ook daar was HIJ weg. Het leek wel dat ik volledig werd teruggeworpen op het aardse, met onze zielsverbinding in mijn hart en in mijn herinnering. Ook droomde ik niet meer over hem. Maar toch....er was iets, waardoor ik wist dat we als zielen verbonden waren. Wat dat iets was, was niet te definiëren, een vaag gevoel, maar wel heel zeker.
Nu voel ik hem sinds een aantal weken weer. En blijkbaar is de periode van stilte geen stille periode geweest. Blijkbaar werd ik daar geholpen door Hans, om hem nog dieper los te laten. Soms twijfelde ik of ik me had afgesloten voor hem. Maar als ik probeerde me te openen voor hem, bleef het van zijn kant potdicht. Ik heb ook voorafgaand aan deze lange periode gevoeld, dat hij mij buiten zijn systeem wilde zetten. Het voelde als dat hij er een punt achter wilde zetten. En volgens mij heeft hij dat ook echt geprobeerd en voor een deel gedaan.
Er was geen toegang, ik kon niets creëren, niets beïnvloeden. Ik had geen keuze. Dit was wat ik had te accepteren. En dat moet dan ook. Je leert zo wennen aan de afstand die er in die periode is. En voor mij was dat goed, al miste ik hem op zielsniveau enorm. Ook op aards niveau miste ik het fijne wat we altijd deelden. Maar nu kwam er ruimte om aan de slag te gaan met angsten die er nog in me zaten. Zo ook de angst of de energetische verbinding ooit nog wel weer terug zou komen. Die angst was minimaal, maar ze was toch aanwezig.
Hoe het allemaal precies in zijn werk gaat, kan ik niet beoordelen nu. Maar ik heb in elk geval geleerd te accepteren dat ik ook zonder hem aan mijn energetische zijde door het leven kon lopen. Het gevolg is, dat ik nu geheel automatisch filter wat er bij mij binnen komt. Ik voel hem inderdaad weer. Daar waar dat een hele tijd terug een keuze was, om dat buiten mijn systeem te houden, door er een spiegel tussen te plaatsen, is het nu iets wat automatisch gefilterd wordt. De spiegel heb ik enkele weken gebruikt om het daarna weer los te laten. Maar het had me wel geholpen om me losser te maken. Nu voel ik in momenten een indruk langskomen. Ik weet en voel, dat het iets van Hans is, maar zoals een sorteerstation de informatie sorteert voordat het aankomt, gebeurt dat bij mij precies hetzelfde. Ik kan het niet anders omschrijven als dat er een brief via een lopende band naar mij komt. Net als het bij mij aankomt, mijn energieveld raakt, buigt het af. Ik doe daar niets voor, ik constateer enkel dat het gebeurt. Het raakt wel mijn energieveld, waardoor ik weet. Maar het komt niet meer binnen. Enkel als ik net wakker word, of als het een gevoel in mij aanraakt, komt het nog binnen. Ik denk dat de scheidingslijn als je ontwaakt dunner is, waardoor het dan wel doorkomt. Als het mijn gevoel aanraakt, moet het binnenkomen, want dan heb ik daar iets mee te doen. Is het enkel van Hans, dan glijdt het van me af en zoekt het zijn weg (hoop ik ) terug naar hem.
Het gevolg is, dat ik hem heel erg goed kan laten. Ondanks dat ik wel meekrijg hoe het met hem gaat, kan ik dat helemaal bij hem laten. Enkel daar waar het mij raakt in mijn stukken, kan ik het niet loslaten. Dan voer ik innerlijke gesprekken met hem, die voor mij enorm helpen. Ik scheid daarin het zijne van het mijne en dat wat ik dan aards heb te veranderen, kan ik dan ook beter aanpakken. Anders blijft het achter me aanslepen.
Ooit dacht ik dat ik het niet zou overleven, als de energetische verbinding weg zou vallen. Hoe heftig het vaak ook was, hoe vaak ik snakte naar rust, toch was er altijd die zekerheid dat hij er was. En die zekerheid kwijtraken was toch nog een angst. Door de verbinding kwijt te raken en aards ook te ervaren, dat hij niet te bereiken was, werd ik gedwongen. Maar goed ook, want volledig vrijwillig die verbinding loslaten, was wel wat veel gevraagd. Ik leef nog en zie, dat hij in de laatste 2 weken weer veel beter te bereiken is aards en energetisch. Het éénzijn heb ik niet meer gevoeld, maar ik denk dat dat nu ook maar beter is. Dat is te veel. Ik weet dat het er is. Zou ik het nu voelen, dan zou dat weer die onbedwingbare drive in me aanwakkeren om hem weer dicht bij me te willen houden. Dan grijp ik me weer vast en dat is niet de bedoeling. Dat is niet goed voor hem en voor mij.
Ooit zal ik die uitdaging ook wel weer krijgen. Maar alles op zijn tijd. Gelukkig gebeurt dat ook en daar kan ik nu in rusten.
Veel liefs Anna, 25/11/2014
Tijd doet zijn werk
Tijd doet zijn werk, dat weten we inmiddels wel. Ik heb het echt ondervonden. Je kan niets forceren. Niet bij jezelf en zeker niet bij een ander.
De laatste 8 maanden heb ik geleefd met de boodschap van Hans, dat het moest stoppen. Ik heb daar lange tijd mee gerommeld, want hoe moest dat allemaal. Mijn gevoel voor hem verandert niet, dat weet hij ook. Hoe moest ik het dan laten stoppen. Dat is onmogelijk. Het enige wat ik kon doen, was ervoor zorgen dat ik hem er niet meer mee belastte. En dat heb ik gedaan.
Ik ben over die 8 maanden steeds gereserveerder geworden richting hem. Steeds meer kwam er een afstand die ik behield om maar niet in dat ondraaglijke contrast geslingerd te worden. Het contrast tussen mijn gevoel en dat wat ik mocht leven. Je beschermt jezelf en gaandeweg gaat een groot stuk van jezelf op slot. Je gevoelsleven gaat op slot, maar je leven gaat wel door.
In mijn binding met Hans, liepen steeds meer de dingen vast. De afstand die hij begon in te bouwen en de afstand die ik daarop meer en meer aannam, heeft ervoor gezorgd dat de prachtige, natuurlijke dingen die we delen verdwenen onder een dikke laag. Ik voelde nog altijd onze connectie, maar ik kon er weinig mee. Hij werd steeds moeilijker te bereiken en daar waar ik hem professioneel zou moeten kunnen bereiken, lukte dat na verloop van tijd totaal niet meer. Hij was een ander mens geworden en ik miste zijn eigenheid heel erg. Ik wilde het uitschreeuwen tegen hem, dat ik hem weer terug wilde zien in de persoon die hij nu was. Maar hij had zo duidelijk gezegd, dat het moest stoppen, dat ik dat niet mocht van mezelf. Ik kan en wil niets afdwingen en aan hem trekken heeft ook nooit zin gehad.
Het bouwde zich op tot een frustratiepunt. Telkens ik mijn grens bereikte en hem vroeg om professioneel toch aan tafel te zitten, kwam de ware Hans weer naar boven. Hij toonde visie en diepgang en we waren in dat moment weer gelijk. Maar al snel keerde dat weer terug in een veilige afstand, waar ik hem weer niet kon bereiken. Ik kon weinig anders doen, dan accepteren en op professioneel vlak mijn grens blijven aangeven. Dat gebeurde bijna wekelijks en telkens zag ik HEM weer terug in zijn persoon en telkens zag ik HEM daarna weer achter een beschermlaag verdwijnen.
Ik bereikte met momenten het punt, dat ik bijna niet anders meer kon, dan hem achter me laten, ook als ik dagelijks met hem werd geconfronteerd. In de weekenden laadde ik net genoeg op, om deze noodkreet buiten mijn deur te houden. Tot net voor de herfstvakantie. Ik schreeuwde in mezelf en het was goed dat ik een week niet meer werd geconfronteerd met hem. Het was een week van veel innerlijke gesprekken met hem. Een week, waar ik veel heb geschreven en waar ik tot inzichten kwam. Een inzicht zoals ik in mijn vorige brief schreef.
Er kwam rust, een diepe rust. Een rust die ik lang niet meer had ervaren. Ik was klaar om verder te gaan, om hem weer te zien. Ook hij voelde aan als dat hij meer te bereiken was. En dat bleek te kloppen toen ik hem na de vakantie weer zag. We kwamen tot een goede samenwerking en als persoon was hij ook weer toegankelijker naar mij. Soms meende ik dat hij mijn innerlijke gesprekken met hem had gevoeld, want het paste weer meer en meer in elkaar. Ook begon ik hem weer te voelen, wat ik hele lange tijd niet tot nauwelijks had gehad. Iedere ochtend werd ik wakker en voelde ik zijn energie in mij. Soms voelde ik hem weer om me heen. De vertwijfeling die ik meer en meer was gaan voelen, maakte plaats voor vertrouwen. Ik zag hoe weinig ik toch te vertellen had als het aankwam op mijn beleving rond Hans. Ik ervoer het bewijs, dat ik er gewoon mee geconfronteerd werd en dat ik dit allemaal niet door mentale processen meemaakte. Het had niets met het mentale te maken, wat ik altijd heb geweten. Toch twijfelde ik door de rede en afscherming van hem.
En dan komt het moment, dat mijn gevoel weer zo sterk tot me spreekt, dat het niet te bedwingen is. Ik moest met hem praten en was al halverwege op weg naar huis. In één beweging draaide ik me om en ging terug. Hij kwam net aanrijden, maar had niet snel genoeg in de gaten dat ik voor hem terug was gekomen. Ik voelde me alleen, toen ik hem weg zag rijden, maar ook kwam er een berusting in me. Waarom wist ik niet, maar zo klopte het. Het zou iets openen...
Ik schreef in het weekend van me af, waar mijn schoen wrong. Ik had weer innerlijke gesprekken, die me zoveel rust boden.
En alsof het perfect in elkaar viel, benaderde ik hem na het weekend, om te vertellen dat ik terug was gereden, omdat ik met hem moest praten. Hij was weer helemaal Hans, zoals ik hem ken. Zacht en zo liefdevol in zijn ogen. Dat had ik lang niet meer gezien. Hij was terug en ditmaal bleef hij de hele week bereikbaar. Door tijdsgebrek heb ik nog niet met hem kunnen praten. Maar er is zoveel veranderd.
Nog wil ik wel met hem praten. Maar dat wat ik te vertellen heb is geëvolueerd. De emotie is er vanaf, althans voor een heel groot deel. Bij ieder innerlijk gesprek met hem, liet ik een stuk van mijn emoties los en steeds helderder kwam naar voren waar het werkelijk om ging. Ik kwam steeds dichter in de kern, van de professionele barrière, maar ook de barrière die op persoonlijk vlak was ontstaan. Ook hem zag ik steeds dichter in zijn kern komen, steeds dichter bij wie hij werkelijk is.
Ik zie nu, dat deze tijd een hele belangrijke tijd is geweest voor mij. Een tijd voor mentaal loslaten. Telkens er een pijntje werd aangeraakt bij mij, voelde ik me gedwongen om Hans hier buiten te houden, ondanks dat de pijn via hem werd aangeraakt. Het was MIJN pijn en ik had hem daarin met rust te laten. Uitte ik toch mijn pijn, dan voelde dat voor hem zwaar. Ik had mijn pijnen los van hem te dragen. Ze te doorvoelen en niet mijn energie weg te geven aan gedachtegangen over hoe Hans zich hierbij voelde, of hoe hij had gereageerd en waarom. Het was mijn oude pijn, die naar de oppervlakte kwam en die me een vertekend beeld gaf. Het enige wat ik kon, was het doorvoelen en het toelaten, het serieus nemen. Maar wel alleen, zonder hem. Ook niet in gedachten met hem. Enkel via innerlijke gesprekken kon ik mijn stukken kwijt, die aards te zwaar zouden voelen voor hem.
En of we nog tot praten komen. Ik heb hem zeker iets te zeggen. Iets wat minder beladen is met emoties, maar wat meer mijzelf laat zien, mijn diepe ik. Ik zie nu, dat het zich vanzelf wel uitwijst. Is het van belang dat dingen aards worden uitgesproken, dan ontstaat dat, dan krijg ik die ruimte. De toegang is er en als het nu de tijd is, om die dingen aan hem uit te spreken, die ik hem nu heb te zeggen, dan komt dat helemaal goed. Anders zal ik de tijd gewoon zijn werk weer laten doen. Rustig zijn en volgen.
Liefs Anna 23/11/2014
Tijd doet zijn werk, dat weten we inmiddels wel. Ik heb het echt ondervonden. Je kan niets forceren. Niet bij jezelf en zeker niet bij een ander.
De laatste 8 maanden heb ik geleefd met de boodschap van Hans, dat het moest stoppen. Ik heb daar lange tijd mee gerommeld, want hoe moest dat allemaal. Mijn gevoel voor hem verandert niet, dat weet hij ook. Hoe moest ik het dan laten stoppen. Dat is onmogelijk. Het enige wat ik kon doen, was ervoor zorgen dat ik hem er niet meer mee belastte. En dat heb ik gedaan.
Ik ben over die 8 maanden steeds gereserveerder geworden richting hem. Steeds meer kwam er een afstand die ik behield om maar niet in dat ondraaglijke contrast geslingerd te worden. Het contrast tussen mijn gevoel en dat wat ik mocht leven. Je beschermt jezelf en gaandeweg gaat een groot stuk van jezelf op slot. Je gevoelsleven gaat op slot, maar je leven gaat wel door.
In mijn binding met Hans, liepen steeds meer de dingen vast. De afstand die hij begon in te bouwen en de afstand die ik daarop meer en meer aannam, heeft ervoor gezorgd dat de prachtige, natuurlijke dingen die we delen verdwenen onder een dikke laag. Ik voelde nog altijd onze connectie, maar ik kon er weinig mee. Hij werd steeds moeilijker te bereiken en daar waar ik hem professioneel zou moeten kunnen bereiken, lukte dat na verloop van tijd totaal niet meer. Hij was een ander mens geworden en ik miste zijn eigenheid heel erg. Ik wilde het uitschreeuwen tegen hem, dat ik hem weer terug wilde zien in de persoon die hij nu was. Maar hij had zo duidelijk gezegd, dat het moest stoppen, dat ik dat niet mocht van mezelf. Ik kan en wil niets afdwingen en aan hem trekken heeft ook nooit zin gehad.
Het bouwde zich op tot een frustratiepunt. Telkens ik mijn grens bereikte en hem vroeg om professioneel toch aan tafel te zitten, kwam de ware Hans weer naar boven. Hij toonde visie en diepgang en we waren in dat moment weer gelijk. Maar al snel keerde dat weer terug in een veilige afstand, waar ik hem weer niet kon bereiken. Ik kon weinig anders doen, dan accepteren en op professioneel vlak mijn grens blijven aangeven. Dat gebeurde bijna wekelijks en telkens zag ik HEM weer terug in zijn persoon en telkens zag ik HEM daarna weer achter een beschermlaag verdwijnen.
Ik bereikte met momenten het punt, dat ik bijna niet anders meer kon, dan hem achter me laten, ook als ik dagelijks met hem werd geconfronteerd. In de weekenden laadde ik net genoeg op, om deze noodkreet buiten mijn deur te houden. Tot net voor de herfstvakantie. Ik schreeuwde in mezelf en het was goed dat ik een week niet meer werd geconfronteerd met hem. Het was een week van veel innerlijke gesprekken met hem. Een week, waar ik veel heb geschreven en waar ik tot inzichten kwam. Een inzicht zoals ik in mijn vorige brief schreef.
Er kwam rust, een diepe rust. Een rust die ik lang niet meer had ervaren. Ik was klaar om verder te gaan, om hem weer te zien. Ook hij voelde aan als dat hij meer te bereiken was. En dat bleek te kloppen toen ik hem na de vakantie weer zag. We kwamen tot een goede samenwerking en als persoon was hij ook weer toegankelijker naar mij. Soms meende ik dat hij mijn innerlijke gesprekken met hem had gevoeld, want het paste weer meer en meer in elkaar. Ook begon ik hem weer te voelen, wat ik hele lange tijd niet tot nauwelijks had gehad. Iedere ochtend werd ik wakker en voelde ik zijn energie in mij. Soms voelde ik hem weer om me heen. De vertwijfeling die ik meer en meer was gaan voelen, maakte plaats voor vertrouwen. Ik zag hoe weinig ik toch te vertellen had als het aankwam op mijn beleving rond Hans. Ik ervoer het bewijs, dat ik er gewoon mee geconfronteerd werd en dat ik dit allemaal niet door mentale processen meemaakte. Het had niets met het mentale te maken, wat ik altijd heb geweten. Toch twijfelde ik door de rede en afscherming van hem.
En dan komt het moment, dat mijn gevoel weer zo sterk tot me spreekt, dat het niet te bedwingen is. Ik moest met hem praten en was al halverwege op weg naar huis. In één beweging draaide ik me om en ging terug. Hij kwam net aanrijden, maar had niet snel genoeg in de gaten dat ik voor hem terug was gekomen. Ik voelde me alleen, toen ik hem weg zag rijden, maar ook kwam er een berusting in me. Waarom wist ik niet, maar zo klopte het. Het zou iets openen...
Ik schreef in het weekend van me af, waar mijn schoen wrong. Ik had weer innerlijke gesprekken, die me zoveel rust boden.
En alsof het perfect in elkaar viel, benaderde ik hem na het weekend, om te vertellen dat ik terug was gereden, omdat ik met hem moest praten. Hij was weer helemaal Hans, zoals ik hem ken. Zacht en zo liefdevol in zijn ogen. Dat had ik lang niet meer gezien. Hij was terug en ditmaal bleef hij de hele week bereikbaar. Door tijdsgebrek heb ik nog niet met hem kunnen praten. Maar er is zoveel veranderd.
Nog wil ik wel met hem praten. Maar dat wat ik te vertellen heb is geëvolueerd. De emotie is er vanaf, althans voor een heel groot deel. Bij ieder innerlijk gesprek met hem, liet ik een stuk van mijn emoties los en steeds helderder kwam naar voren waar het werkelijk om ging. Ik kwam steeds dichter in de kern, van de professionele barrière, maar ook de barrière die op persoonlijk vlak was ontstaan. Ook hem zag ik steeds dichter in zijn kern komen, steeds dichter bij wie hij werkelijk is.
Ik zie nu, dat deze tijd een hele belangrijke tijd is geweest voor mij. Een tijd voor mentaal loslaten. Telkens er een pijntje werd aangeraakt bij mij, voelde ik me gedwongen om Hans hier buiten te houden, ondanks dat de pijn via hem werd aangeraakt. Het was MIJN pijn en ik had hem daarin met rust te laten. Uitte ik toch mijn pijn, dan voelde dat voor hem zwaar. Ik had mijn pijnen los van hem te dragen. Ze te doorvoelen en niet mijn energie weg te geven aan gedachtegangen over hoe Hans zich hierbij voelde, of hoe hij had gereageerd en waarom. Het was mijn oude pijn, die naar de oppervlakte kwam en die me een vertekend beeld gaf. Het enige wat ik kon, was het doorvoelen en het toelaten, het serieus nemen. Maar wel alleen, zonder hem. Ook niet in gedachten met hem. Enkel via innerlijke gesprekken kon ik mijn stukken kwijt, die aards te zwaar zouden voelen voor hem.
En of we nog tot praten komen. Ik heb hem zeker iets te zeggen. Iets wat minder beladen is met emoties, maar wat meer mijzelf laat zien, mijn diepe ik. Ik zie nu, dat het zich vanzelf wel uitwijst. Is het van belang dat dingen aards worden uitgesproken, dan ontstaat dat, dan krijg ik die ruimte. De toegang is er en als het nu de tijd is, om die dingen aan hem uit te spreken, die ik hem nu heb te zeggen, dan komt dat helemaal goed. Anders zal ik de tijd gewoon zijn werk weer laten doen. Rustig zijn en volgen.
Liefs Anna 23/11/2014
Anders
Er beginnen me dingen duidelijk te worden. Ik heb een rare periode gehad en zit er volgens mij nog midden in. Er gebeurden dingen die aan mijn nogal naïeve verstand voorbijgingen. Waarom deden mensen zo en waarom was ik daar de hele tijd in betrokken? Wat zei dat over mij??????
Maar ook liet een vriendin een deel van mij zien waar ik de rust ervoer van acceptatie en liefde, terwijl dit door vele anderen wordt ervaren als bedreigend en liefdeloos. Twee uitersten die ik mocht ervaren en die onmogelijk allebei mijn innerlijk konden weerspiegelen.
Maar ook die '”afstand” die er toch nog meer was ontstaan tussen Hans en mij. De frustratie die ik had gevoeld en die me vaker het gevoel van opgeven had gegeven. Ik kon er maar allemaal geen richting in vinden. Maar nu begin ik te zien wat het met me gedaan heeft. Het is een weg die ik toch gegaan ben, maar die ik nu pas begin te onderscheiden.
Het is toch weer de weg van het tweelingzielschap. Toch weer. Het is toch weer de weg, waar hij me laat zien wie ik ben. De afstand die tussen hem en mij almaar groter werd, heeft lange tijd angst bij me opgeroepen. Bij iedere periode van afstand werd mijn angst stilletjes aan kleiner. Nu wekt het nog maar een beetje angst op, waardoor mijn focus veel meer van hem af is gegaan. Zolang je angstig bent hem ECHT te verliezen, blijft je focus bij hem. Dat is niet de bedoeling, je focus moet bij jou liggen. Zo ook als het gaat om ergernissen, of zaakjes die mijn naïeve verstand niet konden bevatten. Voel ik onrust hierdoor, of angst, dan ligt mijn focus bij de ander. En daar gaat vaak bakken energie naartoe. De focus mag bij mezelf blijven en juist DAAR pikken andere mensen iets van op.
Zo vaak word ik verkeerd begrepen, verkeerd ingeschat. Andere mensen horen mij woorden zeggen, die zij vanuit hun referentiekader heel anders invullen. Vaak hangen ze er een of ander loodzwaar gewicht aan, waar ik enkel lichtheid ervaar. Waar ik zeg: “Ik heb geen tijd”, horen anderen mensen dat ik het heel erg druk heb. Ik loop dan tegen conflictjes aan waar mensen me aanspreken dat ik toch “ja” zeg, terwijl ik dan weer eens “nee, ik heb geen tijd” zeg. Ze kunnen dat niet rijmen. Zeker als ik daarachter vermeld dat ik mezelf bescherm. Blijkbaar horen mensen me dan zeggen, dat ik het razend druk heb en daar nog dingen bij heb gepakt en nu echt geen tijd meer heb en het me teveel wordt. Ja, zo was ik wel eens, lang, lang geleden (hihi). Maar nu heb ik mijn grens niet meer liggen daar waar het punt bereikt kan worden dat het teveel wordt. Mijn grens ligt daar een stuk voor. Het is een hele gezonde grens en als ik er eens overheen stap, heb ik nog lang niet de grens van draagkracht bereikt. Als ik zeg dat ik geen tijd heb, heb ik wel tijd voor mezelf. Dat heb ik niet ingepland. Mijn dag is altijd voor een deel van mezelf en daar komt niemand aan, ook de kinderen niet, want ik zorg ervoor dat ik die tijd heb als zij op school zijn. Ook mijn werkkeuze is hierop afgestemd. Alles wat ik doe is hierop afgestemd. Mijn tijd voor mezelf is voor mij heel belangrijk. Dus als ik zeg, dat ik geen tijd heb, heb ik wel heerlijk tijd voor mezelf. DAT kan er maar niet in bij anderen en zo heb ik de laatste tijd vaak miscommunicaties met mensen, waar het helder is dat de ander een heel ander begrip voor een woord heeft dan ik. En daar ging de laatste tijd vaak mijn energie naartoe. Ik ergerde me, het frustreerde me en ik legde dingen uit aan hen, wat toch niet uit te leggen was. Bovendien hoefde ik hen ook niets uit te leggen.
En nu, haha dankzij Hans, zie ik dat ik dit moet laten. Ook hij begreep me verkeerd. Daar waar ik iets uit gelijke liefde voor hem en voor mij uitte aan hem, zag hij dat ik ergens zwaar aan tilde en niet lief was voor mezelf, omdat ik het begrip “fout” hanteerde. Nee, dat zie je verkeerd en ik uitte dat hij hier nu misschien zwaar aan tilde, want voor mij had het helemaal niet zwaar gevoeld. Het was enkel een delen uit liefde voor hem en voor mezelf. En daar liet ik het bij. En tot mijn grote verbazing ervoer ik daarna verbinding met hem. Hmmm, hoe dat toch? Dat ervaar ik vaker, als ik met hem communiceer. Ook als we het niet eens lijken te zijn, er is iedere keer verbinding nadat we ECHT met elkaar gecommuniceerd hebben. En met ECHT bedoel ik eerlijk, echt-zijn. Geen franje, geen maskers, geen gedoe. Zijn mens-zijn, zijn verstand begreep me niet goed, maar zijn ziel pikt het toch op en weet heel goed waar ik het over heb, want dat is gelijk aan mijn ziel. Ik zie dat hij aards hierdoor verandert. Er komt in zo'n moment altijd een bepaalde rust in hem, ook in tijden dat hij veel drukte, of stress ervaart. Dát heb ik al heel vaak gezien en het blijft altijd mooi om te ervaren dat we allebei gewoon vanzelf veranderen door de aanwezigheid van de ander.
Hans is veel minder de trigger, veel minder dan voorheen. Het klinkt heel vreemd, maar hij voelt nu meer de thuishaven. Dat heb ik bij hem altijd zo gevoeld, maar ondanks de ogenschijnlijke verschillen, vind ik wel altijd het éénzijn terug op het moment dat hij toegankelijk is. Het éénzijn in die zin, dat we samen dezelfde energie zijn, die hetzelfde is in essentie. Het zijn onze aardse laagjes, die dat vaak bedekken, waardoor we nog zo vaak anders reageren. Hij voelt ook, dat zijn visie zoveel anders is dan de standaard. Ook hij voelt dat daaraan gehoor geven hem zoveel gelukkiger maakt. Maar ook hij laat zich vaak beïnvloeden door de visie die de standaard iedere dag blijft opdringen. Een visie die vanuit verstandelijke redenatie wordt gepropagandeerd. Dat heeft weinig met het leven te maken. Dat is enkel het leven, zoals we het er ooit van gemaakt hebben. Dat staat mijlenver van onze natuur, van onze ziel. De ziel, daar waar de rust is.
Dat is wat ik nu merk wat mij te doen staat naar mijn omgeving. Ik mag hier rustig in blijven, bij mijn ziel. Ik hoef niets uit te leggen, ze zullen het toch niet echt begrijpen. Ik mag het gemekker langs me af laten glijden en hééééééééééééééél erg dicht bij mezelf blijven. Want dan doe ik precies dat wat voor mij het beste is. Anderen die gevoelig genoeg zijn, zullen die rust (gaan) ervaren in mij en zullen blij zijn dat ik me zo voel. En dat opent harten. Harten voor henzelf, want ook zij mogen die rust ervaren, ook zij mogen dicht bij hun ziel leven.
Veel liefs Anna, 6/11/2014
Er beginnen me dingen duidelijk te worden. Ik heb een rare periode gehad en zit er volgens mij nog midden in. Er gebeurden dingen die aan mijn nogal naïeve verstand voorbijgingen. Waarom deden mensen zo en waarom was ik daar de hele tijd in betrokken? Wat zei dat over mij??????
Maar ook liet een vriendin een deel van mij zien waar ik de rust ervoer van acceptatie en liefde, terwijl dit door vele anderen wordt ervaren als bedreigend en liefdeloos. Twee uitersten die ik mocht ervaren en die onmogelijk allebei mijn innerlijk konden weerspiegelen.
Maar ook die '”afstand” die er toch nog meer was ontstaan tussen Hans en mij. De frustratie die ik had gevoeld en die me vaker het gevoel van opgeven had gegeven. Ik kon er maar allemaal geen richting in vinden. Maar nu begin ik te zien wat het met me gedaan heeft. Het is een weg die ik toch gegaan ben, maar die ik nu pas begin te onderscheiden.
Het is toch weer de weg van het tweelingzielschap. Toch weer. Het is toch weer de weg, waar hij me laat zien wie ik ben. De afstand die tussen hem en mij almaar groter werd, heeft lange tijd angst bij me opgeroepen. Bij iedere periode van afstand werd mijn angst stilletjes aan kleiner. Nu wekt het nog maar een beetje angst op, waardoor mijn focus veel meer van hem af is gegaan. Zolang je angstig bent hem ECHT te verliezen, blijft je focus bij hem. Dat is niet de bedoeling, je focus moet bij jou liggen. Zo ook als het gaat om ergernissen, of zaakjes die mijn naïeve verstand niet konden bevatten. Voel ik onrust hierdoor, of angst, dan ligt mijn focus bij de ander. En daar gaat vaak bakken energie naartoe. De focus mag bij mezelf blijven en juist DAAR pikken andere mensen iets van op.
Zo vaak word ik verkeerd begrepen, verkeerd ingeschat. Andere mensen horen mij woorden zeggen, die zij vanuit hun referentiekader heel anders invullen. Vaak hangen ze er een of ander loodzwaar gewicht aan, waar ik enkel lichtheid ervaar. Waar ik zeg: “Ik heb geen tijd”, horen anderen mensen dat ik het heel erg druk heb. Ik loop dan tegen conflictjes aan waar mensen me aanspreken dat ik toch “ja” zeg, terwijl ik dan weer eens “nee, ik heb geen tijd” zeg. Ze kunnen dat niet rijmen. Zeker als ik daarachter vermeld dat ik mezelf bescherm. Blijkbaar horen mensen me dan zeggen, dat ik het razend druk heb en daar nog dingen bij heb gepakt en nu echt geen tijd meer heb en het me teveel wordt. Ja, zo was ik wel eens, lang, lang geleden (hihi). Maar nu heb ik mijn grens niet meer liggen daar waar het punt bereikt kan worden dat het teveel wordt. Mijn grens ligt daar een stuk voor. Het is een hele gezonde grens en als ik er eens overheen stap, heb ik nog lang niet de grens van draagkracht bereikt. Als ik zeg dat ik geen tijd heb, heb ik wel tijd voor mezelf. Dat heb ik niet ingepland. Mijn dag is altijd voor een deel van mezelf en daar komt niemand aan, ook de kinderen niet, want ik zorg ervoor dat ik die tijd heb als zij op school zijn. Ook mijn werkkeuze is hierop afgestemd. Alles wat ik doe is hierop afgestemd. Mijn tijd voor mezelf is voor mij heel belangrijk. Dus als ik zeg, dat ik geen tijd heb, heb ik wel heerlijk tijd voor mezelf. DAT kan er maar niet in bij anderen en zo heb ik de laatste tijd vaak miscommunicaties met mensen, waar het helder is dat de ander een heel ander begrip voor een woord heeft dan ik. En daar ging de laatste tijd vaak mijn energie naartoe. Ik ergerde me, het frustreerde me en ik legde dingen uit aan hen, wat toch niet uit te leggen was. Bovendien hoefde ik hen ook niets uit te leggen.
En nu, haha dankzij Hans, zie ik dat ik dit moet laten. Ook hij begreep me verkeerd. Daar waar ik iets uit gelijke liefde voor hem en voor mij uitte aan hem, zag hij dat ik ergens zwaar aan tilde en niet lief was voor mezelf, omdat ik het begrip “fout” hanteerde. Nee, dat zie je verkeerd en ik uitte dat hij hier nu misschien zwaar aan tilde, want voor mij had het helemaal niet zwaar gevoeld. Het was enkel een delen uit liefde voor hem en voor mezelf. En daar liet ik het bij. En tot mijn grote verbazing ervoer ik daarna verbinding met hem. Hmmm, hoe dat toch? Dat ervaar ik vaker, als ik met hem communiceer. Ook als we het niet eens lijken te zijn, er is iedere keer verbinding nadat we ECHT met elkaar gecommuniceerd hebben. En met ECHT bedoel ik eerlijk, echt-zijn. Geen franje, geen maskers, geen gedoe. Zijn mens-zijn, zijn verstand begreep me niet goed, maar zijn ziel pikt het toch op en weet heel goed waar ik het over heb, want dat is gelijk aan mijn ziel. Ik zie dat hij aards hierdoor verandert. Er komt in zo'n moment altijd een bepaalde rust in hem, ook in tijden dat hij veel drukte, of stress ervaart. Dát heb ik al heel vaak gezien en het blijft altijd mooi om te ervaren dat we allebei gewoon vanzelf veranderen door de aanwezigheid van de ander.
Hans is veel minder de trigger, veel minder dan voorheen. Het klinkt heel vreemd, maar hij voelt nu meer de thuishaven. Dat heb ik bij hem altijd zo gevoeld, maar ondanks de ogenschijnlijke verschillen, vind ik wel altijd het éénzijn terug op het moment dat hij toegankelijk is. Het éénzijn in die zin, dat we samen dezelfde energie zijn, die hetzelfde is in essentie. Het zijn onze aardse laagjes, die dat vaak bedekken, waardoor we nog zo vaak anders reageren. Hij voelt ook, dat zijn visie zoveel anders is dan de standaard. Ook hij voelt dat daaraan gehoor geven hem zoveel gelukkiger maakt. Maar ook hij laat zich vaak beïnvloeden door de visie die de standaard iedere dag blijft opdringen. Een visie die vanuit verstandelijke redenatie wordt gepropagandeerd. Dat heeft weinig met het leven te maken. Dat is enkel het leven, zoals we het er ooit van gemaakt hebben. Dat staat mijlenver van onze natuur, van onze ziel. De ziel, daar waar de rust is.
Dat is wat ik nu merk wat mij te doen staat naar mijn omgeving. Ik mag hier rustig in blijven, bij mijn ziel. Ik hoef niets uit te leggen, ze zullen het toch niet echt begrijpen. Ik mag het gemekker langs me af laten glijden en hééééééééééééééél erg dicht bij mezelf blijven. Want dan doe ik precies dat wat voor mij het beste is. Anderen die gevoelig genoeg zijn, zullen die rust (gaan) ervaren in mij en zullen blij zijn dat ik me zo voel. En dat opent harten. Harten voor henzelf, want ook zij mogen die rust ervaren, ook zij mogen dicht bij hun ziel leven.
Veel liefs Anna, 6/11/2014
De perfectie van imperfectie
Ik heb gemerkt dat er de laatste tijd een soort verharding is gekomen bij mij richting Hans. Voor het eerst dat ik merkte dat ik mijn hart sloot voor hem. Vooral nu ik hem een week niet gezien heb, merk ik dit op. Ik heb wat afstand kunnen nemen van de aardse stukjes, waardoor mijn hart weer terug opende.
Ik had nooit gedacht dat ik mijn hart KON sluiten voor hem. Toch was er altijd nog mijn liefde, die er duidelijk doorheen sprak, maar het was me vaak teveel binnen het aardse. Ook dat heb ik nooit eerder ervaren. Als er botsingen waren binnen het aardse, dan ging dat altijd om het gegeven dat hij zich niet opende voor deze liefde. Dat kon ik wel begrijpen, het was mijn eigen verdriet wat me parten speelde. Maar nu heeft het vooral gegaan om karaktertrekjes die botsten met mij. En dan zegt hij op de laatste dag voordat ik hem even niet meer zou zien, dat hij niet perfect is. Gewoon weer zo'n zin die totaal ergens anders over gaat, maar die in mijn beleving weer heel erg raak aankomt.
Nee, perfect is hij niet, dat ben ik ook zeker niet. Maar alles aan hem was perfect in het gegeven zoals het er voor mij is. Zo zal het nu ook zijn. Zo is het nog nooit anders geweest. De imperfectie sloot altijd als een perfect afgewerkt puzzelstukje in mij. Altijd waren het de triggers die me de weg wisten te leiden. Ik hoefde dat maar te volgen en de antwoorden voor mijn eigen ongeheelde stukjes kwamen vanzelf naar voren.
Maar nu, ik heb dit al een aantal weken gehad. Waar leidt dit me toch naartoe? Het enige wat ik merkte, was dat ik meer en meer afstand begon te nemen binnen het aardse, maar ook op spiritueel vlak. Maar toch was er eindelijk weer de energetisch connectie die ik de laatste maandjes nog maar nauwelijks gevoeld had. Heel paradoxaal, want ik nam afstand, maar ik merkte ook dat hij afstand had genomen.
Nu heeft dat een weekje rust gehad en ik ben weer meer in rust met hem. En vandaag valt me op, dat ik hem weer niet aanvoel. Energetisch is er weer geen contact, maar aards verliep het vandaag wel prettig. Geen gedoe, geen nephouding, geen rollenspel. Een welgemeend grapje en rust.
Soms kan ik het niet begrijpen hoe de dingen werken de laatste maanden. Er is duidelijk iets veranderd, maar wat en hoe, dat blijft een groot raadsel. Soms zie ik een glimpje, waarna het weer onzichtbaar wordt. Ik mis mijn leidraad, ik mis hem en daardoor mis ik sommige dagen de heftigheid die er voorheen iedere dag was. Nu is alles kalmer geworden, het raakt me minder fel en bovendien laat ik het meeste ook niet meer binnenkomen. Maar daarmee weet ik niet welke richting ik nu eigenlijk uitga. Ik merk dat ik enkel deze richting maar te gaan heb. Verzetten lukt niet en als ik probeer er iets aan te doen, heeft het niet lang effect. Het hobbelt en het blijft hobbelen. En het enige wat ik doe is alles losgelaten achter me laten. Want loslaten hoef ik niet meer, ik neem het niet meer aan, of in me op. Het glijdt allemaal langs me af en daar waar dat niet is, zorgt ergernis er wel voor dat ik het duidelijk wegduw.
En toch is hij iedere seconde in mijn hart en in mij beleving. Vaak vergeet ik wie hij van binnen is, dan zie ik het lange tijd niet meer. Toch blijft mijn gevoel sterk spreken, heel sterk en kan ik hem niet achter me laten als het mijn hart aangaat. Ik blijf maar volgen en zie vanzelf wel wat dit me brengt. Zoals altijd heb ik geen andere keus.
Liefs Anna, 3/11/2014
Ik heb gemerkt dat er de laatste tijd een soort verharding is gekomen bij mij richting Hans. Voor het eerst dat ik merkte dat ik mijn hart sloot voor hem. Vooral nu ik hem een week niet gezien heb, merk ik dit op. Ik heb wat afstand kunnen nemen van de aardse stukjes, waardoor mijn hart weer terug opende.
Ik had nooit gedacht dat ik mijn hart KON sluiten voor hem. Toch was er altijd nog mijn liefde, die er duidelijk doorheen sprak, maar het was me vaak teveel binnen het aardse. Ook dat heb ik nooit eerder ervaren. Als er botsingen waren binnen het aardse, dan ging dat altijd om het gegeven dat hij zich niet opende voor deze liefde. Dat kon ik wel begrijpen, het was mijn eigen verdriet wat me parten speelde. Maar nu heeft het vooral gegaan om karaktertrekjes die botsten met mij. En dan zegt hij op de laatste dag voordat ik hem even niet meer zou zien, dat hij niet perfect is. Gewoon weer zo'n zin die totaal ergens anders over gaat, maar die in mijn beleving weer heel erg raak aankomt.
Nee, perfect is hij niet, dat ben ik ook zeker niet. Maar alles aan hem was perfect in het gegeven zoals het er voor mij is. Zo zal het nu ook zijn. Zo is het nog nooit anders geweest. De imperfectie sloot altijd als een perfect afgewerkt puzzelstukje in mij. Altijd waren het de triggers die me de weg wisten te leiden. Ik hoefde dat maar te volgen en de antwoorden voor mijn eigen ongeheelde stukjes kwamen vanzelf naar voren.
Maar nu, ik heb dit al een aantal weken gehad. Waar leidt dit me toch naartoe? Het enige wat ik merkte, was dat ik meer en meer afstand begon te nemen binnen het aardse, maar ook op spiritueel vlak. Maar toch was er eindelijk weer de energetisch connectie die ik de laatste maandjes nog maar nauwelijks gevoeld had. Heel paradoxaal, want ik nam afstand, maar ik merkte ook dat hij afstand had genomen.
Nu heeft dat een weekje rust gehad en ik ben weer meer in rust met hem. En vandaag valt me op, dat ik hem weer niet aanvoel. Energetisch is er weer geen contact, maar aards verliep het vandaag wel prettig. Geen gedoe, geen nephouding, geen rollenspel. Een welgemeend grapje en rust.
Soms kan ik het niet begrijpen hoe de dingen werken de laatste maanden. Er is duidelijk iets veranderd, maar wat en hoe, dat blijft een groot raadsel. Soms zie ik een glimpje, waarna het weer onzichtbaar wordt. Ik mis mijn leidraad, ik mis hem en daardoor mis ik sommige dagen de heftigheid die er voorheen iedere dag was. Nu is alles kalmer geworden, het raakt me minder fel en bovendien laat ik het meeste ook niet meer binnenkomen. Maar daarmee weet ik niet welke richting ik nu eigenlijk uitga. Ik merk dat ik enkel deze richting maar te gaan heb. Verzetten lukt niet en als ik probeer er iets aan te doen, heeft het niet lang effect. Het hobbelt en het blijft hobbelen. En het enige wat ik doe is alles losgelaten achter me laten. Want loslaten hoef ik niet meer, ik neem het niet meer aan, of in me op. Het glijdt allemaal langs me af en daar waar dat niet is, zorgt ergernis er wel voor dat ik het duidelijk wegduw.
En toch is hij iedere seconde in mijn hart en in mij beleving. Vaak vergeet ik wie hij van binnen is, dan zie ik het lange tijd niet meer. Toch blijft mijn gevoel sterk spreken, heel sterk en kan ik hem niet achter me laten als het mijn hart aangaat. Ik blijf maar volgen en zie vanzelf wel wat dit me brengt. Zoals altijd heb ik geen andere keus.
Liefs Anna, 3/11/2014
Ommekeer in energie
De beweging dat ik van mezelf af ga, is er weer. Ik voel het en ik merk het. En ik weet op welk moment de ommedraai ontstond. Het gebeurde gisteren, in een OGENblik. Letterlijk en figuurlijk in het OGENblik tussen Hans en mij. Ik merkte het in het moment zelf, maar vooral vlak er na. Ik voelde me opeens weer afhankelijk, ik snakte weer naar dat ene kleine stukje herkenning en erkenning van hem. EN IK WEET DAT IK DAT NIET ZAL KRIJGEN. Maar in mijn hoofd kan ik mezelf dat wel vertellen, maar het was gebeurd. We hadden elkaar heel kort aangekeken en gegroet en de ommedraai in mij was een feit.
Dan sta ik vandaag in een klein moment, dat ik een onevenwichtig gevoel heb in wat hij zegt en wat ik voel. Gewoon een praktisch, niets zeggend feitje. Maar mijn gevoel strookte weer niet met wat hij zei. Ik merkte ook op, dat hij fysiek letterlijk een stap achteruit zette, en daarna nog een. Weer is alles zo duidelijk de andere richting uit en ik herken HEM weer niet in hem. Alweer!!
Ik kan voor mezelf niet verklaren wat er nu gebeurd is in dat OGENblik, het moment dat we elkaar kort even aankeken. Maar ik weet zeker, dat het daar omdraaide. Een paar uur ervoor, had ik hem in een vlaag door me heen voelen gaan. Het was ongrijpbaar, maar ik voelde duidelijk zijn energie. Dat voel ik de laatste tijd vrijwel niet meer. Het kwam en het was ook direct weer weg en ik kon het laten gaan. En nu...ik kan het allemaal niet meer laten gaan. Het grijpt zich vast in mij en ik sta weer vol tranen, terwijl ik rationeel niet kan uitleggen waarom het zo'n pijn doet. Het doet gewoon onmetelijk pijn. Ik twijfel weer aan mezelf en sta weer op het punt hem tegemoet te komen om maar (h)erkent te worden. Maar hij zal het niet herkennen en daardoor niet erkennen. Ik zal dit eerst in mezelf moet klaren. Ik zal in mezelf het evenwicht moeten herstellen en achter mezelf moeten staan. Niet me af laten leiden door wat hij ZEGT, maar vertrouwen en geloven in wat ik VOEL. Dat blijft toch zo de rode draad, telkens maar weer opnieuw opgepakt, in de knoop geraakt en weer ontrafeld. Maar het blijft zo lang tot ik kan blijven staan.
De omgeving illustreert me dit ook weer prachtig. Ondanks dat ik bewijzen heb, raak ik aan het twijfelen over mezelf. Over mijn waarneming, mijn geheugen, mijn emotie. De feiten zijn feiten en die zijn niet anders. Ze vertellen me wat er aan de hand is, maar de ontkenning van de ander en mijn ongeloof dat een ander me zo kan belazeren, maken dat ik weer twijfel. Hier is geen twijfel mogelijk, de feiten spreken voor zichzelf. En toch twijfel ik aan mezelf, want het kan toch echt niet dat die ander zo iets laags doet.
Wat geef ik mezelf weg? En ondanks dat ik dit weet, lukt het me vandaag maar niet om de ander op zijn verantwoordelijkheden en daad aan te spreken. Ik kan met mijn logisch verstand niet geloven dat de feiten zo zijn zoals ze zijn, terwijl ik ze met mijn fysieke oog zelf heb gezien. Daar zit angst. Niet de angst dat die ander me vies aan zal kijken en me de rug toe zal keren, want ik kan niet goed met haar door een zelfde deur. Maar de angst zit hem er in, dat ik valselijk word beschuldigd, dat de ander me de bal terugwerpt en juist zegt dat ik haar een hak zet, angst voor onrechtvaardigheid. Angst dat het ongrijpbaar zal zijn.
Zit dat ook niet in mijn stuk naar Hans? Ben ik nu ook weer bang dat hij mij niet zal geloven en alles op het ongrijpbare werpt. Eigenlijk doet hij dat al, door te ontkennen wat ik waarneem. Ook vandaag. Ook vandaag ontkent hij wat ik wel heb ervaren. Hij ontkent mijn beleving. HIJ ONTKENT MIJN BELEVING!!!!!! Daar zit de angst. Het ontkennen van mijn beleving, het ontkennen van mijn diepe ik. En ik doe zelf niet veel anders!!! IK ONTKEN MIJN EIGEN BELEVING...ALWEER.
En dan lees ik mijn horoscoop. Mijn horoscoop in verbinding met mijn tweelingziel, of zoals ze het in het Duits verwoorden als duaalziel www.meine-dualseele.de/karma-code
Het verbaasde mij niets. Dat mijn grootste les, de les die Hans me blijft voorschotelen is, dat ik heb te leren zonder erkenning mezelf de plek te geven die ik ben. Voor de mensen die mijn boek hebben gelezen, zal daar wel een glimlach van herkenning ontstaan. Want wat is dat altijd mijn GROOTSTE dilemma geweest...en nog.
Mocht ik in de drie dagen, dat ik Hans niet zag, genieten van de rust die ik de laatste week had teruggevonden. Bij het eerstvolgende OGENblik, was die zeepbel van rust weer weg. Een zeepbel, want ik kan niet blijvend daar zijn. Zo lang dit in me zit, zal hij het er uit halen. Ik hoop maar dat hij van plan is heel erg oud te worden..... :) Want klaar ben ik hier lang niet mee.
Mijn zeepbellen, zullen ballonnen worden. Mijn ballonnen zullen ballen worden en ooit zal het zo stevig zijn als steen. De ander die dan zal trappen tegen MIJ, zoals ik diep van binnen ben, zal enkel zijn eigen tenen bezeren. Ik zal stevig op mijn plekje blijven, omdat ik GELOOF in MIJN beleving, in MIJN ervaring, in MIJN waarneming, in MIJ, omdat ik MIJ BEN. Daarom zal Hans me niet de erkenning kunnen geven in dit diepe stuk. Hij zal mij blijven ontkennen in onze zielenband, omdat hij me daarmee het mooiste geeft, wat iemand me maar kan geven; MIJ.
Liefs Anna 8/10/2014
De beweging dat ik van mezelf af ga, is er weer. Ik voel het en ik merk het. En ik weet op welk moment de ommedraai ontstond. Het gebeurde gisteren, in een OGENblik. Letterlijk en figuurlijk in het OGENblik tussen Hans en mij. Ik merkte het in het moment zelf, maar vooral vlak er na. Ik voelde me opeens weer afhankelijk, ik snakte weer naar dat ene kleine stukje herkenning en erkenning van hem. EN IK WEET DAT IK DAT NIET ZAL KRIJGEN. Maar in mijn hoofd kan ik mezelf dat wel vertellen, maar het was gebeurd. We hadden elkaar heel kort aangekeken en gegroet en de ommedraai in mij was een feit.
Dan sta ik vandaag in een klein moment, dat ik een onevenwichtig gevoel heb in wat hij zegt en wat ik voel. Gewoon een praktisch, niets zeggend feitje. Maar mijn gevoel strookte weer niet met wat hij zei. Ik merkte ook op, dat hij fysiek letterlijk een stap achteruit zette, en daarna nog een. Weer is alles zo duidelijk de andere richting uit en ik herken HEM weer niet in hem. Alweer!!
Ik kan voor mezelf niet verklaren wat er nu gebeurd is in dat OGENblik, het moment dat we elkaar kort even aankeken. Maar ik weet zeker, dat het daar omdraaide. Een paar uur ervoor, had ik hem in een vlaag door me heen voelen gaan. Het was ongrijpbaar, maar ik voelde duidelijk zijn energie. Dat voel ik de laatste tijd vrijwel niet meer. Het kwam en het was ook direct weer weg en ik kon het laten gaan. En nu...ik kan het allemaal niet meer laten gaan. Het grijpt zich vast in mij en ik sta weer vol tranen, terwijl ik rationeel niet kan uitleggen waarom het zo'n pijn doet. Het doet gewoon onmetelijk pijn. Ik twijfel weer aan mezelf en sta weer op het punt hem tegemoet te komen om maar (h)erkent te worden. Maar hij zal het niet herkennen en daardoor niet erkennen. Ik zal dit eerst in mezelf moet klaren. Ik zal in mezelf het evenwicht moeten herstellen en achter mezelf moeten staan. Niet me af laten leiden door wat hij ZEGT, maar vertrouwen en geloven in wat ik VOEL. Dat blijft toch zo de rode draad, telkens maar weer opnieuw opgepakt, in de knoop geraakt en weer ontrafeld. Maar het blijft zo lang tot ik kan blijven staan.
De omgeving illustreert me dit ook weer prachtig. Ondanks dat ik bewijzen heb, raak ik aan het twijfelen over mezelf. Over mijn waarneming, mijn geheugen, mijn emotie. De feiten zijn feiten en die zijn niet anders. Ze vertellen me wat er aan de hand is, maar de ontkenning van de ander en mijn ongeloof dat een ander me zo kan belazeren, maken dat ik weer twijfel. Hier is geen twijfel mogelijk, de feiten spreken voor zichzelf. En toch twijfel ik aan mezelf, want het kan toch echt niet dat die ander zo iets laags doet.
Wat geef ik mezelf weg? En ondanks dat ik dit weet, lukt het me vandaag maar niet om de ander op zijn verantwoordelijkheden en daad aan te spreken. Ik kan met mijn logisch verstand niet geloven dat de feiten zo zijn zoals ze zijn, terwijl ik ze met mijn fysieke oog zelf heb gezien. Daar zit angst. Niet de angst dat die ander me vies aan zal kijken en me de rug toe zal keren, want ik kan niet goed met haar door een zelfde deur. Maar de angst zit hem er in, dat ik valselijk word beschuldigd, dat de ander me de bal terugwerpt en juist zegt dat ik haar een hak zet, angst voor onrechtvaardigheid. Angst dat het ongrijpbaar zal zijn.
Zit dat ook niet in mijn stuk naar Hans? Ben ik nu ook weer bang dat hij mij niet zal geloven en alles op het ongrijpbare werpt. Eigenlijk doet hij dat al, door te ontkennen wat ik waarneem. Ook vandaag. Ook vandaag ontkent hij wat ik wel heb ervaren. Hij ontkent mijn beleving. HIJ ONTKENT MIJN BELEVING!!!!!! Daar zit de angst. Het ontkennen van mijn beleving, het ontkennen van mijn diepe ik. En ik doe zelf niet veel anders!!! IK ONTKEN MIJN EIGEN BELEVING...ALWEER.
En dan lees ik mijn horoscoop. Mijn horoscoop in verbinding met mijn tweelingziel, of zoals ze het in het Duits verwoorden als duaalziel www.meine-dualseele.de/karma-code
Het verbaasde mij niets. Dat mijn grootste les, de les die Hans me blijft voorschotelen is, dat ik heb te leren zonder erkenning mezelf de plek te geven die ik ben. Voor de mensen die mijn boek hebben gelezen, zal daar wel een glimlach van herkenning ontstaan. Want wat is dat altijd mijn GROOTSTE dilemma geweest...en nog.
Mocht ik in de drie dagen, dat ik Hans niet zag, genieten van de rust die ik de laatste week had teruggevonden. Bij het eerstvolgende OGENblik, was die zeepbel van rust weer weg. Een zeepbel, want ik kan niet blijvend daar zijn. Zo lang dit in me zit, zal hij het er uit halen. Ik hoop maar dat hij van plan is heel erg oud te worden..... :) Want klaar ben ik hier lang niet mee.
Mijn zeepbellen, zullen ballonnen worden. Mijn ballonnen zullen ballen worden en ooit zal het zo stevig zijn als steen. De ander die dan zal trappen tegen MIJ, zoals ik diep van binnen ben, zal enkel zijn eigen tenen bezeren. Ik zal stevig op mijn plekje blijven, omdat ik GELOOF in MIJN beleving, in MIJN ervaring, in MIJN waarneming, in MIJ, omdat ik MIJ BEN. Daarom zal Hans me niet de erkenning kunnen geven in dit diepe stuk. Hij zal mij blijven ontkennen in onze zielenband, omdat hij me daarmee het mooiste geeft, wat iemand me maar kan geven; MIJ.
Liefs Anna 8/10/2014
Energie naar mij
Het inzicht dat ik MIJN LEVEN moet leven, is zich duidelijk aan het doortrekken. Ik merk dat ik heel veel energieën die niet van mij zijn, van me af aan het duwen ben. Dingen waar mensen een beroep op mij doen, vaak zonder vragen, of doordat de situatie dat zo vraagt, duw ik nu weer terug naar die mensen. Ik ben deze week erg druk bezig geweest. En dat was druk zijn met maar 1 ding. Alle dingen weer terug geven aan andere mensen. Het valt me op hoeveel ik op mijn schouders heb genomen vaak, wat ik helemaal niet hoefde te dragen. Dan heb ik het hier vooral over verantwoordelijkheden, maar het gaat ook over emoties e.d.
Van de andere kant begin ik ook meer in me op te nemen wat van mij is. Mijn agorafobie komt enerzijds meer tot rust, maar wordt ook meer aangewakkerd. De verlatingsangst die er onder zit, die uit mijn babytijd stamt voel ik nu heel duidelijk en kan ik nu ook in gevoel beter daar plaatsen.
Dan zie ik dingen die ik al lange tijd geleden heb willen creëren, maar die ik deels noodgedwongen los had gelaten, weer terugkomen. Gewoon vanzelf, zonder toedoen van mij. Het komt van buitenaf terug bij mij.
Mooi hoe die dingen werken. Het is net alsof de energie nu terug zijn plek begint in te nemen, waar het behoort te zijn. Ik vraag me af, of dit komt door dat inzicht. Dat lijkt me toch wel erg sterk. Maar dit inzicht zat er al eerder, al vaker. Maar vaak door mijn eigen emoties raakte ik dit weer kwijt. Dan bewoog ik weer van mezelf af en dan liepen de dingen om mij heen ook weer in wirwar. Hoe stroomt energie, vraag ik me af. Is het dat het één richting uitstroomt, of stroomt het kloksgewijs, of in twee richtingen? Hoe werkt dat eigenlijk? Want zoals ik het nu ervaar stroomt de energie in één richting. Dat zie ik ook bij Hans. Want HIJ is sinds een week weer toegankelijker voor mij. Ik kan niet zeggen dat ik de energie tussen hem en mij nu zo voel stromen. Soms voel ik wel een energie in mijn hartchakra, maar rustig. Verder voel ik het niet stromen tussen hem en mij. Toch is hij toegankelijker, ik zie weer veel meer HEM in hem.
Ik heb al vaak gelezen, dat als de een in de tweelingzielenband afstand neemt, de ander toenadering zoekt. Ik denk zelf nu dat het een universele wet is. Een wet die alleen maar draait om energie. Het gaat er volgens mij niet om of je afstand neemt van hem. Het gaat er om dat je de energie op jezelf richt. Je aandacht bij jezelf en je JOUW EIGEN LEVEN leeft. Niet zoals ik zo vaak de dingen van anderen meeneem op mijn schouders. Maar die energieën weer netjes terugbezorg bij de rechtmatige eigenaar, dus ook bij je tweelingziel.
…...........................er valt me iets op....want ik gebruik opeens weer het woord tweelingziel...................................................................................................................
Dat zegt me heel erg veel. Dat is hoe ik Hans ervaar, zijn ziel, niet hij als mens, maar zijn ziel. Als mens staan we echt nog lang niet daar, dat we dit kunnen leven, dus daar is die wig die me van deze beleving af heeft gehouden. Zijn “niet herkennen” is aards en daarnaar heb ik me gevoegd. Nu ik weer meer in mezelf aankom, me in MIJ voeg, in plaats van in hem, beleef ik ondanks de aardse tegenstrubbeling hem weer zonder twijfel als mijn tweelingziel. Ik pieker ook niet meer over zijn gedrag. Ook dat is een uiting van het richten van mijn energie op mezelf. Ik zie zijn aardse deel nu als de ontkenning en begrijp dat hij het niet kan aanvaarden. Ik weet zeker, dat op zielsniveau we sterk verbonden zijn, want ik voel die aantrekking die absoluut niet aards is.
Ik nam zijn aardse ratio in me op en liet zo mijn innerlijk weten ondersneeuwen. Ik raakte de verbinding met mezelf kwijt, en richtte me op hem in de hoop dat ik weer ergens een glimp kon opvangen van onze zielenband. Maar hij leek steeds minder te bereiken, zelfs niet meer te bereiken. Ik zag HEM helemaal niet meer, op een enkele seconde per week na. Ik liet mijn energie van me af stromen en dat heb ik nu weer omgedraaid. Nu stroomt de energie weer naar mij en ik zie hem ook weer tevoorschijn komen. Als hij me benadert, zie ik weer veel meer HEM. Het is waar, als ik afstand neem, komt hij weer naar me toe. Maar dan alleen maar omdat ik de energie weer op mezelf richt. Hierdoor stroomt hij weer de andere kant op, weg van hem en zoals bij touwtrekken trekt de energie hem dan automatisch weer meer in de richting van mij. Hij komt niet omdat ik afstand neem, maar omdat energie dit bewerkstelligt omdat ze niet anders kan dan stromen. Dat zou betekenen, dat ook hij meer zijn energie naar zichzelf laat stromen, anders kon ik HEM niet zien. Het gaat om het laten stromen van energie van jezelf af, of naar jezelf toe en ik ben van mening dat je dichter bij elkaar komt, naarmate je dichter in je eigen kern komt. Loop je van jezelf weg, verwijder je je ook van je gelijke ziel, je tweelingziel. Afstand is dus iets wat je voor jezelf creëert door de dingen terug te geven, die jij niet hoeft te dragen, je doet er afstand van en zo ontstaat er ruimte voor jouw eigen kern, waardoor je die helderder gaat waarnemen en leven.
Nu me dit lukt, leef ik mij eigen leven. En daar gaat het volgens mij helemaal om, als het om een tweelingzielsverbinding gaat. Het gaat er alleen maar om, om JOUW ZIEL tot uitdrukking te brengen op aarde, ONVOORWAARDELIJK. In je ziel zit ook je tweelingziel besloten en daarom is het zo'n moeizaam proces, haalt het het onderste uit de kan, om JOUW ZIEL onvoorwaardelijk tot uitdrukking te brengen. Het gaat er niet om om bij elkaar te komen, maar om bij jezelf aan te komen. Want als je daar aan bent geland, ben je automatisch in verbinding met je tweelingziel, omdat deze verbinding er alleen met jouw ziel is. Het verlangen en die enorme aantrekkingskracht vanuit zielenliefde is de drive die je voortstuwt. Voortstuwt terug naar jezelf, naar jouw ziel, naar dat wat jij in essentie bent.
Door je energie naar jezelf te richten trek je automatisch dat naar je toe wat bij je hoort en blijft dat wat niet bij je hoort op de plek waar het behoort te zijn. De dingen die Hans van zichzelf niet kan aannemen, mag ik loslaten. Het leidt me enkel af van mijn essentie. Het zijn delen die hij buiten zich plaatst en daardoor nam ik ze aan, vanuit de angst die ik zelf ook los mag laten. Ik mag ze daar laten en toch MIJN WEG blijven gaan, MIJN LEVEN, MIJN PASSIE. De energie heeft lang van mij afgestroomd, tijd dat ik ze nu lange tijd naar me toe laat stromen.
Veel liefs Anna, 3/10/2014
Het inzicht dat ik MIJN LEVEN moet leven, is zich duidelijk aan het doortrekken. Ik merk dat ik heel veel energieën die niet van mij zijn, van me af aan het duwen ben. Dingen waar mensen een beroep op mij doen, vaak zonder vragen, of doordat de situatie dat zo vraagt, duw ik nu weer terug naar die mensen. Ik ben deze week erg druk bezig geweest. En dat was druk zijn met maar 1 ding. Alle dingen weer terug geven aan andere mensen. Het valt me op hoeveel ik op mijn schouders heb genomen vaak, wat ik helemaal niet hoefde te dragen. Dan heb ik het hier vooral over verantwoordelijkheden, maar het gaat ook over emoties e.d.
Van de andere kant begin ik ook meer in me op te nemen wat van mij is. Mijn agorafobie komt enerzijds meer tot rust, maar wordt ook meer aangewakkerd. De verlatingsangst die er onder zit, die uit mijn babytijd stamt voel ik nu heel duidelijk en kan ik nu ook in gevoel beter daar plaatsen.
Dan zie ik dingen die ik al lange tijd geleden heb willen creëren, maar die ik deels noodgedwongen los had gelaten, weer terugkomen. Gewoon vanzelf, zonder toedoen van mij. Het komt van buitenaf terug bij mij.
Mooi hoe die dingen werken. Het is net alsof de energie nu terug zijn plek begint in te nemen, waar het behoort te zijn. Ik vraag me af, of dit komt door dat inzicht. Dat lijkt me toch wel erg sterk. Maar dit inzicht zat er al eerder, al vaker. Maar vaak door mijn eigen emoties raakte ik dit weer kwijt. Dan bewoog ik weer van mezelf af en dan liepen de dingen om mij heen ook weer in wirwar. Hoe stroomt energie, vraag ik me af. Is het dat het één richting uitstroomt, of stroomt het kloksgewijs, of in twee richtingen? Hoe werkt dat eigenlijk? Want zoals ik het nu ervaar stroomt de energie in één richting. Dat zie ik ook bij Hans. Want HIJ is sinds een week weer toegankelijker voor mij. Ik kan niet zeggen dat ik de energie tussen hem en mij nu zo voel stromen. Soms voel ik wel een energie in mijn hartchakra, maar rustig. Verder voel ik het niet stromen tussen hem en mij. Toch is hij toegankelijker, ik zie weer veel meer HEM in hem.
Ik heb al vaak gelezen, dat als de een in de tweelingzielenband afstand neemt, de ander toenadering zoekt. Ik denk zelf nu dat het een universele wet is. Een wet die alleen maar draait om energie. Het gaat er volgens mij niet om of je afstand neemt van hem. Het gaat er om dat je de energie op jezelf richt. Je aandacht bij jezelf en je JOUW EIGEN LEVEN leeft. Niet zoals ik zo vaak de dingen van anderen meeneem op mijn schouders. Maar die energieën weer netjes terugbezorg bij de rechtmatige eigenaar, dus ook bij je tweelingziel.
…...........................er valt me iets op....want ik gebruik opeens weer het woord tweelingziel...................................................................................................................
Dat zegt me heel erg veel. Dat is hoe ik Hans ervaar, zijn ziel, niet hij als mens, maar zijn ziel. Als mens staan we echt nog lang niet daar, dat we dit kunnen leven, dus daar is die wig die me van deze beleving af heeft gehouden. Zijn “niet herkennen” is aards en daarnaar heb ik me gevoegd. Nu ik weer meer in mezelf aankom, me in MIJ voeg, in plaats van in hem, beleef ik ondanks de aardse tegenstrubbeling hem weer zonder twijfel als mijn tweelingziel. Ik pieker ook niet meer over zijn gedrag. Ook dat is een uiting van het richten van mijn energie op mezelf. Ik zie zijn aardse deel nu als de ontkenning en begrijp dat hij het niet kan aanvaarden. Ik weet zeker, dat op zielsniveau we sterk verbonden zijn, want ik voel die aantrekking die absoluut niet aards is.
Ik nam zijn aardse ratio in me op en liet zo mijn innerlijk weten ondersneeuwen. Ik raakte de verbinding met mezelf kwijt, en richtte me op hem in de hoop dat ik weer ergens een glimp kon opvangen van onze zielenband. Maar hij leek steeds minder te bereiken, zelfs niet meer te bereiken. Ik zag HEM helemaal niet meer, op een enkele seconde per week na. Ik liet mijn energie van me af stromen en dat heb ik nu weer omgedraaid. Nu stroomt de energie weer naar mij en ik zie hem ook weer tevoorschijn komen. Als hij me benadert, zie ik weer veel meer HEM. Het is waar, als ik afstand neem, komt hij weer naar me toe. Maar dan alleen maar omdat ik de energie weer op mezelf richt. Hierdoor stroomt hij weer de andere kant op, weg van hem en zoals bij touwtrekken trekt de energie hem dan automatisch weer meer in de richting van mij. Hij komt niet omdat ik afstand neem, maar omdat energie dit bewerkstelligt omdat ze niet anders kan dan stromen. Dat zou betekenen, dat ook hij meer zijn energie naar zichzelf laat stromen, anders kon ik HEM niet zien. Het gaat om het laten stromen van energie van jezelf af, of naar jezelf toe en ik ben van mening dat je dichter bij elkaar komt, naarmate je dichter in je eigen kern komt. Loop je van jezelf weg, verwijder je je ook van je gelijke ziel, je tweelingziel. Afstand is dus iets wat je voor jezelf creëert door de dingen terug te geven, die jij niet hoeft te dragen, je doet er afstand van en zo ontstaat er ruimte voor jouw eigen kern, waardoor je die helderder gaat waarnemen en leven.
Nu me dit lukt, leef ik mij eigen leven. En daar gaat het volgens mij helemaal om, als het om een tweelingzielsverbinding gaat. Het gaat er alleen maar om, om JOUW ZIEL tot uitdrukking te brengen op aarde, ONVOORWAARDELIJK. In je ziel zit ook je tweelingziel besloten en daarom is het zo'n moeizaam proces, haalt het het onderste uit de kan, om JOUW ZIEL onvoorwaardelijk tot uitdrukking te brengen. Het gaat er niet om om bij elkaar te komen, maar om bij jezelf aan te komen. Want als je daar aan bent geland, ben je automatisch in verbinding met je tweelingziel, omdat deze verbinding er alleen met jouw ziel is. Het verlangen en die enorme aantrekkingskracht vanuit zielenliefde is de drive die je voortstuwt. Voortstuwt terug naar jezelf, naar jouw ziel, naar dat wat jij in essentie bent.
Door je energie naar jezelf te richten trek je automatisch dat naar je toe wat bij je hoort en blijft dat wat niet bij je hoort op de plek waar het behoort te zijn. De dingen die Hans van zichzelf niet kan aannemen, mag ik loslaten. Het leidt me enkel af van mijn essentie. Het zijn delen die hij buiten zich plaatst en daardoor nam ik ze aan, vanuit de angst die ik zelf ook los mag laten. Ik mag ze daar laten en toch MIJN WEG blijven gaan, MIJN LEVEN, MIJN PASSIE. De energie heeft lang van mij afgestroomd, tijd dat ik ze nu lange tijd naar me toe laat stromen.
Veel liefs Anna, 3/10/2014
Klik op onderstaande links voor meer brieven:
Mijn leven 28/9/2015
Mezelf bedriegen 26/9/2014
On-eindig 20/9/2014
De richting terug naar mezelf 17/9/2014
Ik weet het niet meer 16/9/2014
Ik herken mezelf niet in mij 11/9/2014
Overeenkomstigheden 9/9/2014
Zijn stuur, mijn stuur 8/9/2014
Overeenkomst 30/7/2014
Zware wegen 14/7/2014
Rust 9/7/2014
De matrix 27/6/2014
Aardse objectiviteit 25/6/2014
Kracht in mezelf 20/6/2014
Afstand en nabijheid in één gevoel 17/6/2014
Mijn zielsverdriet 11/6/2014
Verenigen 8/6/2014
Ook de andere pool toelaten 7/6/2014
Verwachting en hoop 4/6/2014
Elkaars delen 28/5/2014
Maar... 23/5/2014
In-tentie 19/5/2014
De uitnodiging 13/5/2014
Terug naar MIJ 13/5/2014
Energie achter de energie 8/5/2014
Alweer overgave 5/5/2014
Wat verwijt ik... 3/5/2014
Welke kant op 29/4/2014
Deze liefde kent enkel waarheid 26/4/2014
Toelaten en loslaten 22/4/2014
Gewoon beleven 21/4/2014
Barbamama in een glazen vaas 15/4/2014
Ook dat is zielenliefde 6/4/2014
WERKwoorden in aanvaarden 3/4/2014
Afkicken en terug naar rust in mezelf 1/4/2014
annA 26/3/2014
Ontvang de paradox 26/3/2014
Ontvangen, nu en blanco 21/3/2014
Rust of nachtmerrie 19/3/2014
Ben in stilte bij me 13/3/2014
Ruimte 13/3/2014
Rimpelingen der liefde 8/3/2014
Zelf 6/3/2014
Laat het oude achter bij iedere stap 3/3/2014
Het aardse en het spirituele 28/2/2014
Effect van mijn worsteling tot nu toe 25/2/2014
Innerlijk gestoei 8/2/2014
Open, eerlijk en onvoorwaardelijk 11/1/2014
Stap 1 8/1/2014
Het geheim van de zielenliefde 4/1/2014
Ook dat deel is mijn 31/12/2014
Plotselinge opklaring 28/12/2013
De balans opmaken 27/12/2013
Echt ZIJN, ECHT zijn, de vertaling van het lichaam 24/12/2013
Het lichaam vertelt 22/12/2013
Mijn beleving is mijn vrijheid 20/12/2013
Een andere weg 19/12/2013
Gummen en opnieuw kleuren 12/12/2013
De kleine stapjes binnen het geheel 9/12/2013
Liefde is 5/12/2013
Echtheid op een zijde draad 2/12/2013
Ontvangen en doorlopen 27/11/2013
Pijn rondom echt-zijn 25/11/2013
Zekerder weten 24/11/2013
Vervolg op mijn strijd 23/11/2013
De eerste bevingen na het loslaten 21/11/2013
Tweelingziel 21/11/2013
Heelheid van de paradox 19/11/2013
Vorige levens 15/11/2013
Twee egeltjes 14/11/2013
Stilte 13/11/2013
Klein 11/11/2013
Een woordje over aanvoelen 7/11/2013
De subtiele taal van het hart 5/11/2013
Waarom zielenliefde er is 2/11/2013
Opnieuw opstaan 30/10/2013
Mijn liefde 22/10/2013
Laat het stromen 7/10/2013
Eerste tekst in het tabblad Zielenliefde
Je laten 14/9/2013
Waarom.. 17/1/2013
Eeuwige twijfel 2/12/2012
Een blije hond, kent in zijn enthousiasme vaak zijn grens niet 13/11/2012
Wil je op de hoogte blijven, volg me dan:
Mijn leven 28/9/2015
Mezelf bedriegen 26/9/2014
On-eindig 20/9/2014
De richting terug naar mezelf 17/9/2014
Ik weet het niet meer 16/9/2014
Ik herken mezelf niet in mij 11/9/2014
Overeenkomstigheden 9/9/2014
Zijn stuur, mijn stuur 8/9/2014
Overeenkomst 30/7/2014
Zware wegen 14/7/2014
Rust 9/7/2014
De matrix 27/6/2014
Aardse objectiviteit 25/6/2014
Kracht in mezelf 20/6/2014
Afstand en nabijheid in één gevoel 17/6/2014
Mijn zielsverdriet 11/6/2014
Verenigen 8/6/2014
Ook de andere pool toelaten 7/6/2014
Verwachting en hoop 4/6/2014
Elkaars delen 28/5/2014
Maar... 23/5/2014
In-tentie 19/5/2014
De uitnodiging 13/5/2014
Terug naar MIJ 13/5/2014
Energie achter de energie 8/5/2014
Alweer overgave 5/5/2014
Wat verwijt ik... 3/5/2014
Welke kant op 29/4/2014
Deze liefde kent enkel waarheid 26/4/2014
Toelaten en loslaten 22/4/2014
Gewoon beleven 21/4/2014
Barbamama in een glazen vaas 15/4/2014
Ook dat is zielenliefde 6/4/2014
WERKwoorden in aanvaarden 3/4/2014
Afkicken en terug naar rust in mezelf 1/4/2014
annA 26/3/2014
Ontvang de paradox 26/3/2014
Ontvangen, nu en blanco 21/3/2014
Rust of nachtmerrie 19/3/2014
Ben in stilte bij me 13/3/2014
Ruimte 13/3/2014
Rimpelingen der liefde 8/3/2014
Zelf 6/3/2014
Laat het oude achter bij iedere stap 3/3/2014
Het aardse en het spirituele 28/2/2014
Effect van mijn worsteling tot nu toe 25/2/2014
Innerlijk gestoei 8/2/2014
Open, eerlijk en onvoorwaardelijk 11/1/2014
Stap 1 8/1/2014
Het geheim van de zielenliefde 4/1/2014
Ook dat deel is mijn 31/12/2014
Plotselinge opklaring 28/12/2013
De balans opmaken 27/12/2013
Echt ZIJN, ECHT zijn, de vertaling van het lichaam 24/12/2013
Het lichaam vertelt 22/12/2013
Mijn beleving is mijn vrijheid 20/12/2013
Een andere weg 19/12/2013
Gummen en opnieuw kleuren 12/12/2013
De kleine stapjes binnen het geheel 9/12/2013
Liefde is 5/12/2013
Echtheid op een zijde draad 2/12/2013
Ontvangen en doorlopen 27/11/2013
Pijn rondom echt-zijn 25/11/2013
Zekerder weten 24/11/2013
Vervolg op mijn strijd 23/11/2013
De eerste bevingen na het loslaten 21/11/2013
Tweelingziel 21/11/2013
Heelheid van de paradox 19/11/2013
Vorige levens 15/11/2013
Twee egeltjes 14/11/2013
Stilte 13/11/2013
Klein 11/11/2013
Een woordje over aanvoelen 7/11/2013
De subtiele taal van het hart 5/11/2013
Waarom zielenliefde er is 2/11/2013
Opnieuw opstaan 30/10/2013
Mijn liefde 22/10/2013
Laat het stromen 7/10/2013
Eerste tekst in het tabblad Zielenliefde
Je laten 14/9/2013
Waarom.. 17/1/2013
Eeuwige twijfel 2/12/2012
Een blije hond, kent in zijn enthousiasme vaak zijn grens niet 13/11/2012
Wil je op de hoogte blijven, volg me dan: